Ghostwire: Tokyo toont een likkebaardend mooi Shibuya

Ghostwire: Tokyo begint op Shibuya Crossing, het wereldberoemde kruispunt waar het normaal gesproken bizar druk is. Als er uit het niets ineens een mysterieuze mist komt opzetten, verdwijnen alle mensen als sneeuw voor de zon en worden de straten plotseling bevolkt door spoken en demonen. Alleen hoofdrolspeler Akito ontspringt de dans en moet nu zien te ontrafelen wat er in vredesnaam is gebeurd. 

Fingerspitzengefühl

Akito staat er niet helemaal alleen voor, want op het moment dat het helemaal fout gaat in Shibuya wordt hij net bezeten door de geest van een spokenjager. Niet alleen is dat ongetwijfeld de reden dat de mist geen invloed had op Akito, hij beschikt daardoor nu ook over bovennatuurlijke krachten. Dat is wel zo handig, gezien alle Slenderman-achtige spoken en schoolmeisjes-zonder-hoofd die nu door de straten zwerven. 

Met een simpele handbeweging ‘vuurt’ Akito windvlagen op zijn tegenstanders af. Niet veel later beschikt hij ook over vuurbollen en wateraanvallen die hij met hetzelfde gemak uit zijn virtuele vingertoppen tovert. Ghostwire: Tokyo staat weliswaar bol van de horrorelementen, maar het is zeker geen game waarin je je alleen maar met ingehouden adem verstopt. In tegendeel: deze superkrachten maken je sterk genoeg om frontaal de strijd aan te gaan met het demonische gespuis. Ghostwire: Tokyo speelt in de praktijk als een actievol schietspel, maar dan met je vingertoppen als schietijzers.

Rondreis door Shibuya

Bewapend met je eigen handen mag je vervolgens uit gaan zoeken wat er precies aan de hand is. Om dat goed te kunnen doen, moet je wel eerst Shibuya beetje bij beetje veiliger maken. Veel gebieden worden immers nog gehuld in de dodelijke mist. Door met een paar strakke handbewegingen Torii (Japanse gebedsbogen) te ‘reinigen’, laat je de mist in bepaalde gebieden optrekken en kun je steeds meer van de stad verkennen. Maar vergis je niet: Ghostwire volgt zeker niet de Assassin’s Creed-blauwdruk met de typerende torens. Hoewel er genoeg zijmissies en collectibles zijn die je aanmoedigen zelf op verkenning te gaan, ligt de nadruk in Ghostwire heel erg op het verhaal – tenminste, in de eerste twee hoofdstukken die wij gespeeld hebben. 

In de openingsuren zijn er steeds alleen hele specifieke Torii te reinigen, waardoor je toch min of meer op een lineair pad richting je doel blijft. Bovendien verkennen we lang niet alleen de straten van Shibuya. Tokio is een hele verticale stad en dat komt goed terug in Ghostwire. Zo moeten we op een gegeven moment een uitkijkplatform hoog boven het treinstation van Shibuya zien te bereiken, waarbij we talloze trappen aan de buitenkant van een hoog flatgebouw bestijgen. Niet veel later verkennen we juist het gigantische metrostation onder Shibuya Crossing. Hier bevindt zich een wereld op zich, vol met verlaten winkeltjes en hoopjes kleding die stille getuigen zijn van wat ooit een bruisend stadsdeel was.

De echte ster van het spel is dan ook het decor: Shibuya. Wie ooit in Tokio is geweest, weet hoe bijzonder dit stadsdeel is. Kilometers aan nauwe straatjes met deur aan deur schreeuwerige winkeltjes, barretjes en restaurants, gigantische reclameborden die vanaf grote hoogte hun licht werpen op de straten, op iedere straathoek automaten met frisdrankjes en snacks en natuurlijk overal konbini – Japanse gemakswinkels die vrijwel alles verkopen binnen slechts een paar vierkante meter. Ghostwire weet de unieke ambiance van Shibuya perfect over te brengen, maar dan met een spookachtige en verlaten twist. 

Stralende raytracing

Shibuya komt extra goed tot zijn recht dankzij de indrukwekkende raytracing. Om de zoveel tijd regent het pijpenstelen en de straten zijn dus voortdurend kletsnat. De felle neonverlichting en overdadige billboards weerspiegelen daardoor prachtig op de natte keien. Ghostwire kent meerdere grafische opties, waaronder een Quality-modus met raytracing in 4k en 30 fps en een Performance-modus zonder raytracing op 60 fps, maar ook modi met variabele framerates, waardoor raytracing mogelijk is op een hogere framerate.

Het is even afwachten tot we precies weten op wat voor framerate en resolutie deze modi draaien. Toch lijken in combinatie met Vsync ook deze modi met variabele framerates stabiel genoeg om optimaal te kunnen genieten van Ghostwire. Hoe dan ook voegt raytracing zóveel toe aan de ambiance, dat we liever op een lagere framerate spelen, dan dat we raytracing opofferen.

Ghostwire: Tokyo weet in de eerste uren in ieder geval goed te overtuigen. Grafisch is de game om te likkebaarden, maar ook het verhaal weet meteen te intrigeren. Dankzij de bovennatuurlijke krachten is Ghostwire enerzijds heel actievol, maar ondertussen voltrekt zich ook een paranormaal mysterie met verontrustende visioenen die de hersenen plukken. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten voordat we dit mysterie verder kunnen ontrafelen. Ghostwire: Tokyo is namelijk vanaf 25 maart beschikbaar voor PlayStation 5 en pc.