Alleen al de grootte, een wereld zo groot als de planeet Jupiter, is niet te bevatten. Maar ook de manier waarop straks één gamer de God van de Goden kan worden en zo bepaalt wat er in de altijd veranderende wereld van Godus gaat gebeuren, kan toch niet minder dan uniek worden genoemd. Het hele concept daarachter zou betekenen dat andere gamers moeten samenwerken en clans (in de game: religies) moeten starten. Uiteindelijk zou er dan binnen die religie een leider opstaan die uiteindelijk in een multiplayergevecht de allerhoogste God moet uitdagen.
Toch vertellen we dit allemaal met één grote maar. Want Peter belooft wel vaker grootse dingen, games die alle andere overbodig maakt. En vervolgens is er een game die met moeite een plek in onze gamecollectie bemachtigt. Het is daarom niet zo verwonderlijk dat onze eerste stapjes in de bètaversie van Godus gepaard gaan met een zekere terughoudendheid. Al is de ontzettend kleurrijke en vrolijke omgeving wel uitnodigend.
Bekend recept
Het concept van Godus is, zoals een goede god-game betaamt, bijzonder simpel. Jij bent een god die het land kan veranderen. Je ontleent jouw kracht aan het geloof (Belief) van je volgelingen (Followers). Hoe meer Followers je hebt, hoe meer Belief ze genereren. Followers kunnen in aantal groeien als ze huizen hebben waar ze zich kunnen voortplanten en huizen bouwen ze pas op egaal land dat groot genoeg is voor een van de vele soorten huizen. En dat is het. Niks meer en niks minder.
De eerste uren in Godus voelen echter helemaal niet als een echte god-game aan. Je bent vooral heel veel aan het klikken. Klikken om genoeg ruimte te creëren voor huisvesting voor je Followers. We moesten zoveel klikken dat we letterlijk kramp in onze wijsvinger kregen. Peter, wat doe je ons aan? Daarnaast hadden we sterk het gevoel dat er een doel ontbreekt. Een hogere kracht die ons drijft om verder te bouwen. Je mag namelijk niet bepalen waar een huis komt en zelfs niet wat je volgelingen bouwen. Ze zien een kaal stuk land en ze beginnen gewoon. Geen weg, geen graanveld, helemaal niks. Alleen een paar krakkemikkige tentjes worden er gebouwd.
De eerste paar uurtjes zijn daarom zeker niet de meest aantrekkelijke. De bèta lijkt te verzanden in oneindig land afvlakken en wachten op voldoende Believe om verder te bouwen en meer Followers te krijgen. Het werd zelfs zo saai dat we al bijna geneigd waren de bèta af te sluiten en wat anders te gaan doen. Maar dan ineens gebeurt er wat in de game. Je verdient je eerste kaart. Een van vele kaarten die er straks zijn te verdienen. Kaarten die nieuwe gebouwen en Goddelijke krachten vrijspelen.
Loon naar werken
Met de nieuwe gebouwen en nieuwe krachten lijkt de game ineens veel minder gezapig. Nog steeds moeten we belachelijk veel klikken, maar ineens is daar een doel. De kaarten staan namelijk synoniem voor een bepaalde periode. Verzamel vier specifieke kaarten en je mag door naar de volgende stap in de evolutie naar een betere beschaving. In de uiteindelijke game zul je jouw beschaving moeten leiden naar de Ruimte-fase, wat gezien de tijd die we nu kwijt waren om naar het Bronzen Tijdperk te evolureren je straks mi chien wel maanden gaat kosten.
Die periodes staan bovendien niet alleen voor ander type huisjes, iedere periode staat voor ander doel voor je Followers. In de eerste stage is dat vooral overleven en groeien in aantal. Vandaar ook het oneindig geklik en veranderen van het land. In het Bronzen Tijdperk zullen jouw Followers zich vooral richten op wapens en in het Informatie Tijdperk richten zij zich op het vergaren van informatie. Het klinkt allemaal nog wat vaag, maar we voelden in die eerste periode van Godus wel dat er meer is dan alleen maar huisjes bouwen.
Het grappige van dit alles is dat je dit niet uit de eerste uren van de bèta haalt. Kijk je niet verder dan de gameplay, dan zie je alleen een game die je oneindig laat klikken, zich meer richt op het veranderen van het landschap en vooral niet teveel doet om jouw echt een god te laten voelen. Maar wie verder kijkt ziet de achterliggende gedachte van de game. Dat er meer aan de horizon gloort en dat de stap naar de volgende fase niet zomaar gedaan is.
We zullen zeker niet ontkennen dat het hele kaartgedoe wat oudbollig aanvoelt. De meeste krijg je door een schatkistje op te graven en erop te klikken. De rest verdien je door straks in multiplayer potjes te spelen tegen andere spelers of gewoon door heel veel Followers te produceren. Maar ze staan voor meer dan alleen maar kaarten, ze staan straks voor de volgende stap in jouw beschaving. Hoe meer we groeiden, hoe meer de kaarten voelden als een beloning.
Het is overduidelijk dat Godus in deze fase van de bèta niet iedereen aanspreekt, zelfs niet alle god-game-fanaten. Het overdadig klikken en de beperkte mogelijkheden in het begin zorgen er bovendien voor dat niet iedereen de game tot wasdom zal zien komen. De eeuwige beloftes van Molyneux zouden desalniettemin (voor de verandering) ingelost kunnen gaan worden, maar het is de vraag of genoeg mensen het geduld kunnen opbrengen om dit mee te gaan maken.