Waar Pit meer dan twintig jaar geleden nog het nodige pittige platformwerk verrichtte om Angel Land te beschermen, daar richt hij zijn pijlen nu op mythisch gespuis in een on-rails shooter. Gespuis dat overigens, net als in de eerste game, wordt aangestuurd door de slechte godin Medusa. Ongetwijfeld heeft zij weer een snood plan (ze heeft er twee decennia op kunnen broeden) om Angel Land te veroveren. Hoe ze dit precies van plan is, dat wilde ze ons echter nog niet vertellen in de korte tijd dat we de game aan de tand konden voelen.

Luchtturbulentie

Wel wordt duidelijk dat Medusa het Pit knap lastig gaat maken. Terwijl Pit zwierig door het beeld zweeft, worden energiestralen op hem afgevuurd, komen er vliegende slangen voorbij en wordt hij boos aangekeken door gigantische oogbollen. En we zouden graag boos hebben teruggestaard, ware het niet dat we soms het 3D-effect even kwijtraakten. Vijanden komen –  haast letterlijk – uit alle hoeken van het beeld zetten, waardoor je snel moet schakelen tussen delen van het scherm en slechts een minieme verandering van de kijkhoek kan de 3D-illussie al teniet doen. Gelukkig trad deze ‘desillusie’ niet om de haverklap op; bovendien waren de situaties niet ideaal en speelden we de game staand, op een druk persevenement.

We lieten ons niet teveel afleiden door dit soort randzaken en spanden Pits boog maar wat graag om vijanden over de kling te jagen. Een druk op de trigger is genoeg om pijlen af te schieten en met de analoge stick is Pit perfect te besturen. Al snel kom je in een ritme terecht dat gedicteerd wordt door de groepen vijanden die op gezette tijden in het beeld komen. En het wordt helemaal genieten als de verschillende omgevingen voorbij schieten. We vlogen door een prachtig wolkendek, zagen in de verte een bergketen opdoemen en bezochten ook een stad die ons aan de Griekse oudheid deed denken.

Pit besluit deze stad te voet aan te doen en deze secties voelen een stuk minder vloeiend dan de vliegstukken. Pit krijgt zowaar een klein beetje vrijheid en er wordt van hem gevraagd vijanden hardhandig op de broek te geven. Helaas is de camera besturen niet zo eenvoudig – je bestuurt de camera met de touchscreen – waardoor vijanden soms niet goed te zien zijn en Pit in het luchtledige staat rond te meppen. De secties zijn duidelijk toegevoegd om de speler even de kans te geven om op adem te komen na alle luchtturbulentie, maar echt vloeiend voelde deze overgang vooralsnog niet. Wellicht is het gewenning en weet de uiteindelijke game deze tempowisselingen wel naadloos in het geheel te verwerken.

Groot avontuur

Nintendo wil met Kid Icarus: Uprising, naast The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D, een groot avontuur klaar hebben staan in de lanceerperiode van de Nintendo 3DS. Een game waar spelers hun tanden in kunnen zetten en een flink aantal uur zoet mee zijn, een game waar je niet zonder slag of stoot doorheen komt. Deze missie is zeker al geslaagd, maar of de game naar grote hoogten gaat stijgen is een vraag die we nu nog niet durven beantwoorden. Daarvoor misten we in onze korte speelsessie bijvoorbeeld nog de grote eindbazen die thuishoren in iedere hectische on-rails shooter en die de game kunnen voorzien van de nodige variatie. We wachten rustig af, een paar extra maanden kan er na twintig jaar nog wel bij.