Het mythische Valhalla is een gigantische hal vol vikingen die in de strijd gestorven zijn en een leger vormen voor oppergod Odin. Wanneer het einde der tijden aanbreekt, zal Odin met dit leger ten strijde trekken tegen het Kwaad. Voor een viking is er niets eervollers dan sterven in het harnas en naar Valhalla afreizen. Bonuspuntje is dat je tot het einde der tijden niets anders doet dan heerlijk eten en bier drinken uit de uiers van een gigantische mythische geit (zoek het maar op).
Hoofdpersonage Thora wil niets liever dan samen met haar mede-vikingen Valhalla onveilig maken, maar helaas wordt haar de toegang ontzegd. Thora is dan wel dood, maar niet in de strijd gestorven. Dit betekent dat ze niet langs Start mag en al zeker niet Valhalla mag betreden. Ze belandt in een tu enwereld die geregeerd wordt kwaadaardige wezens. Om toch een plekje aan de tap vol geitenbier te krijgen moet Thora zich bewijzen aan de Noorse goden door deze wezens een enkele reis naar het hierna-hiernamaals te geven.
Nét even anders
De keuze voor Thora als hoofdpersonage is tekenend voor Jotun. In plaats van een bebaarde en bloedlustige bodybuilder trek je ten strijde met een gespierde roodharige dame met een te grote bijl. Jotun kiest niet de meest voor de hand liggende viking om een verhaal te vertellen en dat lijkt deel uit te maken van de rest van de game: Jotun kiest Jotun zelden voor het geijkte pad. Zo zijn vijanden dun gezaaid, waardoor gevechten voornamelijk met eindbazen plaatsvinden - niet wat je zou verwachten van een game over vikingen. Je komt hele legers vijanden tegen, maar deze mini-veldslagen zijn nu niet bepaald schering en inslag. Dat lijkt een vreemde keuze, maar verra end genoeg pakt deze heel goed uit.
Jotun legt namelijk de nadruk niet op vechten, maar op ontdekken en puzzelen. De reis die het hoofdpersonage aflegt en het ontdekken van de tu enwereld is belangrijker dan de actie. Deze tu enwereld kent vele levels die je op elk moment kunt betreden en verlaten. Elk van deze levels herbergt een rune, waarvan je er twee nodig hebt om het rijk van een eindbaas te betreden. Wat opvalt aan deze levels is dat ze sterk van elkaar verschillen. Elk level is uniek qua vormgeving en qua soort uitdaging. Zo glijd je het ene moment over een doolhof aan gigantische boomwortels en ben je in het volgende level steeds aan het schuilen om niet van een berg af geblazen te worden. Drie levels later kruip je weer door een donkere wereld waarin het gebrek aan verlichting het moeilijk maakt om de juiste weg te vinden. Deze variatie zorgt ervoor dat elk level je opnieuw en op een andere manier uitdaagt. Dat is razend knap, want bij de meeste puzzel-games zijn er slechts een beperkt aantal achterliggende mechanismen die je al redelijk snel doorhebt.
Handwerk
Toch is dit niet het sterkste punt van Jotun. Hoe vermakelijk de puzzels ook zijn, de absolute ster van de show is de vormgeving. Jotun is compleet met de hand getekend en laat treffend zien dat CGI en digitale animatie niet zaligmakend is. Soms is deze tekenstijl een subtiele verrijking, waarbij de textuur van een gigantische boomwortel of een gedetailleerd en gigantisch standbeeld van Thor het decor iets meer sfeer geeft. Veel indrukwekkender nog zijn de grote animaties die je van tijd tot tijd tegenkomt. In een van de eerste levels steek je een brug over die een gigantische kloof overspant. Na enkele meters zoomt de camera uit, waarna je op de achtergrond een gigantisch bewegend slangenmonster ter grootte van een kleine planeet te zien krijgt. Of het nu een grote animatie of een simpele textuur is, de handgetekende elementen van Jotun doen het mythologische karakter van het Noorse hiernamaals eer aan. Gecombineerd met de diverse puzzels voelt het gebrek aan een gesproken verhaal en veelvuldige actie niet als een gemis, maar als een bevrijding. Vergis je niet: er zijn momenten waarop het upgraden van je gezondheid en krachten onmisbaar blijkt, maar de actie is gevoelsmatig slechts een klein onderdeel van de reis die Thora aflegt.
Ook de eindbazen zijn een goed voorbeeld van deze visuele stijl. Elke eindbaas is geïnspireerd op een figuur uit de Noorse mythologie en lijkt rechtstreeks uit een prentenboek te komen. Omdat deze wezens vaak huizenhoog zijn, beslaat zo’n eindbaas een aardig deel van je beeld en is het artwork goed te bewonderen. Een gevolg van de vormgeving is wel dat de bewegingen van deze eindbazen niet helemaal vloeiend zijn. De animatie bestaat uit een hoop handgetekende beelden, waardoor tijdens het bewegen de wezens, alsook Thora, steeds van positie en houding ‘verspringen’. Dit is nauwelijks storend en draagt voornamelijk bij aan de visuele stijl van de game, die op deze wijze nog meer als een levend prentenboek aanvoelt.
Open bèta
Jotun lijkt dan wel af, maar is nog in open bèta. Het is nog maar de vraag wat er zal gaan veranderen in de periode tot aan de officiële release, want er zijn geen noemenswaardige bugs te ontdekken en de balans tu en platformer, puzzels en actie is uitstekend. Het enige storende is dat de ‘Continue’ en ‘New Game’-knoppen erg dicht bij elkaar zitten, waardoor we twee uur opnieuw hebben moeten spelen. Geen zware straf, want de wereld van Jotun is betoverend genoeg om ook bij een tweede keer nog genoeg moois te ontdekken.