Maar het is niet de zaak die we vandaag op mogen lo en, nu we L.A. Noire voor de eerste keer met onze eigen vingers mogen besturen. De zaak waar het vandaag om draait, de ‘Silk Stocking Murder’, vertoont opvallende overeenkomsten met de Lipstick Murders, die overigens wel geregeld met de Black Dahlia-moord in verband worden gebracht. Een naakte vrouw wordt dood en zwaar gehavend aangetroffen in een steegje. Op haar blote buik is met rode lipstick een tekst geschreven, “Ki the blood, BD”, met een overduidelijke verwijzing naar de Black Dahlia. De lijkschouwer heeft net zijn werk gedaan en nu mogen wij al detective Cole Phelps het plaats delict uitkammen op zoek naar waardevolle clues.
Het plaats delict
Het uitkammen van het plaats delict is waar elke zaak in L.A. Noire mee zal beginnen. De Silk Stocking Murder behoort tot de Homicide Desk. Phelps zal gedurende het spel regelmatig promotie maken naar een ander bureau. Hij begint als ‘politieagent met de platte pet’ en wordt later bijvoorbeeld detective. Zaken worden naarmate het spel vordert eveneens steeds complexer. Dit betekent dat er al meer clues te vinden zijn en de oplo ing van de zaak waarschijnlijk niet de meest voor de handliggende is. De Silk Stocking Murder bevindt zich ergens halverwege het spel en is dus al aardig complex.
We besluiten eerst het lijk van naderbij te bekijken. We pakken de hand op en kunnen deze vervolgens van verschillende kanten bekijken. Wat opvalt is het ontbreken van de trouwring, iets dat ook bij eerdere, vergelijkbare moorden het geval was. Naast het lijk vinden we een stukje van haar bibliotheekpas dat er haast bewust lijkt te zijn neergelegd. Hieruit komt haar voornaam naar voren: Antonia. Wanneer we een bloedspoor volgen vinden we ook het andere deel van de bibliotheekpas, wat ons haar achternaam, Maldonado, en haar woonadres oplevert.
Om je enigszins te a isteren bij het doorzoeken van de crime scene heeft Rockstar een subtiel hintsysteem toegevoegd. Zo lang er nog clues verborgen zijn, zal de muziek op de achtergrond door blijven spelen. Wanneer je in de buurt komt van een mogelijk intere ant voorwerp, dan klinkt een tweetonig pianoriedeltje zodat je weet dat je op die plek eens goed rond moet kijken. Ook zal je partner, bij de Homicide-desk is dat Rusty Galloway, regelmatig tips geven of je op belangrijke dingen wijzen. Ook verdien je gedurende het spel intuïtiepunten, die kunnen worden ingezet om clues op te laten lichten bij het doorzoeken van het plaats delict of je te helpen tijdens de ondervragingen.
De keuze voor deze opzet is begrijpelijk: het is er Rockstar alles aan gelegen om het spel toegankelijker te maken. Vast komen te zitten zoals in kla ieke detective-adventures het geval was is in LA Noire uit den boze. Tegelijk is er zo een risico dat het eigen vernuft aan het afstruinen van het plaats delict ondergeschikt is. Het valt nog te bezien of het bij andere zaken wel makkelijker kan gebeuren dat je relevante hints over het hoofd kunt zien. Het voldane gevoel dat je zelf tot de oplo ing bent gekomen, lijkt ons namelijk e entieel voor een detective.
Ondervraging
Het plaats delict biedt ons in ieder geval genoeg aanknopingspunten voor het vervolgonderzoek. Op een ander deel van de bibliotheekkaart vinden we het woonadres van de dame. Een goede plek om ons eerste huisbezoek af te leggen. We rijden naar het adres en treffen daar een klein maar intiem pension. De ietwat norse huisbazin Ms. Lapenti doet open en laat ons binnen. Het is inderdaad het huis waar Antonia woont en, geschrokken van het nieuws van de dood van haar bewoonster, krijgen we toestemming haar kamer te bezichtigen. Daar treffen we een overhoop gehaalde kamer aan, een kapotte ruit en, mi chien wel de belangrijkste hint: scheidingspapieren. Dit maakt de man van het slachtoffer meteen een verdachte.
Voor we weggaan besluiten we de huisbazin nog even te ondervragen. Oude dametjes als zij hebben immers ogen voor tien en merken alles op wat er in en rond het huis gebeurt. En zoals vermoed blijkt ze inderdaad aardig op de hoogte. Ook de huisbazin bevestigt het vermoeden dat de man van Antonia er wat mee van doen zou kunnen hebben. Maar ze zegt niet te weten waar Antonia de vorige avond heengegaan is. Bij elke uitspraak krijg je drie keuzes voor een vervolgvraag: waarheid, twijfel of leugen. Correspondeert je keuze met het waarheidsgehalte van de uitspraak, dan kun je eventueel extra informatie te weten komen. Omdat we niet geloven dat een oud alziend dametje écht niet weet waar Antonia heen is gegaan, uiten we onze twijfel. En inderdaad, ze weet meer: Antonia blijkt, mede door de problemen met haar man, geregeld in de kroeg te zitten en komt vaak ladderzat thuis. De dame weet zelfs de naam van de kroeg te noemen, wat ons een nieuwe locatie geeft om een kijkje te nemen.
