De verhaallijn van Medal of Honor kent twee kanten die zich beide afspelen tijdens de oorlog in Afghanistan in 2002. De ene kant belicht het verhaal van een groep Tier One Operators. Dit is de elite van de elite die ver achter de vijandelijke linies hun opdrachten zo onopvallend mogelijk moeten zien te voltooien. Aan de andere kant heb je de U.S. Army Rangers, wiens aanpak allesbehalve onopvallend is met zwaar materieel en veel explosies. Electronic Arts refereert dan ook graag aan de Tier One Operators als de ‘scalpel’, een precisie-instrument om lastige situaties zo secuur mogelijk te neutraliseren. De Rangers worden de ‘sloophamer’ genoemd. Het type dat voor het uitschakelen van een mierennest nog een luchtaanval in zou roepen. Luidruchtig, explosief, maar zeker ook geconcentreerd en goedgetraind.
Zo subtiel als een sloophamer
De presentatie die we bijwonen laat ons de kant van de sloophamer zien. Een blik in het leven van een Ranger tijdens zijn dagelijkse werkzaamheden in het onherbergzame landschap van Afghanistan. De recente ‘Leave a Me age’-trailer dient als introductie voor het level dat we te zien krijgen. Dit soort filmpjes moeten het spel de benodigde emotionele lading geven om een band te krijgen met de speelbare personages en ook je teamgenoten. Medal of Honor richt zich, zoals gebruikelijk in de serie, veel meer op het verhaal van de mannen middenin de actie, dan op een overkoepelend verhaal.
Aan het einde van het introductiefilmpje komt de groep helikopters zwaar onder vuur te liggen en moet snel een landingsplaats gevonden zien te worden. Veel geschreeuw, geschiet en explosies vormen het begin van de mi ie. Er wordt vrijwilligers gevraagd om een nabijgelegen machinegeweer uit te schakelen. Het klinkt ons als muziek in de oren. Vol goede moed en samen met een paar andere Rangers met doodsverachting begeven we ons de heuvel op richting een klein dorpje. We stuiten op licht verzet; een paar opstandelingen die zich verschansen in de kapotgeschoten huizen. In een strategische formatie doorzoeken we huis voor huis. De spanning is voelbaar, dit zijn echt de momenten waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten en schichtig heen en weer kijkt op zoek naar iedere beweging die niet van één van jouw manschappen is.
Na een handvol opstandelingen gedood te hebben, wordt het sein ‘All Clear’ gegeven en vervolgen we onze weg de heuvel op langs hoge rotswanden, de ideale locatie voor een hinderlaag. De spanning bouwt nog verder op. Zoals verwacht staat even verderop een groep vijanden ons reeds op te wachten. Wat volgt is een spannend vuurgevecht waarbij tegen- en medestander tactisch te werk gaat. De legertermen vliegen je om de oren wat het geheel een realistisch gevoel geeft en iedereen voert zijn rol in het gevecht tot grote mate van tevredenheid uit. Er wordt goed dekking gegeven, geflankeerd en strategisch naar nieuwe posities gelopen. Enige minpunt wat afbreuk doet aan het eerder genoemde realisme is de amper aanwezige terugslag tijdens het schieten. In de presentatie wordt magazijn na magazijn leeggepompt op de vijand zonder ook maar een greintje van terugslag te zien. Hopelijk wordt dit nog wel geïmplementeerd in de uiteindelijke versie, want nu voelt het als storend onderdeel van een verder uitermate realistische ervaring.
We vorderen langzaam door de nauwe doorgang richting de locatie waar zich het machinegeweer bevindt. Een kogelregen daalt op ons neer, we zitten in het nauw en de enige optie die we hebben is de confrontatie aangaan. Gelukkig zij we hierbij niet alleen afhankelijk van onze intelligentie en onze wapens, maar kunnen we de hulp inroepen van een luchtaanval. Een geplaatste rookgranaat geeft de locatie voor de aanval aan en enkele seconden later klinkt het heerlijke geluid van een ontploffing. Voltreffer! Waar voorheen een gammele constructie met een groot machinegeweer stond, wijst enkel een grote krater er nog op dat hier iets gestaan heeft. Nadat het stof en het gruis neergedaald is en de rust wedergekeerd, kunnen we ons richting het extractiepunt begeven.
De confrontatie
Natuurlijk laten de overgebleven opstandelingen ons niet zonder slag of stoot vertrekken en vormen een aantal huizen het laatste obstakel dat ons scheidt van de landingszone. Bij de deur van één van de laatste huisjes aangekomen, klinkt plotseling het onverwachte geluid van een mobieltje. De controle over ons personage wordt overgenomen door de computer en wat we al vrezen, blijkt waarheid: het is een boobytrap. Met een grote knal worden we omver geblazen. Onze ogen gaan weer langzaam open en de presentatie eindigt als we door één van onze teamgenoten weer op de been geholpen worden.
Het is tot op het laatste moment ontweken, maar er is natuurlijk geen ontkomen aan: de vergelijking met Modern Warfare. Dat is opzettelijk gedaan, want behalve de filmische stukjes zoals hierboven besproken, verschilt Medal of Honor nog best veel van zijn grootste concurrent. Medal of Honor valt eigenlijk meer tu en Battlefield: Bad Company en Modern Warfare in. Het samenwerken tu en jou en je team staat hoog in het vaandel, maar er is genoeg ruimte voor individuele aanvalsacties. Medal of Honor voelt veel realistischer aan dan zijn opponent in de manier van oorlogsvoering en de verhaalvertelling. Modern Warfare 2 heeft veel trekjes van een spectaculaire Hollywoodfilm en hierdoor is er een gat ontstaan in de shootermarkt dat Medal of Honor lijkt te gaan opvullen. Hier lijkt de serie een mooi thuis te gaan vinden en de spelers te bedienen die Modern Warfare niet realistisch genoeg vinden, maar wel een redelijk vergelijkbare speelervaring willen beleven.