In LocoRoco moest je door de L- en de R-knop in te drukken de omgevingen naar links of naar rechts laten kantelen en zo de kleine LocoRocos (of de bolletjes zo heten, Joost mag het weten) door een aantal tweedimensionale levels laten rollen. De LocoRocos kunnen door een druk op de knop samengesmolten worden tot één grote bol en weer opnieuw in stukken worden gespleten.
Het klinkt als een ongelooflijk simpel concept, maar werkte in de eerste LocoRoco prima en verfri end. Logisch dus dat men niet al teveel wilde veranderen in het vervolg. Het gevolg is wel dat LocoRoco 2 op bijna alle fronten aanvoelt als zijn voorganger en dat brengt gemengde gevoelens met zich mee. Wil je als speler de herinneringen van het naar perfectheid neigende eerste deel wel bevuilen met een vervolg dat alleen maar meer van hetzelfde kan geven?
Ondergetekende vroeg zich dat ook af toen de disc van LocoRoco 2 in zijn PSP rond begon te draaien, maar al snel verdwenen die twijfels als sneeuw voor de zon. LocoRoco 2 biedt weliswaar weinig vernieuwingen die er echt toe doen, de vormgeving is geperfectioneerd en de gameplay nog iets uitdagender. En door deze facetten zitten je vingers al snel weer uren aan de schouderknoppen van je PSP geplakt.
Allereerst de presentatie, die er duidelijk op vooruit is gegaan. Verwacht geen verbeterde graphics. De stilistisch getekende omgevingen en simpel ogende LocoRocos waren in het eerste deel al geperfectioneerd. Wel zitten er nu filmpjes tu en de levels die het (verder totaal onzinnige) verhaal uit de doeken doen en de verschillende LocoRocos dus wat meer karakter geven. Je kiest nu op een wereldkaart (die je als een planeet echt ronddraait) de diverse levels en dat is allemaal wat spannender dan het saai vormgegeven menu van het eerste deel.
De tweede verandering is de toevoeging van minigames, die naast de normale levels te openen zijn. Zo moet je met je LocoRocos zo snel mogelijk naar het einde van een compact level vol met dodelijke stekels stuiteren. Doordat er een ander doel dan normaal wordt gegeven, brengen dergelijke minigames een beetje variatie met zich mee, ook al verschillen ze qua gameplay niet veel van de normale levels.
In de levels zelf is alles grotendeels gelijk gebleven. Je kunt nu ook muzieknoten verzamelen die het makkelijker maken andere objecten in het level op te pikken. Als je bijvoorbeeld dicht bij vliegend fruit komt, trek je het vanzelf naar je toe. Ook is er wat variatie in hoe je door de levels voortbeweegt. Er zijn meer secties waar de LocoRocos semi-automatisch doorheen bewegen. Ze vliegen door pijpen en langs smalle gangetjes, en het ziet er allemaal oogstrelend mooi uit. Ook zijn de zwartgekleurde vijanden wat venijniger geworden en kom je hier en daar een eindbaas tegen. Verder is het nu ook mogelijk om met de LocoRocos onderwater te zwemmen, maar behalve het feit dat de ronde bolletjes zich daar wat langzamer voortbewegen, brengt dat geen veranderingen met zich mee.
Het enige wat echt tegenvalt is de selectie aan muziek. In onze speelse ie hebben we eigenlijk geen nieuwe melodieën gehoord, alleen variaties op diegene die al in het eerste deel zaten. Wel kunnen we ons voorstellen dat er wat nieuwe nummers in de uiteindelijke versie zitten. De vrolijke muziek was één van de sterkste punten van het origineel en we zouden onze oren dan ook graag verblijden met een nieuw repertoire.
Verder hoeft de speler niet teveel vernieuwing te verwachten en dat is eigenlijk precies waar de meeste fans van het eerste deel op uit zijn. LocoRoco is al nagenoeg perfect en dit vervolg voelt eigenlijk aan als een hele lading nieuwe levels voor dat eerste deel. Wij kunnen daar prima mee leven, alleen willen we wel graag veel leuke nieuwe melodieën horen in de uiteindelijke versie. LocoRoco 2 vindt dus niet opnieuw het wiel uit, maar rolt net zoals de bolletjes in het spel over begaande wegen. Gelukkig voor ons zitten die wegen bomvol met onvergetelijk plezier.