Frame City Killer situeert zich in de 21ste eeuw en richt zich puur op een verhalende singleplayer mode. Het verhaal draait om een drugachtig virus dat honderden miljoenen slachtoffers kan gaan eisen. Het virus dreigt verspreid te gaan worden door een mysterieuze terrorist genaamd Khan en wordt via een nieuw informatiesysteem bij de bevolking gebracht. De regering van Frame City ontkent de aanwezigheid van terrorist Khan echter en slaat hulp van de goed getrainde Special Operation Unit af. Eigenwijs als de SOU is, probeert men toch in de stad te infiltreren en op zoek te gaan naar de terrorist.
De man die de SOU hiervoor inzet is Crow, het personage dat je als speler onder de knoppen krijgt. Het is echter naïef om te denken dat Crow in z'n eentje het enorm samenzweringsnetwerk van Khan op kan rollen. In het spel krijgt hij hulp van allerlei figuren, welke je al dan niet moet belonen voor hun diensten. De opbouw van het spel is dat je door lage onderwereldfiguren te elimineren langzaam je weg naar de top van Khan's organisatie moordt en je uiteindelijk natuurlijk Khan een kopje kleiner maakt. Khan is in het begin van het spel echter nog een grote onbekende, wat voor de nodige suspense zorgt. Het spelconcept leunt hierbij sterk op de Hitman serie, waarin je als Agent 47 ook doelwit na doelwit vermoordt.
Hoewel Frame City Killer zich als een actiegame presenteert, heb je flink wat geduld nodig om je doelwitten te elimineren. Het is in Frame City op allerlei manieren mogelijk om informatie te vergaren over je slachtoffers. Je kunt zelf op wacht gaan staan en je verdiepen in de dagelijkse routines, maar ook allerlei informanten raadplegen die je, al dan niet betaald, informatie verstrekken. Nadat je alles over de persoon weet, ben je vrij in de manier waarop je hem of haar om wilt leggen. Plaats een bom in de auto, pak een sluipschuttergeweer, sla de persoon hand-to-hand in elkaar of storm met een geladen uzi op hem of haar af – er is van alles mogelijk. Het is echter de fase vóór het vermoorden die bepalend is. Zonder goede informatie ben je nergens.
Naast de grote 'eindbazen' die je op Hitman-achtige manier moet vermoorden, bevat Frame City Killer ook een hoop standaard actie. Deze actie speelt zich op typisch Japanse wijze af met veel prachtig gechoreografeerde actiesequenties, waarbij bad-guys meters door de lucht vliegen als je ze neerschiet en een speciaal 'Sequential Kill'-systeem. Met dit mechanisme is het mogelijk om meerdere tegenstanders in een vloeiende combo neer te leggen. De wijze waarop je dit doet is door in slow-motion de opponenten die je neer wilt leggen te selecteren, waarna de tijd weer naar real-time verschuift en op Matrix-achtige wijze alle baddies achter elkaar in de pan gehakt worden.
Grafisch weet het spel momenteel nog niet echt te overdonderen, wat gezien het gebruik van de technologie een vreemd gegeven is. Wellicht ziet het spel er in de beweging een stuk beter uit of verwachten we teveel van de Unreal Engine 3 in combinatie met een free-roaming stad. Want net als GTA, biedt Frame City Killer je een volledig vrije stad, waarin je niet alleen per benenwagen van A naar B kunt reizen, maar ook allerlei mechanische vervoersmiddelen tot je beschikking hebt. Door de schaarse informatie weten we nog niet of het hierbij enkel bij auto's blijft of dat men nog meer voor ons in petto heeft.
Frame City Killer speelt op een eervolle manier leentjebuur bij een aantal andere succesvolle gameseries. De combinatie van de Hitman gameplay met de vrijheid van Grand Theft Auto is een intere ant gegeven, dat bij goede uitwerking voor een hoop speelplezier kan gaan zorgen. We gaan er ook blind vanuit dat Namco na het spel twee maal uitgesteld te hebben, eerst van november naar begin 2006 en daarna naar de zomer van 2006, er alles aan doet om gamers te verra en met Frame City Killer.