Legendary gooit je meteen in het diepe. Geen proloog, geen trainingsmi ies, maar direct naar de oorzaak van het hele gedonder. Charles Deckard is een meesterdief die de opdracht krijgt om Pandora's Box uit een New York's museum te stelen. Maar zoals bij zoveel meesterdieven kan ook Deckard zijn handen niet thuis houden. Wanneer hij de kist opent, krijgt New York een stortvloed aan mythische monsters over zich heen. Deckard denkt op straat veilig te zijn, maar dat is buiten de Griffioenen gerekend die al vliegend tu en de wolkenkrabbers een gemakkelijke maaltijd aan de New Yorkers hebben. Alsof de reusachtige Griffioenen nog niet vijandig genoeg zijn, torent er binnen de kortste keren een Golem boven de straten van New York uit. De Golem, die is opgebouwd uit oude opleggers, autowrakken en stukken beton, is een imposante verschijning die meteen duidelijk maakt waarom je Pandora's Box beter niet kan openen.
Dit is kort samengevat het begin van Legendary. De game overdondert je en lijkt direct een spektakel te bieden van gigantische monsters en non-stop actie. Gamers die Spark Unlimited een beetje kennen, weten dat ze bij hun vorige game, Turning Point: Fall of Liberty eenzelfde aanpak hanteerden. Jammer genoeg weten diezelfde gamers ook dat de actie na de eerste vijf minuten als sneeuw voor de zon verdwijnt. Gelukkig is dat bij Legendary iets minder het geval, al blijken sommige minpunten uit de vorige game nog steeds zichtbaar. In een shooter is het belangrijk om de gamer of een beetje vrijheid te geven (Far Cry) óf op een degelijke manier door het spel heen te loodsen (Call of Duty). Helaas valt Legendary een beetje tu en de wal en het schip in.
Van vrijheid is geen sprake omdat je weg vaak geblokkeerd wordt door kleine hoopjes puin. Je zou eenvoudig over die hoopjes heen springen als Deckard wat minder last van de zwaartekracht had gehad. En als er iets irritant is, dan is het wel een doorgang waar je gemakkelijk doorheen kan, maar je simpelweg niet mag. Een speler dwingen om een bepaalde richting op te gaan, is als dit goed is uitgewerkt geen enkel probleem. Maar dan moet het wel op een fatsoenlijke manier worden gedaan. In Legendary word je vaak aan je lot overgelaten. Er zijn wel gescripte evenementen aanwezig, maar deze worden te vaak afgewi eld met het lopen door kale en ongeïnspireerde ruimtes.
Wat ons wel bevalt aan de game, zijn de monsters. De eerder genoemde Golem en Griffioenen zien er indrukwekkend uit. Alle monsters zien er eigenlijk goed uit, in tegenstelling tot de menselijke personages. Helaas blijft het daarbij. Op de monsters na, oogt de game wat gedateerd. Saaie textures, zoals we ook in Turning Point zagen, worden afgewi eld met hoekige voorwerpen en donkere kleuren. Een gemiste kans, want een apocalyptisch New York kan een aardig decor opleveren. De houterige animaties en de belabberde lipsynchronisatie van de personages maakt het tegenvallende plaatje af.
Spark Unlimited heeft keer op keer intere ante ideeën, maar op een of andere manier doen ze er heel weinig mee. Legendary begint spectaculair, maar zakt al vrij snel als een kaartenhuis in elkaar. Ondanks het tegenvallende Turning Point, hadden we, door de redelijke AI en een origineel aanbod aan monsters, nog een klein beetje hoop voor Legendary. Maar blijft in de definitieve versie de gameplay en het grafische gedeelte op dit niveau, dan zien wij de toekomst van Legendary somber in.