Homefront: The Revolution herschrijft de historie van de eerste Homefront en vertelt over Apex, een Koreaans tech-bedrijf à la Samsung, dat zijn smartphones en tablets als miljoenen draagbare Trojaanse paarden de Verenigde Staten in weet te krijgen. Heel Amerika, leger incluis, begint te vertrouwen op de buitenlandse technologie. Met één druk op de knop richt het concern vervolgens de wereldmacht ten gronde. Het regent helikopters en straaljagers die plots niet meer aangestuurd worden, terwijl de Korean People’s Army vanuit het westen het land binnenvalt. De gestereotypeerde Aziatische bezetter krijgt Amerika op de knieën, Amerikanen worden afhankelijk van Koreaanse voedselpakketten, woongebieden worden ingedeeld in groene, gele en rode zones, en het leven is hel op Aarde.
Goed, voor het verhaal hoef je het niet te doen. De vreemde nationalistische ondertoon (koop Amerikaans, die buitenlandse troep is niet te vertrouwen!), de poging tot maatschappijkritiek (we zijn te afhankelijk van onze technologie!), de cliché personages, de simplistische dystopie die Homefront: The Revolution schetst – het is een wat goedkope intro voor een intere ant gameplay-uitgangspunt: jij bent de Amerikaanse underdog in een niet te winnen strijd. Als verzet trijder in bezet gebied werp je niet een totalitair regime omver, maar deel je plaagstootjes uit om je vervolgens snel uit de voeten te maken. Onopgemerkt vechten voor elke millimeter van een verwoest Philadelphia.
In de zone
De game Homefront: The Revolution blijkt herkenbaar, maar leuk. Na nog één creatief stukje propaganda in de intro – collaborateur slaat het hoofd van verzetsmaatje in met een hamer en alles komt prachtig expliciet in beeld; verzetsheld die je komt redden doet exact hetzelfde maar met de rug naar jou toe en zonder al het rondvliegende bloed op het scherm – ga je op pad in een van de getto’s van Philadelphia. Je manoeuvreert van onderduikadres naar onderduikadres, sluipt door de duisternis, en ziet de grote verzetsheld zonder pardon dan wel enige genade in elkaar getrapt worden op straat. De feels blijven uit, maar de tweede indruk is goed. Speelden we afgelopen Gamescom een wat gare build van Homefront: The Revolution, met een lage framerate en een nog lager aantal visuele details; nu is (de pc-versie van) de game hedendaags mooi.
Met nog een kleine twee maanden tot release, krijgen we vervolgens een selectie levels te spelen die van hot naar her door het verhaal springen. En door de verschillende zones van Philadelphia. Voor wie het even kwijt was: groene zones zijn de vredige gebieden van Philly, gele zones zijn getto’s waar Amerikaanse burgers onder gemilitariseerd toezicht wonen, en rode zones zijn het futuristische equivalent van het vagevuur.
In die red zones is het oorlog. Aldaar ga jij, de gezichtsloze, stemloze Brady, op pad om mi ies te voltooien en basi en van de KPA over te nemen. De red zones zijn kleine stukjes open wereld, waarin je te voet of per motor van A naar B stuift om terrein te winnen. Dat gaat via geregi eerde set pieces (dump op het juist moment een paar tonnen brandstof van boven op een pa erende tank) en de ongeregi eerde Ubisoft-formule, waarbij je à la Far Cry stukjes wereldkaart bevrijdt, communicatietech hackt en zo veilige plekken creëert voor het verzet. De revolutie is een déjà vu.
Hoe anders zijn de yellow zones. Omdat de macht van de KPA hier nagenoeg feilloos is en er dus niet wordt gevochten, sluip je rond als in A a in’s Creed en meng je je onder de npc’s. Word je herkend op straat door mens of drone (je staat inmiddels hoog op de most wanted-lijst van de Koreanen), dan ren je als de wiedeweerga richting een vuilnisbak om je te verstoppen. In plaats van vechten, ben je in de yellow zones opdrachten aan het voltooien, radio’s aan het hacken, burgers aan het bevrijden van razzia’s, KPA-officieren aan het uitschakelen en zo langzaamaan steun voor het verzet aan het winnen onder de onderdrukte bevolking. Letterlijk: haal je de 100% op de steun-meter, dan slaat iedereen aan het rellen.
De pc-versie van Homefront: The Revolution is hedendaags mooi
Hier is het oorlog
Omdat de speelse ie die we hadden zo gefragmenteerd was, hier een gefragmenteerd verslag van wat je allemaal aan het doen bent in Homefront: The Revolution.
