En meer, laat dat nou precies zijn wat je op je bord krijgt met Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen. Wederom maakt Sega gebruik van de officiële licentie van de Spelen en in combinatie met de twee bekende platformhelden betekent dat op voorhand weer een gigantisch succes. Nee, de originaliteitprijs kunnen Mario en Sonic nu al op hun buik schrijven, maar een hoop plezier levert het wel weer op.
Bij SEGA mochten we aan de slag met previewversies van zowel de Wii- als DS-versie en hoewel er respectievelijk maar drie en twee sportcategorieën beschikbaar waren om te testen, was het genoeg om een verbetering ten opzichte van het eerste deel waar te nemen. De verschillende categorieën die beschikbaar zijn, voelen namelijk net wat meer als op zichzelf staande games aan dan een stel bij elkaar gesprokkelde minigames. Hier had het eerste deel wel een beetje last van. Nu voelt de besturing bij de games net wat natuurlijker doordat het beter bij de bewegingen van de echte sporten past.
Op de Wii speelden we drie games: bobsleeën, 500 meter schaatsen en skiën. Het bobsleeën is niet een erg spannende toevoeging. Je kunt niet van de baan afraken dus is de enige uitdaging om precies in het midden te blijven om zo een goede snelheid vast te houden en de snelste tijd neer te zetten. In de multiplayer (voor maximaal vier personen) komt deze game wat meer tot leven, omdat je allemaal in dezelfde bobslee zit en dus met z'n allen goed de bochten moet timen om maar niet tegen de kant te botsen.
Schaatsen is een stuk leuker en vergt een zeker ritmegevoel. Wanneer je start moet je de Wiimote heel snel naar links en rechts schudden, maar als je eenmaal op gang bent ga je het snelst wanneer je op precies het juiste moment naar links of naar rechts schudt. Dit is nog best pittig en de voldoening wanneer je een paar perfecte meters aflegt is dan ook groot.
Skiën is simpelweg een kwestie van de juiste kant opsturen. Je moet tijdens je tocht naar beneden namelijk wel door zoveel mogelijk poortjes gaan. In multiplayer komt het competitiegevoel naar boven en daardoor wordt het allemaal een stuk leuker. Als je als eerste over de finish bent, heb je nog niet meteen gewonnen. Voor elk poortje dat je mist krijg je namelijk drie seconden aftrek.
Op de Nintendo DS heeft de game door de besturing een heel ander gevoel. In de skeleton-race (een race in een bobsleebaan op een veel te klein plankje) moet je om op gang te komen eerst heel snel over de voeten van je personage wrijven, waarna je op het bord schuift en met je stylus je personage stuurt. De kunst is dan op rechte stukken zo vaak mogelijk een boost toe te pa en om de snelste tijd te halen. Op de DS hebben we ook gesnowboard, wat je alleen met de knoppen doet. Dit werkt eigenlijk zoals je zou verwachten van snowboarden en laat je ook weer tegen andere spelers racen.
Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen zal nog veel meer sporten bevatten, maar het is nu al duidelijk dat ze deze keer als opzichzelfstaande games aanvoelen. Dat is een positieve verbetering die van elke sport een wat langere ervaring maakt. De game vindt het wiel natuurlijk niet opnieuw uit, maar dat had niemand verwacht. SEGA heeft weer een gigantisch verkoopsucces in handen en dat is ergens ook wel terecht. Dit gaat namelijk een game worden waar zowel de jonge als oudere Wii-eigenaren van kunnen genieten.