Voor wie enkel op zoek is naar het antwoord op de vraag: gaat Killzone: Shadow Fall zich straks tu en de titanen mengen? Onze eerste écht uitgebreide kennismaking wijst er niet op. Deze titel vindt het wiel niet opnieuw uit, maar plaatst zich keurig tu en de conventies van Call of Duty en Battefield in. Dat wordt vervolgens aangevuld met een aantal vernuftige, typisch eigen spelelementen en gegoten in de mooiste mal van dit moment.
Eigen gevoel
Die eigen elementen vinden we bijvoorbeeld terug in de manier waarop deze titel blijft investeren in zijn spelers en de manier waarop het spelers stimuleert ook in de game te investeren. Het gebaande ervaringspunten/level stijgen/wapens en attachments vrijspelen-pad beschrijft Game Director Steven ter Heide als ”een beloning die meer gericht is op geïnvesteerde tijd, dan kwaliteit van de speler zelf”. Terecht, natuurlijk. Want hoe slecht je ook in Call of Duty bent, iedereen kan level 60 halen. Het duurt voor de mindere spelers alleen wat langer dan voor gevorderden. En dus geeft Killzone: Shadow Fall je al direct vanaf het begin de beschikking over alle wapens en skills die de game rijk is.
‘Domme zet, zeg’, is het eerste wat we denken. Maar die gedachte vergeten we snel als blijkt dat er wel degelijk een upgradesysteem is, maar dan gebaseerd op de kwaliteit van de speler. In plaats van het standaard levelen is er in dit geval gekozen voor challenges. Elk wapen komt met zijn eigen uitdagingen (er zijn 1500 uitdagingen in totaal) en wie deze uitdagingen completeert speelt nieuwe upgrades vrij.
Sommige vallen nog steeds verdacht veel in het hokje ‘tijdsinvestering’. Maak 50 kills met dit wapen, bijvoorbeeld. Andere zijn specifieker, op zoek naar de betere kunstjes, zoals het gebruik van een speciaal wapen waarmee je vijf vijanden door hun schild heen moet neerhalen. Of een specifiek aantal headshots dat gemaakt moet worden. Het houdt zijn spelers bezig met het vrijspelen, maar niet via de bekende weg. Duimpje omhoog. Vervolgens investeert Guerrilla ook zelf in Shadow Fall, door komende map packs, eventuele nieuwe kla en en een nog te voltooien coöperatieve modus kosteloos te blijven aanbieden.
Strategie en snelheid
Wat betreft de middenweg tu en Call of Duty en Battlefield, in zijn kern is dit de relatief snelle gameplay die spelers tegenover elkaar zet in bekende spelmodi. Capture the flag bijvoorbeeld, of Conquest; netjes elkaar opvolgend in de modus Warzone, waar de objectives en dus modi elkaar in rap tempo afwi elen tijdens één match. Aan de andere kant komt het strategische karakter van Battlefield naar voren in de verschillende spelkla en die je kunt kiezen. Scout voor de lange afstand, support voor de ondersteuning en a ault voor het grovere schietwerk. Maar ook hier komt het ‘eigen’ karakter van Killzone: Shadow Fall mooi naar boven. Verschillende cla es beschikken over verschillende load-outs. In onze versie beschikten alle load-outs over twee (cool-down) abillities, zoals het neerzetten van een verdedigingsbarrière, sneller rennen, een drone die medespelers weer tot leven brengt en meer van dat.
Tijdens onze eerste partijen zien we te weinig wat Killzone: Shadow Fall tot een hele unieke game maakt, maar hoe meer we spelen, hoe meer we de nuances leren kennen. De combinatie van een verdedigingsbarrière in de buurt van de vijandelijke basis, een support-personage dat een spawnpoint neergooit en een derde man met een drone die kan reviven; bring on the killing spree! En het is maar één van de vele tactieken die de multiplayermodus met zich meebrengt. Ook niet onbelangrijk is het leveldesign waarin deze tactieken toegepast kunnen worden. De hardcore speler zal er z’n neus voor ophalen, maar puur en alleen grafisch slaat deze game in als een C4-pakketje.
De ene keer streden we in een groen, rijkelijk gekleurd park voorzien van bruikbare rotsformaties en watervallen, een match later rennen we op een regenachtige nacht door verwoeste loopgraven en bruggetjes verdeeld over drie architecturale lagen chaos. Absoluut schitterend! Maar belangrijker nog: de omgevingen lijken vooralsnog te beschikken over net genoeg handige hoekjes, paden en omwegen om de veldslagen te allen tijde dynamisch te houden.
Nieuwe koning?
Na onze eerste uren in de multiplayer lijkt de vraag ineens helemaal niet meer zo relevant of dit ‘één van de nieuwe koningen gaat worden’. Dat soort zaken zijn grotendeels van belang voor Sony’s bankrekening. Wij als gamers hoeven maar naar twee dingen te kijken. Hoe is dit kwalitatief en gaat hier straks een levendige community zijn? Een blik op de releaselijst van de PlayStation 4 en de geschiedenis van Killzone leren ons dat het antwoord op de tweede vraag een volmondig ja is.
En de kwaliteit? Die staat als een huis. De liefhebber van strategie en tactiek komt uitvoerig aan zijn trekken in modi en een spelopzet die veel verder gaat dan snelle Team Deathmatch-partijen waarbij degene die het beste mikt en het snelst de trekker over kan halen wint. En toch blijft in de vlugge gameplay iets van die geroemde instant gratification bewaard. Uiteindelijk telt dan alleen het feit dat deze game alle hokjes voor plezier en vermaak netjes genoeg aanvinkt om je tijd waard te zijn. Is het genoeg om tu en de huidige koningen plaats te nemen? Dat antwoord heeft alleen vadertje Tijd in handen.