Zomaar een red zone. Het is er grijs, stoffig en Philadelphia ligt erbij als de gemiddelde Irakese stad zoals we die dagelijks op het NOS Journaal zien: alles kapot. Er staat een motor. Die pakken we, want het scheelt tijd en sluipwerk en de vijand is niet zo snel dat ze achter je aan racen als je gespot wordt. We fladderen over het slagveld als reddende engel van de revolutie, en bouwen een naam op binnen het verzet. Oh ja, de verschillende red zones zijn met elkaar verbonden via ondergrondse tunnels en je bent in principe vrij om een gebied weer te verlaten.
Een scheepswerf. Je dringt vermomd als arbeider het zwaarbewaakte complex binnen om een van afstand bestuurbare tank te stelen. Dat valt op. Wat volgt is een escortmi ie waarbij je van alle kanten onder vuur wordt genomen. Een onmogelijke mi ie, lijkt het, zoals het een echte shooter betaamt. De vijanden worden sterker, krijgen meer armor en er worden alsmaar meer vijandelijke tanks op ons af gestuurd.
Nog een yellow zone, ditmaal in de vorm van een zwaarbewaakte gevangenis. Ditmaal is onze vermomming een geel gedetineerdenpak. De hoofdmi ie is om in contact te komen met een gevangen genomen verzet trijder. De zijmi ies zijn ongeveer zoals in de andere yellow zones: kleine plaagstootjes aan de bezetters uitdelen om steun te winnen voor het verzet.
Een green zone, al is die beschrijving misleidend. Ook in het veilige gebied van Philadelphia staat er nog weinig beschaving overeind. We moeten ontsnapte gevangenen bevrijden die iets te high werden op de geur van vrijheid. Mensensmokkelaars hielden hen een warme worst voor de neus in de vorm van een boottocht naar een onderduikadres. De worst bleek een zeecontainer met een hangslot erop. We schakelen vijanden uit, stelen een boot en sturen de dankbare Amerikanen richting veiliger wateren.
De laatste red zone van onze speelse ie. We moeten stand zien te houden in een gebied waar de KPA een keihard tegenoffensief heeft gelanceerd. Het verzet wordt vertrapt, overhoop geknald, in de kiem gesmoord. Hier is het oorlog, een oorlog die onmogelijk te winnen blijkt. We druipen af, ondanks enkele kleine overwinningen.
Voor wat van begin af aan een openwereldshooter pretendeert te zijn, is Homefront: The Revolution verra end lineair. Er is niet sprake van één groot Philadelphia, maar een reeks grote levels waar je een vaste reeks mi ies voltooit om het verhaal te doen vorderen. En daar is helemaal niks mis mee. Voordeel is dat de game geen eindeloos grote levels hoeft in te laden, wat ten goede komt aan de laadtijden en graphics.
Homecraft
Hoe meer Homefront: The Revolution we spelen, hoe minder revolutionair de game lijkt te worden. Ook het zogenaamde crafting-systeem is simpelweg een kwestie van zo veel mogelijk prullaria verzamelen, verkopen en upgrades kopen voor je set wapens – of de items die je vindt gebruiken om explosieven te bouwen. De opzetstukken zijn niet exclusief voor één wapen, dus een scope kun je op verschillende pistolen en geweren kwijt. Qua granaten is vooral de hack-tool intere ant, die je richting tanks en turrets kunt smijten om ze tijdelijk voor jou te laten vechten. Het is geen diep systeem, maar daar is het de game ook niet voor bedoeld. Net als dat Homefront: The Revolution met zijn verhaal ook helemaal geen politieke game wil zijn, zoals narrative designer Stephen Rhodes ons even later vertelt.
Homefront: The Revolution is gewoon een game die zijn voorganger wil doen vergeten. Met minstens twintig uur aan gameplay als je enkel de hoofdmi ies doet en nog een hoop meer als je voor alle zijactiviteiten gaat. Een game die met zijn concept genoeg afwi eling biedt om gedurende die uren intere ant te blijven. Een game die technisch oerdegelijk in elkaar steekt. Een game met een lekker hoge moeilijkheidsgraad, die past bij het scenario van een ongelijke strijd. Of dat lukt, weten we vanaf 20 mei.
Homefront: The Revolution verschijnt op 20 mei voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Gamer.nl speelde de game op een SCAN G56i-pc, met deze specs.