Van alle aanstaande Wii U-games is Mario Kart 8 mi chien wel de belangrijkste reddende engel voor Nintendo's kwakkelende console. In eerste instantie omdat eigenlijk elke Mario Kart-game het predicaat killer-app zonder meer heeft weten te verdienen. Een Nintendo-systeem gaat gegarandeerd een stuk vaker over de toonbank vanaf de release van een bijpa ende racegame rond Mario en co, door de aansprekende mix van toegankelijkheid, herkenbaarheid en pure fun. Je zou zelfs kunnen stellen dat de kwaliteit van een nieuwe Mario Kart er nauwelijks toe doet. Gelukkig lijkt het er niet op dat Nintendo de goede naam van de franchise op het spel zet.
Mooier, sneller, beter
Op het eerste gezicht is Mario Kart 8 vooral een logische volgende stap. Met HD-beeldkwaliteit en een strakke, vlotte framerate van zestig frames per seconde onderscheidt het nieuwste deel zich visueel duidelijk van de vijf jaar oude Wii-versie en de vergelijkbare 3DS-game. Toch raak je al snel gewend aan de grafische sprong, mede omdat het kleurenpalet over het algemeen nauwelijks verschilt van wat we van Mario Kart gewend zijn. Kijk je bovendien nog wat beter, dan valt op dat de game het in de details een beetje laat liggen. Her en der staat een Toad langs de baan, maar verder is er weinig te beleven langs de banen die we tot dusver hebben gezien.
Dit in tegenstelling tot het ontwerp van de circuits zelf, die achtbaanachtiger dan ooit zijn dankzij één van de nieuwe features: antizwaartekracht racen – bij gebrek aan een nieuwe F-Zero, zullen we maar zeggen. In de praktijk betekent dit dat je op muren en plafonds, maar ook op langgerekte kurkentrekkers van circuitsecties racet. Om je op een afstand van enkele centimeters aan de oppervlakte geplakt te houden, veranderen de wielen van je voertuig op gezette momenten in een soort magneten. Voor het rijden zelf maakt dit trouwens vrij weinig uit, zo merkten we op een kronkelend, achtvormig circuit met enkele 'omhoog stromende watervallen', een soort Mushroom Kingdom-versie van San Francisco (waar het antizwaartekrachtdeel zich beperkt tot wanden met muntjes) en een spookhuislevel waarbij vooral de sectie door het riool laat zien hoe 'verdraaid' de baandelen kunnen zijn.
Race-GamePad
In lijn met de Wii- en 3DS-delen is Mario Kart 8 te besturen met bewegingsgevoelige input: door middel van de Wii Remote, eventueel met Nunchuk, maar ook door de Wii U GamePad te kantelen. Die laatste optie is verra end aangenaam dankzij het relatief forse formaat van de tabletcontroller, waardoor het meer voelt alsof je een echt (race)stuur vasthoudt. Mocht je toch de precisie van een joystick prefereren, dan kun je met een druk op de touchscreen – die naar eigen voorkeur ook een claxon of een circuitkaart herbergt – van besturingsmethode wi elen. De uitvoering van de bekende boostopwekkende drifts en stunts is daarmee ook beter te beheersen. Hetzelfde geldt voor het verzamelen van muntjes, al werd ons niet duidelijk of je daarvan ook sneller gaat. Daarnaast maken twee features uit Mario Kart 7 hun opwachting: het zweven door de lucht en het onderwater voortgestuwd worden door een propeller.
Bovendien kun je het in de uiteindelijke game online tegen de karts (of motoren!) van elf anderen opnemen. De meest veelbelovende internetgerelateerde functie is echter zonder meer Mario Kart TV. Op andere systemen is het kunnen uploaden van dertig seconden aan eigen gameplaybeeld weliswaar weinig nieuws, maar de integratie in Miiverse geeft het in het geval van Mario Kart 8 een nieuwe dimensie. De optelsom van dit alles belooft geen revolutionaire game, maar wel een racegame met intere ante circuits en een scala aan geinige features. Jammer genoeg moeten wij, en een hoop potentiële Wii U-kopers, er nog een behoorlijk lange tijd op wachten: de release staat gepland voor de lente van 2014. Laten we hopen dat het de kwaliteit van het eindproduct alleen maar ten goede komt.
