Het lijkt soms wat hypocriet; de ene game rekenen we er niet op af als deze drastisch anders is dan zijn voorganger, bij een andere titel doen we dat vervolgens weer wel. Maar dat daar is een verklaring voor. Bij sommige games is het nu eenmaal de natuurlijke evolutie van een serie die moet plaatsvinden. In het geval van Hitman: Absolution ligt het wat ons betreft anders. Die game hoeft niet zozeer te veranderen, maar kan vooral veel voordeel halen uit de extra rekenkracht van de huidige generatie spelcomputers.
Het is namelijk alweer even geleden dat er een Hitman-game is uitgebracht. Blood Money verscheen dan wel op de Xbox 360, maar werd niet speciaal voor die console ontwikkeld. De eerste ‘next-gen’ Hitman is daarom pas Absolution, dat een half decennium na de komst van de 360 en PS3 verschijnt. Dat biedt veel mogelijkheden, onder meer voor de graphics en zonder meer voor de verschillende scenario’s die bij iedere ‘hit’ berekend kunnen worden. Blood Money blonk hierin al uit: je kon bijna eindeloos aanprutsen met die game om te zien hoe het spel zou reageren.
Kies maar
Een geruststelling alvast: de diversiteit in manieren om doelwitten om te leggen is in Hitman: Absolution niet compleet verdwenen, integendeel zelfs. Soms zijn de gesuggereerde opties van de game iets te opzichtig, maar je kunt deze altijd negeren en zelf een modus operandi uitkiezen. Wel zijn de voorgestelde manieren vaak iets spectaculairder, zoals wanneer een monteur verpletterd wordt door een auto, omdat Agent 47 hem hieronder heeft gelokt en vervolgens een schakelaar omzet. Doe je het liever op je eigen manier, dan wurg of schiet je hem neer zodra niemand kijkt. Net zo effectief.
Absolution raakt hiermee de kern van de Hitman-serie, de freedom to kill, en dat is oprecht een pak van het hart. Zes jaar na het vorige deel zijn we echter wel wat veeleisender geworden. De nieuwe game moet er niet alleen beter uitzien maar ook gameplaymeerwaarde bieden. Wat we daarmee bedoelen: de computergestuurde intelligentie mag zijn naam eens waar gaan maken. Een game waarin je eigenlijk niet gezien mag worden, werkt namelijk niet als je potentiële spotters dom zijn, en ook nog eens blind. Dat zou alle spanning weghalen.
Illusie gewurgd
Blind zijn de mensen in Absolution in ieder geval niet; ze hebben je snel genoeg gezien als je niet op je pa en telt. Ook als je een vermomming aanhebt, zullen ze je niet zomaar vertrouwen, waardoor je soms aangewezen bent op de speciale Instinct-meter. Hiermee kun je er tijdelijk voor zorgen dat omstanders je valse identiteit niet opmerken. Hoewel dit zeker nuttig is, valt het lastig te verenigen met de wens van Hitman-fans om de ultieme sluipmoordenaar uit te hangen. Er is namelijk geen verklaring waarom Agent 47 op dat moment ineens niet gesnapt zou worden. Je zult het alleen wel af en toe moeten gebruiken.
Het gedrag van de mensen in Hitman: Absolution liet ons uiteindelijk een beetje verdeeld achter. Enerzijds maakt de nieuwe game het mogelijk dat hun reactie doorberekend wordt en ook in latere stukken van een level nog effect kan hebben, wat een enorm bevredigend gevoel geeft als jij daarvan de oorzaak bent. Zo bleken twee bewakers van een bepaalde club ineens weg te zijn, omdat Agent 47 enkele minuten daarvoor een explosie had af laten gaan op een parkeerplaats. De knal trok de aandacht van het stel, waardoor zij hun post hadden verlaten.
Anderzijds loop je als spelers soms wel heel hard tegen de grenzen van de kunstmatige intelligentie aan. Na de ontploffing kon Agent 47 namelijk zomaar weglopen, terwijl er gewoon politieagenten in de buurt liepen. Zij waren overduidelijk niet geprogrammeerd om een beetje logisch na te denken. Dan zouden zij het namelijk verdacht hebben gevonden dat er een man in pak de plaats delict verliet. Het zijn dit soort rare momenten die de illusie van Agent 47 als profe ionele hitman weer breken.