Bij ondervragingen als deze komt hét speerpunt van L.A. Noire op technisch vlak het best naar voren: de gezichtsuitdrukkingen. Het digitaal inscannen van de gezichten van de stemacteurs, de Motion Scan, is echt geen gimmick. Voor het eerst heb je het idee in een game naar echte acteurs te kijken en niet naar een gemodelleerde pop die door een compleet andere persoon van een stemmetje is voorzien. De gezichtsmimiek klopt perfect bij de tekst en er zijn heel subtiele dingen af te lezen aan de gezichten. En laat L.A. Noire juist ook als eerste game gameplay hebben waarin die subtiliteiten echt gebruikt moeten worden. Niet eens zozeer aan de inhoud van een zin, maar aan hoe die gebracht wordt, kun je aflezen of de waarheid gesproken wordt of niet. Soms zijn de emoties mi chien nog iets meer aangedikt dan in films, maar er zijn genoeg situaties waarin het behoorlijk ambigu is wat er van je verwacht wordt. In de ondervragingen komt L.A. Noire op zijn intelligentst naar voren.
Helemaal intere ant wordt het wanneer je beweert dat iemand liegt. Dit kun je alleen beweren wanneer je een concreet bewij tuk hebt wat de bewering van die persoon tegenspreekt. Je zult deze moeten kiezen uit een lijst van bewij tukken die je tot dan toe vergaard hebt, en dat kan een behoorlijke lijst zijn. Kies je het verkeerde bewij tuk, dan gaat opnieuw kostbare informatie verloren die je later weer zou kunnen gebruiken om een andere persoon meet te confronteren. Overigens is Rockstar wel zo slim geweest en zijn bepaalde hints op meerdere manieren te achterhalen. Zo kun je de bar waar Antonia komt via het oude vrouwtje achterhalen, maar vind je later in het huis van haar man ook een lucifersdoosje van diezelfde bar. Het is ook niet zozeer de uitkomst die anders zal zijn, als wel de weg er naartoe. Hoe meer hints je verzamelt, hoe beter beeld je krijgt van de misdaad die daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Speel je slecht, dan zit er weliswaar iemand in de gevangenis, maar blijven veel vragen onopgelost.
L.A. Noire draait vooral om het zoeken van bewijs, het ondervragen van mensen en ze confronteren met eerder vergaard bewijs om zo stukje bij beetje bij de oplo ing te komen. Af en toe zal dit leiden tot knokpartijen, vuurgevechten of achtervolgingen door de stad, maar deze zijn van ondergeschikt belang. Het vechten is bijvoorbeeld vrij simpel uitgewerkt, met één mep en één ontwijkknop, en de meeste gamers zullen hier weinig moeite mee hebben. Het schieten hebben we helaas nog niet zelf uit kunnen proberen, maar zou vergelijkbaar zijn met Red Dead Redemption. De actie zorgt hooguit voor korte afwi eling. Het who-dunnit-gehalte, het sterke verhaal en het uitstekende acteerwerk moeten ervoor zorgen dat je continu op het puntje van je stoel blijft en telkens verder wilt spelen om te weten wat er daarna gebeurt.
Film noir
Enorm sterk daarbij is de sfeer die L.A. Noire neerzet. Hoewel het spel wordt ontwikkeld door Team Bondi, lijkt L.A. Noire een typische Rockstar-game die een bewust gekozen periode uit de geschiedenis nauwgezet weergeeft. De jaren kort na de Tweede Wereldoorlog waren roerige tijden in Los Angeles. Getormenteerde oorlogsveteranen komen terug uit Europa en hebben moeite te aarden in de wereld waarin de achterblijvers succe en en roem hebben behaald, bijvoorbeeld in de glitter en glamour van Hollywood. Dit contrast zorgt voor frictie in de samenleving en een golf van geweld, waaruit ook de beroemde film noir hun inspiratie haalden.
Wie ooit films als The Maltese Falcon, Chinatown of L.A. Confidential heeft gezien, zal ongetwijfeld een hoop herkennen aan de setting van het spel. De muzikale omlijsting is werkelijk prachtig en doen sterk denken aan de prachtige composities van Bernard Herrmann. Voor de echte puristen biedt L.A. Noire zelfs de mogelijkheid om het spel geheel in zwart-wit te spelen. De makers hebben in het contrast en kleurgebruik bewust met deze optie rekening gehouden, zodat belangrijke voorwerpen ook zonder kleur duidelijk herkenbaar zijn. Mi chien wel juist hierdoor krijgt het spel in kleur een soort Technicolor-achtige uitstraling, alsof de beelden achteraf pas zijn ingekleurd.