Laten we op voorhand alvast benadrukken dat Killzone 3 een van de mooiste games is die wij ooit hebben gezien. Guerilla heeft op indrukwekkende wijze een herkenbaar universum gecreëerd dat zich probleemloos kan meten met dat van shooters als Halo en Half Life. Dat datzelfde universum ook nog eens tot de nok toe gevuld is met detail en sfeer is daarbij nog vele malen indrukwekkender. Je kunt kijken waar je wilt en zoeken in alle hoeken die Helghan rijk is, maar nergens zul je een stukje level vinden dat ongeïnspireerd of slordig afgewerkt oogt. Killzone 3 nadert zowel stilistisch als puur grafisch de perfectie.
Gezichten
De verbeterde grafische prestaties dienen daarbij een hoger doel. Zo zijn de gezichtsanimaties in dit derde deel beduidend realistischer dan in zijn voorganger. De mimiek van de personages is niet van hetzelfde niveau als in het nog te verschijnen L.A. Noire, maar vergeleken met Killzone 2 is de verbetering immens. Onderschat de invloed van het gelaat overigens niet, want zichtbare emoties lijken een enorm grote rol te spelen. In onze speelse ie kwam vrijwel alles langs, van verdriet tot blijdschap. Guerilla zet dus hoog in op de emotionele band met de hoofdpersonages. Een verstandige zet, zo blijkt. Zeker aangezien de gezichtsanimaties van een dusdanig hoog niveau zijn.
Killzone 3 is echter meer dan grafische pracht en praal, het is tevens de verlenging van een enerverende verhaallijn. Afijn, velen voelde zich niet echt door het verhaal uit vorige delen aangesproken, maar Killzone 3 komt met zoveel drama en emotie dat het haast onmogelijk is jezelf niet bij de personages betrokken te voelen. Killzone 3 speelt zich net na deel twee af en dus zijn we weer op Helghan, de thuisplaneet van de vijandelijke Helghast. Helghast-leider Visari is dood, maar het gevaar is allesbehalve geweken. Dat betekent dat de klus voor Sev, het hoofdpersonage dat Visari aan het einde van Killzone 2 omlegt, verre van geklaard is. Hij en de rest van ISA zwerft nog rond op de planeet om de aankomende invasie op de aarde voortijdig de nek om te draaien.
Actie
Dat de ISA slecht is vertegenwoordigd op Helghan blijkt ook tijdens onze speelse ie. Met name tijdens de vele tu enfilmpjes wordt de hopeloze situatie breed uitgemeten. Op een industrieel complex vecht Sev tegen hordes Helghast. Hij ziet zijn overlevingskansen zienderogen minderen. Zeker naar het einde toe, wanneer een gigantische (denk aan Bayonetta-achtige proporties) mechanische ‘spin’ laserstralen naar hem toeschiet. Gelukkig kan het gestalte dit niet eindeloos doen en zal het af en toe een korte pauze moeten nemen. Dat is het moment dat jij als Sev raketten gebruikt om de luchtschacht van de spinachtige te bestoken. Naarmate je dit doet, neemt de weerstand van de immer op je afkomende Helghast toe. En daarmee ook de spanning.
Zelfs na verscheidene raketsalvo’s geeft het ‘beest’ zich niet gewonnen. Als de situatie hopeloos lijkt en je je laatste schietgebedje hebt gedaan, ziet Sev zijn teamgenoten in zijn ooghoek landen. Eenmaal beland op hun schip neem je de controle over een reusachtig machinegeweer en bestook je de potige robot tot het bezwijkt aan de kogelregen. Dat is tevens het moment waarop jij eindelijk adem kan halen. Killzone 3 is namelijk fysiek en mentaal zwaar werk. Het geluid, de actie, de spanning en de opbouw: alles houdt je op het puntje van je stoel.
Met zijn tweeën
Killzone 3 speelt heerlijk weg, maar dat betekent niet dat wij geen gebreken konden ontdekken. Op dit moment is de kunstmatige intelligentie, en dan met name die van je collega’s, nog niet optimaal. Wij gaan er echter niet van uit dat die foutjes ook hun opwachting in de uiteindelijke game zullen maken. Bovendien is er een simpele oplo ing voor de mankementen van je medestanders, want je kunt de gehele singleplayer in coöp spelen met een vriend op de bank. De tweede speler neemt dan de rol van Shawn Natko op zich, een personage dat verder geen rol in het verhaal lijkt te spelen. De coöperatieve modus is verder een niet al te grote verra ing. Het samenspelen met een vriend werkt prima, maar los van dat je elkaar tot leven kunt wekken wanneer je schijndood op de grond ligt, lijkt de coöp geen echte invloed op de gameplay te hebben.
Het level dat wij speelden, belichaamt het motto ‘kort, maar krachtig’. Killzone 3 is alles dat wij hoopten dat het zou zijn: een overdonderende achtbaanrit die de speler echter genoeg vrijheid gunt om hem zijn eigen pad uit te laten stippelen. Het is nog even afwachten hoe het zit met verschillende randzaken als de ondersteuning van 3D en de Playstation Move-controller, maar verder lijkt het veilig om te zeggen dat de singleplayer van Killzone 3 niet teleur zal stellen.