Dat Killzone 2 uit Nederland komt is verra end. De game oogt en voelt als een peperdure productie uit Hollywood en als Nederlander word je toch een beetje trots van al dat spektakel op je beeldscherm. Keer op keer stuit je op momenten die je toch weer doen verbazen over het feit dat dit product gewoon ontstaan is in ons land. Waar we met films of muziek nooit de wereld zullen veroveren, maken we dankzij Killzone 2 wellicht toch nog een kans.
Het is bevrijdend om eindelijk eens uitgebreid de singleplayer van Killzone 2 onder handen te mogen nemen. Sinds we in 2006 op de E3-show een onwerkelijke trailer van de game zagen (letterlijk onwerkelijk: de trailer was niet eens door ontwikkelaar Guerrilla Games gemaakt maar door een bedrijf waar men gespecialiseerd is in CGI), hopen we op een eindproduct dat dicht in de buurt komt van die eerste beelden. We kunnen je geruststellen: wat je in februari gaat spelen komt inderdaad in de buurt. Dat het toch niet zo'n grote indruk op je gaat achterlaten als dat filmpje van een paar jaar terug, komt vooral omdat we in de tu entijd zoveel lekkers voorbij hebben zien komen.
Dat neemt niet weg dat Killzone 2 werkelijk schitterend oogt en de concurrentie op Sony's console ver achter zich laat. Resistance 2 mag qua grafische kracht niet eens in de schaduw staan van deze game en dat zegt toch wel wat. Resistance 2 haalde qua pure grafische schoonheid niet het onderste uit de kan, maar het bood wel spektakel, met grote hoeveelheden vijanden die gelijktijdig op je af kwamen. Killzone 2 gooit op bepaalde momenten ook met tegenstanders alsof het niets is. Dat gecombineerd met de superieure grafische kracht die de game bezit vormt echt een indrukwekkend schouwspel.
Hoewel je in Killzone 2 geregeld door claustrofobische gangenstelsels loopt, kom je ook vaak genoeg in grote, open locaties te staan waar je echt het gevoel hebt midden in een grootschalige oorlog te zitten. Dat is natuurlijk ook precies het gevoel dat de ontwikkelaar je wil geven. Wanneer vijanden je met kogels en raketten bestoken en er ook nog eens een paar vijandelijke tanks rondrijden, levert dit een hectische strijd op waarin jij en je medesoldaten echt moeten bikkelen om heelhuids verder te komen.
Waar je in het eerste deel nog de door mensen bevolkte planeet Vekta verdedigde tegen de Helghast, breng Killzone 2 je naar de thuisplaneet van je vijand, Helghan genaamd. Er wordt gespeeld met Sev, een echte veteraan in een speciale eenheid genaamd de Legion die er op uit wordt gestuurd om Emperor Visari, de leider van de Helghast, een kopje kleiner te maken. Natuurlijk hebben de slechteriken het voordeel gewend te zijn aan de barre omstandigheden op hun thuisplaneet.
Helghan is namelijk een nogal grauwe planeet. Niet alleen de gebouwen van de Helghast zijn grijs en zwart, ook het weer laat nogal wat te wensen over. Constante regenwolken en windvlagen maakten van de pakweg vier tot vijf uur van de singleplayer die we hebben gespeeld een sombere en, het moet gezegd worden, vrij eentonige bedoening. Aan de andere kant zet het wel een hele sterke sfeer neer en grijpen de ontwikkelaars regelmatig de kans enkele indrukwekkende effecten te gebruiken, zoals het opvallende vuur en de rode ogen die uit de helmen van de angstaanjagende Helghast komen. Van de lijntjes rook die een raket die door de lucht suist achterlaat, tot de felrode laserstralen die uit de geweren komen, alles in Killzone 2 past bij elkaar. Het vormt zo de illusie van een echte wereld waarin je als speler terecht bent gekomen.
