Metro Exodus weigert mee te doen aan de hedendaagse Hollywoodcultuur

In Exodus vind je vrijwel geen ontwerpdogma’s uit hedendaagse games, waardoor het een zeer verfrissende titel is. Gezondheid herstelt niet automatisch, het vuur openen is zelden een goed idee en in plaats van een overvolle interface is alle broodnodige informatie zichtbaar op je armband en op wapens zelf. In veel opzichten verschilt dit derde deel weinig van z’n voorgangers, ware het niet dat de ontwikkelaar veel hoger inzet op overleven in een open omgeving.

Nadenken over elke stap

In Metro Exodus verlaten protagonist Artyom en zijn familie het metrostelsel en trekken ze per trein door Rusland. Waar je in Metro 2033 en Last Light de oppervlakte niet kunt betreden zonder een gasmasker, is er in de rest van Rusland minder straling te vinden. Je bent daarom vrij om omgevingen te verkennen en essentiële spullen te verzamelen. Alles in de game is namelijk schaars en een ontmoeting met een groep gemuteerde beesten is funest voor je voorraad kogels, medicijnen, messen en andere essentiële zaken. De game is onvergeeflijk, dus je moet goed nadenken over elke stap.

Het nieuwe crafting-systeem geeft spelers in theorie de optie om wapens meer vuurkracht te geven, maar over het algemeen is stealth een veel lucratievere manier om niet het loodje te leggen. Dankzij Artyoms multifunctionele rugzak is het op elk moment mogelijk om spullen te craften, zoals werpmessen, medicijnen en kogels voor een geïmproviseerd, maar duurzaam pompgeweer. Constant de keuze moeten maken tussen deze objecten, vaak in een penibele situatie, tilt overleven naar een hoger niveau. Ook als je goed naar grondstoffen zoekt, is er nooit genoeg om alles wat je nodig hebt in elkaar te schroeven.

Angstaanjagend

Deze spanning wordt nog verder opgevoerd door tijdsdruk van het iconische gasmasker. Het verhaal van Exodus loodst spelers zo nu en dan naar een bunker, waar radiatie je dwingt om een masker te dragen en tijdig het filter te wisselen. Hoewel het prettig is om aan de oppervlakte vrijuit rond te wandelen, herinneren dergelijke ondergrondse stukken ons aan hoe spannend Metro kan zijn. Al schorpioenspinnen afwerend met licht en wanhopig gasmaskerfilters craftend, zoeken we naar een uitweg uit het stinkende hol. Het ene moment is de game een razend spannende survival-shooter, het andere moment is het een horrorgame met angstaanjagende beesten.

Over de sfeer van de game valt sowieso weinig te klagen. Alles in de wereld voelt geïmproviseerd, krakemikkig en vies. Hier en daar doet de game denken aan de S.T.A.L.K.E.R.-serie, dankzij de Oost-Europese invloeden wat spelwereld, monsters en wapens betreft. Het helpt ook dat Metro Exodus er likkebaardend mooi uitziet, en waarschijnlijk net als de vorige delen de ultieme benchmarkgame wordt. Een paar barstjes in je gasmasker, een vlekje op je vizier en wapperende bladeren in het Taiga-level: Metro Exodus zit vol met details en is indrukwekkend mooi.

Roadtrip door Rusland

De game oogt dus prachtig, maar doet soms ook wat leeg aan. Na zes uur overleven in drie verschillende gebieden is het lastig in te schatten hoeveel er te doen is in de kleine open werelden van de game, maar op het eerste oog lijkt de spelwereld minder tot de nok toe gevuld dan gehoopt. Met name het woestijnlevel, The Caspian, bestaat uit grote zandvlaktes die je à la Mad Max per auto verkent, maar waar je los van een aantal zeldzame upgrades voor je uitrusting weinig tegenkomt. Hoewel het loont om op zoek te gaan naar extra spullen, hadden we gehoopt dat er per locatie meer te beleven was.

Metro Exodus is dan ook geen openwereldgame. Het verhaal draait om een roadtrip door Rusland om elders een beter leven op te bouwen. Iedere keer als de Aurora-trein tot stilstand komt, worden Artyom en zijn bondgenootschap gedwongen missies te voltooien in een nieuwe omgeving. Een trein op gang houden is een interessante manier om het verhaal voort te stuwen, maar helaas komt de verbroedering die de game schetst niet altijd goed uit de verf.

Ingesproken stemmen missen namelijk net als voorgaande delen overtuiging. Personages spreken monotoon, hebben een geforceerd Russisch accent en weten daardoor zelden het overkoepelende verhaal goed over te brengen. Het dieptepunt uit de previewsessie is een meisje dat Artyom bedankt voor zijn heldendaad met een stem waarin geen enkele blijdschap te bespeuren valt. We hadden meer gehoopt van een game in 2019 die gebaseerd is op een boek. We raden dan ook ten zeerste aan de game in het Russisch met Engelse ondertiteling te spelen, indien dat net als in Metro 2033 en Last Light mogelijk is.

Geen battle royale

Bovenstaand minpunt doet enigszins af aan het verhaal, maar de sfeer en razend spannende gameplay van Metro Exodus compenseren dit ruimschoots. Exodus is angstaanjagend, onvergeeflijk en dwingt je om lastige keuzes te maken. Er zijn hier geen battle royale-modus of een gigantische open wereld te bespeuren. In plaats daarvan draait het puur om jou, de speler, met een handvol middelen om te overleven in een uiterst vijandige omgeving.

Metro Exodus verschijnt op 15 februari voor PlayStation 4, Xbox One en pc. De game is tijdens de previewsessie gespeeld op pc met een Nvidia RTX 2080 ti.