Om maar met het goede nieuws te beginnen: het rennen in Mirror’s Edge Catalyst voelt heerlijk, nog beter dan in het origineel. En dat is toch vrij belangrijk in een game over freerunnen. Nog steeds is het de bedoeling om in een vloeiende combo zo lang mogelijk op volle snelheid halsbrekende toeren uit te halen op de daken van honderden meters hoge wolkenkrabbers. Daarbij zijn LT en LB je belangrijkste knoppen: met de trigger voer je neerwaartse acties uit, met de schouderknop juist vaardigheden die je omhoog stuwen. Dus als je op een wegversperring afrent, dan kun je daar onderdoor schuiven met LT of overheen springen met LB. Je lanceert jezelf omhoog vanaf een hekje, of glijdt naar beneden via een regenpijp. Bewegingen volgen elkaar op in een vloeiende beweging, en als je goed timet hoef je nooit af te remmen.
Niemand hoeft dood
Die snelheid heeft zo zijn voordelen, want zolang je op volle snelheid rent kun je niet geraakt worden door kogels. Daardoor is het wederom mogelijk om de mi ies uit te spelen zonder een vijand om te leggen. Je hoeft namelijk niet af te remmen als tegenstanders in de weg staan, met een lichte aanval worden ze onderdeel van je ren-combo. Je trapt ze tegen hun been of landt op hun hoofd, en rent snel weer verder. Het enige nadeel van deze speelstijl is dat je vijanden dan vrij snel opstaan en dus weer het vuur op je openen. Het is dus zaak om altijd te blijven rennen, stilstaan kan je dood betekenen. Je kunt er ook voor kiezen om zware aanvallen uit te voeren. Daarmee schakel je je tegenstander wel uit, maar je bent ook je snelheid kwijt waardoor je kwetsbaar wordt.
Catalyst probeert die gameplay te verweven in zijn verhaalmi ies, en dat gaat de game tot nu toe aardig goed af. Als hoofdpersoon Faith krijgen we bijvoorbeeld de opdracht om een groot kantoor te infiltreren. We dringen binnen via een raam en klimmen langs hekken en wandversieringen naar de bovenste verdieping. Daar gaat – natuurlijk – het alarm af, en ineens wemelt het van de wachters. Er zit maar één ding op: rennen naar de uitgang, iedereen die in de weg staat een trap verkopen, en bidden dat je snel genoeg buiten bent voor je als afgedankte schietschijf eindigt.
Bezigheidstherapie
De originele Mirror's Edge was een vrij korte game waarin je steeds een vaststaande mi ie kreeg voorgeschoteld. In Catalyst loop je rond in een open wereld, met een kaart die aangeeft waar je allemaal heen kunt. Die toevoeging werkt verra end goed. Je zet op de kaart een waypoint en de game berekent een handige route om daar te komen. Er is geen minimap die je de weg toont; de omgeving zelf leidt je naar je doel. Voorwerpen die je moet gebruiken lichten rood op. Het hekje waar je het best overheen kunt springen is daardoor goed te zien, net zoals de regenpijp of de stapel kisten die je het snelst naar de plek van bestemming brengen.
Het is alleen jammer dat er vooralsnog niet veel leuks te doen is in die wereld. De City of Gla wordt naast de verhalende mi ies vooral gevuld met bezigheidstherapie. Collectibles om te vinden, bewaakte punten om in te nemen, korte fetch-quests om te voltooien... de aanwezige opdrachten zijn niet erg inspirerend. Alleen de Dash is intere ant: time-trials die net zo uitdagend zijn als in het origineel, maar dan in een open wereld. En met de toevoeging van leaderboards en de scores van je vrienden om te verslaan, werkt het verslavender dan ooit. Ook is er nu de mogelijkheid om je eigen time-trials te maken, die dan weer in de game van anderen kunnen opduiken als optionele uitdaging. Het enige irritante is dat jouw kaart wordt bevuild met een overdaad aan deze door de community gemaakte trials. Zelfs als je ze op je kaart wegfiltert, zie je ze in de spelwereld nog overal om je heen.
Niet bijster slim
Een grotere zorg is de AI van je tegenstanders. Mocht je er niet voor kiezen om alles rennend op te lo en en in een gevecht belanden, dan keldert het speelplezier. De combat voelt namelijk nogal knullig aan. Bewakers komen als een soort zombies op je afrennen met hun knuppels en met twee simpele slides naar de zijkant sta je ineens achter ze. Ze blijven echter rechtdoor rennen alsof ze niet kunnen zien dat jij daar allang niet meer staat. Slide, slide, en een trap in hun rug, dat is alles wat je nodig hebt om te overwinnen. Heb je te maken met meer dan één tegenstander, dan lopen ze elkaar ook nog constant in de weg. Je kunt ze ook tegen elkaar aan trappen, waardoor ze even uit evenwicht zijn en klungelig met hun armen zwaaien. Mirror's Edge is echt een rengame. Wie spannende gevechten wil is duidelijk aan het verkeerde adres. Het zou natuurlijk goed kunnen dat het hier alleen gaat om de eerste lading vijanden en dat de game later moeilijker wordt, maar dan nog haalt dit gestuntel je uit de ervaring.
De vraag is ook of er genoeg tijd is voor meer uitdaging, want onze grootste vraagtekens zetten we bij de hoeveelheid content. We hebben één á anderhalf uur aan de campaign gespendeerd, en volgens de teller hebben we al 28 procent van de Story gehad. En dat terwijl de mi ie in het kantoor eigenlijk de enige echt intere ante uitdaging was – de rest voelde meer als een vermakelijke tutorial. We kunnen alleen maar hopen dat de uiteindelijke game toch meer te bieden heeft.
Dat zeggen we vooral omdat we ons ontzettend vermaakt hebben in deze bèta. Het grootste deel van de gameplay, namelijk het rennen, werkt erg goed, en dat is uiteindelijk het belangrijkst in Mirror’s Edge. Het geeft een heerlijk gevoel om vanaf een hekje omhoog te springen tegen een muur aan, daar een stukje te wallrunnen, om vervolgens van de muur te springen en met je voet in iemands nek te landen. Nu maar hopen dat de game ons genoeg de ruimte geeft om van onze ren-skills te genieten.
Mirror's Edge Catalyst is vanaf 9 juni 2016 verkrijgbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.