Lost Horizon (hands-on) | Gamer.nl

Lost Horizon (hands-on) | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

Hoewel Lost Horizon dezelfde titel draagt als de roman van James Hilton uit 1933, zijn de overeenkomsten tu en beide schaars. Zowel de game als de roman speelt zich af in de jaren ’30 en draait om de zoektocht naar het mythologische paradijs Shambala (beter bekend als Shangri-La). Hier houden de gelijkeni en tu en beide op.

Lost Horizon trapt af in een Tibetaans klooster, waar een Britse soldaat van een stervende monnik een ‘sleutel’ krijgt die de poort naar Shambala opent. Kennelijk hebben de Nazi’s hier intere e in want ondertu en vliegen de kogels je om de oren. Hoe beide partijen in Tibet terecht zijn gekomen en waarom de sleutel zo belangrijk is, is alleen absoluut niet duidelijk. Als we vervolgens na een kleine sprong in de tijd de eigenlijke hoofdpersoon onder de knoppen krijgen, weten we niet eens dat we met een ander personage spelen. We spelen dus niet als de Britse soldaat, maar kruipen in de huid van de aan lager wal geraakte en oneervol ontslagen oud-militair Fenton Paddock.

Het verhaal dat zich vervolgens ontvouwd doet denken aan een Indiana Jones-film, waarbij humor en serieuze onderwerpen elkaar goed afwi elen. Zo leer je bijvoorbeeld meer over een zwarte bladzijde in Paddock zijn verleden, zie je hoe iemand wordt gemarteld door naar Duitse marcheermuziek te moeten luisteren en zijn er voldoende sarcastische opmerkingen van de lekker stereotype personages.  Ook zijn we al minimaal één verwijzing naar meneer Jones tegen gekomen, wanneer Paddock met een zweep een parachute probeert los te slaan.

Kla ieke stijl

Dat je om een sterke sfeer neer te zetten geen indrukwekkende grafische engine hoeft te gebruiken blijkt wel uit de handgetekende achtergronden van Lost Horizon. De schilderachtige en smerige steegje voelen ook smerig aan en je kunt de sigaretten in een nachtclub bijna ruiken. Combineer dit met de subtiele muziek en geluidseffecten op de achtergrond en we waanden ons echt op locatie.

Helaas geldt ditzelfde nog niet voor de driedimensionale modellen van de personages. De animaties in de preview-versie waren nogal houterig. Ook het regelmatig ontbreken van gezichtsanimaties, waardoor sommige personages hetzelfde gezicht trekken bij zowel blijheid als angst, komt de anders zo goede sfeer niet ten goede. We zouden hier een flauwe grap over Marijke Helwegen kunnen maken, maar zonder begrijp je ook wel wat we bedoelen.

Puzzelen op je gemak

De puzzels zijn gelukkig wat beter uitgewerkt. Zoals te verwachten bij en point-and-click-spel moet je voor het oplo en van breinbrekers geregeld omgevingen afspeuren naar de meest uiteenlopende voorwerpen. Het begint allemaal vrij simpel met het regelen van het kamernummer van een nachtclubzangeres door de juiste onderwerpen aan te snijden in een gesprek. Hoe verder je komt, hoe complexer de puzzels worden. Als een heuse MacGyver moesten we een Duits jachtvliegtuig uit de lucht zien te halen met enkele voorwerpen die we in het vrachtruim vonden. Een pompoen lijkt vrij nutteloos, maar gevuld met water en bakmeel is deze uiterst efficiënt om een achtervolgende piloot te verblinden en neer te laten storten. Je voelt tijdens zo’n puzzel wel de spanning om de oplo ing te vinden, zonder dat er een grote tijdsdruk op je schouders ligt.

Het niveau van de verschillende puzzels die we tot nu toe tegen zijn gekomen was nog niet heel hoog. Dit komt enerzijds door het ontbreken van tijdsdruk, waardoor je rustig naar een oplo ing toe kan werken, maar anderzijds omdat je niks fout kunt doen.  Het maakt het spel wel toegankelijk, en zelfs aan de grootste frustratie bij point-and-click-games is wat gedaan. Er is namelijk niets vervelender dan een belangrijk voorwerp mi en, waardoor elke locatie tot op de millimeter nauwkeurig afgespeurd moet worden op zoek naar die ene roestige spijker. Om dit te voorkomen is er een hulpfunctie, die alle bruikbare onderdelen op het scherm weergeeft. Toen we dit hulpmiddel voor het eerst moesten gebruiken, voelde het een beetje als val pelen, maar anders hadden we nu nog vastgezeten in appartementje, omdat we een kleerhanger over het hoofd hadden gezien. Toch is de hulpmogelijkheid subtiel genoeg en lost deze niet meteen de puzzel op. Zodoende waren we alsnog trots toen we weer een obstakel hadden overwonnen of een ingenieuze combinatie van voorwerpen vonden.

Helaas kwam er al na twee hoofdstukken een einde aan onze preview-versie van Lost Horizon. De game startte rustig, maar nu we in het verhaal zitten willen we maar wat graag verder spelen om te erachter te komen hoe het avontuur eindigt. We hopen wel dat het niveau van de puzzels in een later stadium wat verder omhoog gaat en dat ontwikkelaar Animation Arts meer aandacht besteedt aan de personages, maar er gloort zeker iets moois aan de horizon.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou