Die antwoorden blijven uit. Sterker nog, vooral het eerste uur van de game is een wilde potpourri van draaien aan het verhaal om ons een reden te geven terug te keren naar het universum van Final Fantasy XIII. Zelfs met volledige kennis van zaken over die game, lijkt Final Fantasy XIII-2 op een kampioenschap achter de oren krabben. Wat? Waarom? Wie? Huh? Nu al belooft het een hel te worden voor zij die de vorige game niet gespeeld hebben. Maar als de eerste contouren lichtjes duidelijk worden na dat eerste uur is in ieder geval één ding duidelijk: Square-Enix mag ons afvinken als zijnde mateloos geïntrigeerd over hoe dit verder gaat.
Valhalla
Wie denkt dat Final Fantasy XIII-2 netjes verder gaat na de verhaallijn van het originele deel mag zijn vermoedens bij gaan stellen – enigszins dan. Ja, dit speelt zich in principe 3 jaar af na het slotstuk uit deel XIII. Maar de dingen lijken niet zo gegaan als dat ons toentertijd voorgespiegeld was. Ondanks dat Serah het in alle toonaarden ontkent, was Lightning toch gewoon aanwezig na de ‘val’ van Cocoon? Niet volgens de rest van de wereld, want Lightning lijkt zich net als Vanille en Fang opgeofferd te hebben om Grand Pulse te redden. En nog voordat we daarop antwoord krijgen, vechten we in een plek genaamd Valhalla als Lightning tegen het nieuwe kwaadaardige brein achter alle malaise: Caius. Dus ze is niet dood? Of wel?
De vragen die worden opgeroepen worden al snel van context voorzien (let wel: we schrijven bewust niet ‘worden al snel van antwoorden voorzien’) als Serah’s nieuwe teamgenoot en hoofdpersonage Noel Krei letterlijk uit de lucht komt vallen. Deze jongen komt uit de toekomst: 700 jaar na de val van Cocoon is hij de laatste mens in een blijkbaar grandioos mislukte toekomst. En dat tijdreizen speelt een sleutelelement in deze Final Fantasy. Niet alleen in het verhaal, waarin het als perfect excuus opgegraven wordt om de boel stevig op z’n kop te zetten en Final Fantasy XIII een ‘nieuw’ einde te geven dat daadwerkelijk een vervolg ontstaansrecht biedt, maar ook in de gameplay.
Tijd voor tijdreizen
In plaats van de chronologische perikelen die we gewend zijn van de Final Fantasy-serie, is de hele weg naar het einde er ditmaal eentje van voor- en terugreizen in de tijd via de nieuwe Historia Crux. Via een vers menu bepaal jij na het introductielevel naar welke tijd en welke locatie je reist om daar vervolgens de zaken recht te gaan zetten door middel van het najagen van artefacts – elementen die niet thuishoren in de ‘juiste’ versie van de geschiedenislijn. Ben je niet tevreden met het resultaat, dan kun je de boel wi en en opnieuw spelen om te kijken wat voor andere uitkomsten er mogelijk zijn.
Het is bij verre de grootste en meest intere ante verandering die Final Fantasy XIII-2 met zich meebrengt, aangezien de rest van de gameplay ondanks (ook zeer welkome) aanpa ingen, veel meer gestoeld is op bekend voorwerk. Zo bestaat het leeuwendeel van het vechtsysteem nog steeds uit het wi elen tu en Paradigms, verschillende type rollen die jouw team kan aannemen. Dat systeem laat je nu iets anders stijgen in level, maar de fundering blijft overeind. Een combo van een Ravager (magiegebruiker) en Commando (fysieke aanvaller) zorgen ervoor dat vijanden sneller in de zogeheten Stagger-modus komen waarin ze extra kwetsbaar zijn. Terwijl een Sentinel-rol soms weer snel aangenomen moet worden om op adem te komen en te genezen. Bekende koek, alleen daarom niet minder sterk. Wat ons betreft is het Paradigm-systeem nog steeds het intere antste vechtsysteem uit de hele serie. Andere aanpa ingen zijn monsters die je kunt verzamelen om de rol van derde teamgenoot in te vullen of de meereizende Moogle die je een van bonu en voorziet als je snel genoeg een vijand in het veld aanvalt.
Gouden greep
Om terug te komen op de vraag uit de intro: met wat voor reden stappen we in deze wereld? Die dachten we vooraf te kunnen beantwoorden. Omdat Square-Enix de kritiek van fans (deel XIII zou te lineair en niet traditioneel genoeg zijn) ter harte heeft genomen. Maar zo simpel blijkt het gelukkig niet te zitten. Fans riepen om een terugkeer naar wat Final Fantasy was. Een open spelwereld, met winkeltjes, het traditioneel verwerven van ervaringspunten en een overdaad aan sidequests. Maar Square-Enix is niet teruggekeerd naar deze wereld om er een traditionele Final Fantasy van te maken.
De ontwikkelaar heeft weer juist gekozen voor een nieuwe en niet traditionele aanpak van wat wij als spelers soms denken dat deze serie zou moeten zijn. Tegen onze eigen verwachtingen in zijn we daar ontzettend blij mee. Als stilstand achteruitgang is, dan is Final Fantasy XIII-2 (zoals zijn voorganger dat ondanks alle kritiek ook al was) Square-Enix’ tweede gedurfde zet om de serie weer naar terug naar de top te leiden. En aan het einde van de rit zou dat zomaar eens een gouden greep kunnen zijn. Hoe mooi onze tijden met Cloud en Sephiroth ook waren, zouden we écht tevreden zijn als Square-Enix die formule, die we inmiddels al in honderden andere rpg’s voorbij hebben zien komen, terug zou brengen? Als we heel eerlijk zijn is het antwoord daarop waarschijnlijk ‘nee’, want net zoals meerdere personages in Final Fantasy XIII-2, is ook die formule niet meer van deze tijd.