Natuurlijk is het de gameplay die de speler echt in de game trekt en daarin excelleert Killzone 2. Het is moeilijk om precies de vinger te leggen op hoe dit komt, maar de game heeft precies de juiste feel voor een shooter. Waarschijnlijk is het een combinatie van factoren. Zo beweeg je vrij langzaam in vergelijking met andere shooters, maar lijkt elke stap wel eentje die echt gezet wordt. De camera schommelt heerlijk filmisch mee. Ook het schieten voelt realistisch. De meeste feedback krijg je natuurlijk via de Dual Shock 3, maar ook zonder de trilling telt elke kogel. De verschillende geweren hebben namelijk bijna allemaal flinke terugslag en als je lukraak in het rond gaat schieten zul je veel moeite hebben met het raken van de Helghast.
Deze gevreesde vijand is sowieso geen makkie om neer te krijgen. Ze bezitten namelijk een prima AI waardoor ze goed schuilen en samenwerken. Na het gooien van een granaat duiken de Helghast regelmatig op tijd weg om niet geraakt te worden. Je moet echt wat geduld opbrengen om ze allemaal vanachter hun dekking neer te schieten. De zoom-optie op de geweren zal dan ook bijna altijd gebruik moeten worden als er geen Helghast vlak voor je neus staat. In plaats van je magazijn in één keer leeg te schieten, moet de schietknop korte momenten ingehouden worden om de terugslag te vermijden. Een goede soldaat in Killzone 2 bezit dus het nodige geduld en moet ook nog eens kunnen mikken.
Gedurende onze speelse ie kwamen we genoeg indrukwekkende momenten tegen. Niet alleen de grote gevechten, maar ook de kleine details maken indruk. Zo moet je hier en daar andere soldaten hogerop helpen of zelf omhoog klimmen via hun lichaam, wat zeer wezenlijk aanvoelt. Of wat dacht je van het gebruik van de beweging ensor in de PlayStation 3-controller om draaischakelaars te activeren? Ook het feit dat het herladen van je geweer compleet in beeld gebeurt en met een heerlijke klik gepaard gaat, trekt de speler helemaal de virtuele wereld in en laat hem geloven in wat er op het beeldscherm gebeurt.
Ook de echt spectaculaire momenten zijn hoogfrequent. Al vroeg in de game krijg je een raketwerper in de handen gedrukt van een van je medemilitairen en mik je op een brug waar een stel Helghast op staan. Ze worden er niet alleen afgeslingerd, heel de brug stort ook nog eens in elkaar. Toegegeven, dit kun je alleen doen met objecten en gebouwen in het spel die daarvoor bestemd zijn, maar het is zo indrukwekkend dat je je net als in bijvoorbeeld Call of Duty niet zult storen aan de scripted events. Ergens verderop in het spel neem je controle over een machinegeweer met tegenover je een gebouw vol met Helghast. Het spreekt voor zich dat je ze in grote getalen neermaait, maar wat je niet verwacht is dat het hele gebouw vervolgens in elkaar stort. Ook al staat het van tevoren vast, je hebt het gevoel dat je deze destructie zelf veroorzaakt hebt en het moet gezegd, dat geeft een zekere voldoening.
Het zegt genoeg dat wij als oververzadigde gamecritici de controller niet naast ons neer konden leggen. Killzone 2 klopt op alle vlakken, van de indrukwekkende graphics tot het gevoel echt in de huid van het hoofdpersonage te zitten. Elke kogel wordt met zorgvuldigheid afgeschoten, elke Helghast die neervalt is weer een overwinning. De game voelt en oogt nagenoeg af dus er lijkt nog maar weinig fout te kunnen gaan tot de release in februari volgend jaar. Wij spelen tot die tijd nog lekker door met de previewversie en met elke minuut wordt het steeds duidelijker dat dit niet alleen de game is die de eerste Killzone had moeten zijn, maar ook de game die wel eens de nieuwe standaard in het shootergenre kan bepalen. En daar zijn wij als Nederlanders best trots op!