Er is een jaar verstreken en de hoofdrolspeler van 2033, Artyom, trekt er andermaal op uit omdat hij weer net de pech heeft uitverkoren te zijn om de mensheid door zijn donkerste dagen heen te leiden. De Moskouse metro heeft nog lang niet al zijn geheimen prijsgegeven en ook de duisternis houdt aan. Het hoe en waarom: daarover wil ontwikkelaar 4A Games nog niet veel over kwijt; de sfeer van het origineel zal hoe dan ook behouden blijven. De presentatie staat in het teken van wat anders: zelfverbetering.
Doe het licht uit
Waar een bittere stem vertelt dat de mensheid het waarschijnlijk nooit zal leren, daar zweren ze bij uitgever THQ dat ze het met Last Light heel anders aanpakken, en dat geleerd is van de fouten. Volgens hen was Metro 2033 “een meesterwerk, maar met zijn fouten.” Daarom is er nu marketingbudget vrijgemaakt en krijgt de ontwikkelaar meer tijd om zijn product volledig af te werken, waardoor vreemde foutjes tot het verleden moeten behoren. Bovendien heeft 4A Games de opdracht meegekregen om de game grafisch naar het volgende niveau te tillen. Iets wat ze, afgaande op de korte presentatie, zeker is gelukt.
Lichtbronnen komen buitengewoon realistisch over. Een gloeilamp werpt een doffe schaduw, industrieel licht is hard en fel, terwijl een brandend vuur voor flikkerende en likkende schaduwen op de muren zorgt. Het zijn indrukwekkende lichtbronnen die naadloos in elkaar overlopen. Het is in een ruimte niet een kwestie van aan één kantje een paar lichtjes uitschakelen om zo in de duisternis langs vijanden te sluipen: het licht van aan de andere kant van de kamer, zorgt nog voor een schemering en lange silhouetten zullen de ruimtes vullen.
Hoe de verschillende materialen reageren is eveneens indrukwekkend. Tijdens een vuurgevecht brokkelde een betonnen muur langzaam af naarmate er meer kogels in het beton werden geschoten, maar gevoelsmatig gebeurde dit niet op een voorgeprogrammeerde manier. En even later vliegt een houten stellage in brand. De vlammen werken zich langzaam omhoog, maar door de rondvliegende kogels en razende Ru en die Artyom op de hielen zitten, is er weinig tijd om te genieten van het virtuele fikkie. Middels een aantal indrukwekkende pa ages, wordt uiteindelijk de achtervolging ingezet op een trein die parallel rijdt aan Arytom.
Een gewaagde sprong later raast hij met grote snelheid door de tunnels, terwijl doeken kletteren door de snelheid, slechts op hun plek gehouden door zware opgestapelde kratten. Wederom een grafisch hoogstandje, dat opvalt door de kleine subtiliteiten. In een bocht verandert de luchtstroom in de tunnel tijdelijk, waardoor de stoffen even tot rust komen, totdat ze weer wind vangen. Om een game nu te complimenteren om zijn realistisch wapperende doeken is wellicht wat vreemd, maar we kunnen moeilijk anders. Last Light maakt een geweldige indruk, god is in the details.