Over het singleplayergedeelte van GoldenEye 007: Reloaded kunnen we vrij kort zijn in deze preview. Deze remake ziet er beter uit dan de Wii-versie, maar dat is logisch. Volgens de ontwikkelaar zijn er wel wat kleine aanpa ingen gedaan aan de levels, maar niks spectaculairs. Het draait dit keer daarom even puur en alleen om de multiplayer.
Net als vroeger
Je kunt de multiplayer van GoldenEye niet goed testen zonder de splitscreen voor vier spelers aan de tand te voelen. Net als vroeger is alles weer in te stellen, van score- en tijdslimiet tot verboden wapens. De grote verandering is het gebruik van een kla esysteem. Iedereen kan zijn personage aanpa en met vrijgespeelde wapens, attachments en perks, naast verschillende skins. Dit vervangt wel het oprapen van wapens in een level, iets wat het origineel juist zo leuk maakte. Je kunt dus niet meer campen bij de proximity mines op Facility.
Over Facility gesproken: alleen de iconische muziek is nog aanwezig, verder is de map volledig nieuw. Het is niet de enige aparte ontwerpkeuze bij de speelvelden. Facility is bijvoorbeeld in splitscreen aan de krappe kant met vier spelers. Speel je met zestien man, dan wordt de map gelukkig wel wat groter door een aantal deuren die dan geopend worden. Het Night Club-level is daarentegen voor vier spelers veel te groot, maar te klein voor zestien. En daar verandert niets aan.
Q moet nog even sleutelen
Dat maps helemaal niet groot hoeven te zijn, toont het speltype Golden Gun. Gevechten centreren zich altijd rond de plek waar dit gouden geweer te vinden is. Het wapen levert vijf keer meer punten op per kill, en doodt tegenstanders in één schot. Het wapen is alleen verre van ideaal door de trage herlaadtijd en het gebrek aan precisie. De wapenbalans is nog zo brak dat een shotgun efficiënter blijkt. Zelfs op maps met grote open ruimtes rent iedereen met dit wapen rond, een aparte gewaarwording.
Er moet duidelijk nog even naar de wapens gekeken worden, net als naar de besturing. Het voelt allemaal wat ‘wollig’. Denk daarbij aan lichte vertragingen met richten en een terugslag die niet goed te pijlen is. Tijdens een paar rondjes Escalation (vergelijkbaar met de Gun Game-modus in Call of Duty: Black Ops) komen deze rare euvels goed naar voren. De terugslag van een machinegeweer lijkt soms wel op die van een shotgun en het wapen stuitert daardoor alle kanten op. Een revolver heeft gek genoeg weer nauwelijks last van terugslag.
James zit in een lastig parket
Onze nieuwe favoriete modus is Data Miner, helemaal met zestien man. Iedereen downloadt tijdens het speltype data, waarbij de winnaar degene is die als eerste zijn meter vol weet te krijgen. Dit proces versnel je door kills te maken en de gevallen PDA’s op te rapen. Omdat het ieder voor zich is, schiet je in eerste instantie wild om je heen. Zodra er echter een speler is die op 70 % zit van zijn download, dan krijgt iedereen zijn positie te zien. Het spel slaat op dat moment om in een klopjacht op de nummer één. Zelfs als hij al op 99,9 % is, loont het nog steeds om hem achterna te zitten. Als je hem dan weet uit te schakelen en vijftien man juicht, dan weet je dat je een leuke modus te pakken hebt.
De multiplayer weet het oude N64-gevoel in ieder geval weer eens naar boven te halen, zelfs in deze ruwe vorm. De angst voor een vertekend beeld hebben we wel. Spelen in dezelfde ruimte is wat anders dan online. Smacktalk pik je beter van iemand die je ziet dan van een twaalf jarige jongetje aan de andere kant van de plas. En smacktalk is juist wat de speelse ie zo speciaal maakte, de game zelf was niet bijzonder spectaculair of vernieuwend.