De spelwereld bestaat uit het fictieve Varrigan City, dat geteisterd wordt door een virusuitbraak. Mensen muteren, draaien helemaal door en veranderen door het virus in gewetenloze, hersenloze moordmachines. Gedeelten van de stad worden tot quarantaine-zones aangewezen en al snel besluit men deze zones om te bouwen tot een soort spelshowomgevingen, waarin alleen het recht van de sterkste geldt. In de wereld van MadWorld draait het namelijk allemaal om de bloederige spelshow Game of Death, waaraan jij deelnemer bent. In het spel is veel geld te verdienen indien je als enige nog overeind staat aan het einde van een level.
Hoofdrolspeler Jack is het prototype stoere spierbundel en zou zeker niet mi taan in Arnold Schwarzenegger's The Running Man, de film die een zelfde soort spelthema hanteert. Jack krijgt ruimschoots de gelegenheid om zich van z'n meest sadistische kant te laten zien, want MadWorld draait toch vooral om het plegen van zoveel mogelijk gevarieerd geweld. De spelwereld is volledig zwart-wit vormgegeven, een beetje zoals in de film Sin City, met enkele primaire kleuren om iets extra nadruk te geven. Zo zijn de typische, stripboekachtige tekstjes zoals Kaboom en Ooomph, die verschijnen wanneer je tegenstanders bewerkt, in het geel weergegeven. Erg mooi om te zien is het contrast tu en de zwart-witte omgeving en de kleur die je vermoedelijk het meest voor je kiezen krijgt: rood. Bloed spettert en spuit in fonteinen werkelijk alle kanten op. De spetters komen zelfs aan het glas aan de binnenkant van je beeldbuis terecht, wat er goed uitziet. Hoewel verslagen tegenstanders niet blijven liggen, laat elke bloedspetter blijvend zijn sporen na op de omgeving, wat erg handig kan zijn, omdat je daardoor in een oogopslag kunt zien waar je al wel en niet bent geweest.
Hoe creatiever je het leven van je tegenstanders beëindigt in MadWorld, hoe meer dollars je verdient, dus het loont de moeite om gevarieerd te werk te gaan. Zo waren we het ene moment tegenstanders aan het oppakken om ze met een welgemikte worp aan een vleeshaak te spiesen, terwijl we een ander moment werden toegejuicht om een verkeersbord uit de grond te trekken en de vijand er recht mee in zijn gezicht te steken. Daarna grepen we de waggelende, gedesoriënteerde zielepiet op en smeten hem in een vuilcontainer. De klep van de container viel dicht en het onfortuinlijke slachtoffer werd met een harde klap in tweeën gespleten. De omgevingen zijn bezaaid met dit soort hulpmiddelen, waarmee je de onafgebroken stroom aan slachtvoer kunt elektrocuteren, spiesen, vierendelen, onthoofden, doorzagen en nog veel meer. Ook de kettingzaag die aan je arm vastzit, komt regelmatig goed van pas. Indien je de B-knop ingedrukt houdt kun je vijanden doormidden zagen, op zowel een horizontale als verticale wijze. Dat hangt af van de kant waarnaar je de Wii-remote zwiept. Met de A-knop deel je rake klappen uit en wanneer je dicht bij een vijand staat, kun je hem met die knop oppakken. Met de Z-knop spring je, terwijl de C-knop dient om de camera achter je te centreren. Helaas kun je de camera niet zelf vrij bewegen, wat af en toe onoverzichtelijke situaties oplevert. Je kunt bijvoorbeeld niet even snel kijken of er vijanden achter je rug staan. Daar zul je je voor moeten omdraaien.
Terwijl je de omgevingen doorkruist, kom je regelmatig op plekken waar een gekke gameshowhost je een kleine introductie geeft voor een van de zogenaamde bloodbath challenges. Dat zijn bizarre opdrachten zoals Man Darts en Death Pre , waarmee je betere wapens kunt ontgrendelen. Voordat zo'n bloodbath challenge begint, verschijnt de idiote spelhost, een bijdehante pooier uitgedost in veel bling-bling, om je uit te leggen wat de bedoeling is. Hij wordt echter zelf telkens het lijdende voorwerp van z'n eigen minigames, want z'n lieftallig hoererende a istente gebruikt hém telkens op hilarische wijze als demonstratiemateriaal, waardoor hij gruwelijk aan zijn einde komt. Alles gebeurt met een vette knipoog en de host is telkens bij de volgende challenge gewoon weer van de partij.
Een voorbeeld van zo'n bloothbath challenge. In Man Darts krijg je een soort groot kartonnen plaat met een mooie vrouw erop voor je neus. Zij heeft in totaal drie schietschijven op haar lichaam, twee op haar borsten en één in haar schaamstreek. Het is de bedoeling dat je vijanden oppakt en gooit, of ze middels een welgemikte uppercut tegen een van haar erogene schietschijven mikt. De Death Pre is precies wat de naam al aangeeft, een grote drukpers die bedoeld is om de bad guys onder te gooien, waarna ze tot pulp worden geplet en als rijpe kersen uiteenspatten.
Het hoofddoel in het level dat wij speelden was het verdienen van 1,5 miljoen dollar. Dat bedrag was vereist om het op te mogen nemen tegen de gestoorde eindbaas van dat level. Voor het verzamelen van zoveel geld hadden we precies een half uur de tijd, maar we hebben eigenlijk geen hinder ondervonden van de tijdsdruk en we hadden zelfs nog zo'n zes minuten over. Naast het hoofddoel zijn er in ieder level ook een aantal subdoelen die de herspeelbaarheid van de levels moet waarborgen, zoals het verzamelen van verschillende ballen.
MadWorld maakt gebruik van een inventief game over-systeem. Mocht je sterven, dan word je namelijk weer teruggezet op de plek waar je stierf. Je wordt dus niet teruggezet naar een checkpoint. En net als met het gebruik van de vitachambers in Bioshock blijft de schade die je voor je stierf aan een baas toebracht intact. Als je aan het spel begint, krijg je een standaard aantal levens, maar je kunt in de levels ook extra levens vinden, in de vorm van zwevende ballonnetjes. Verdiende levens kun je gelukkig gewoon meenemen naar een volgend level.
Na het spelen van MadWorld blijft vooral een voldaan gevoel hangen. Het geweld is lekker over de top, de besturing soepel en al snel intuïtief en het spel lijkt vooralsnog voldoende variatie en uitdaging te bieden om langere tijd te blijven boeien. Helaas konden we de offline multiplayer nog niet testen, maar het ziet er naar uit dat je in je eentje wel even zoet bent met dit heerlijke slachtfestijn.