Het einde van de wereld is al vaak behandeld in videogames. Grootse ontploffingen, instortende gebouwen of de Four Horsemen of the Apocalypse die het einde komen inluiden, zijn waarschijnlijk de eerste beelden die je te binnen schieten. Of mi chien denk je wel aan het prachtige Majora's Mask, waarin het einde der tijden keer op keer aan je ogen voorbij trekt. Waar je in ieder geval niet aan denkt is een klein boerendorpje op het Engelse platteland. Hoe reageren bewoners in zo'n uithoek van de wereld als het laatste uur heeft geslagen? Dat is de vraag die indie-developer thechineseroom stelt in hun nieuwe creatie.
Meer game
De grootste kritiek op Dear Esther, als je dat al kritiek mag noemen, was dat het als game eigenlijk weinig om het lijf had. De ervaring was prachtig, maar als speler had je weinig invloed op het spelverloop. Het enige wat je kon doen was het pad op het eiland volgen, luisterend naar de audiofragmenten en zoekend naar hints over wat alles nou eigenlijk te betekenen had. De wat meer creatieve speler zag het gebruiken van zijn fantasie gelukkig als spelelement op zich, maar conventionele gamers hadden moeite om zich aan te pa en aan deze vreemde beleving.
Hoewel Rapture nog steeds om het verhaal en de sfeer draait, zijn er wel wat meer mogelijkheden om de wereld om je heen te beïnvloeden. Je kunt deuren kunnen openen of sluiten, voorwerpen in het dorpje manipuleren en geheime plekken ontdekken. Dat heeft allemaal invloed op hoe het verhaal verder gaat. Hoewel het nog steeds niet met een andere game te vergelijken is, is er dus in ieder geval meer te doen dan in Dear Esther.
Kort maar krachtig
Een ander aspect waar de gemiddelde gamer aan moest wennen in Dear Esther was de extreem korte speelduur. Als ‘kunstgame’ moest het spel het vooral hebben van de ervaring en de beleving: voor een ingewikkeld en lang verhaal of herhalende spelelementen die de tijdsduur rekken was geen plek. En maar goed ook, want hoewel het spel in anderhalf uur te doorlopen was, bleef die anderhalf uur je wel de rest van het jaar bij.
In dat opzicht is er met Rapture weinig veranderd. Spelers krijgen een uur de tijd om het dorpje op de rand van de apocalyps te observeren en hier en daar te beïnvloeden. Een uur is niet lang voor een game, dus gamers die niet staan te springen om geld uit te geven aan zo'n kort avontuur zullen ook nu weer afgeschrikt worden. Maar het is wel een uur dat je vaak zal willen herspelen, nog meer dan bij Dear Esther. Omdat jouw acties invloed op het verhaal hebben, kan dat uur zich steeds weer op andere manieren ontvouwen. Het spel is zelfs te spelen door een uur lang alleen maar stil te staan en de bewoners om je heen te laten lopen. Ze hebben dan nog steeds een eigen agenda en voeren allerlei acties uit die invloed hebben op de wereld. Je beleeft zelfs dan dus nog een compleet verhaal.
Verrukkelijk vreemd
Everybody's Gone to the Rapture lijkt op alle punten zijn voorganger te overtreffen. Dezelfde soort sfeer en vreemdheid die we vorig jaar hebben leren kennen, maar dan met meer mogelijkheden om het verhaal een persoonlijk tintje mee te geven. Het idee klinkt intrigerend, maar het moet nog maar blijken hoeveel invloed je daadwerkelijk hebt op het verloop van het spel.
Het ligt niet voor de hand dat er compleet andere verhaallijnen ontstaan met meerdere eindes die te behalen zijn. Dat ligt gewoonweg niet in de stijl van thecinesecompany, die vooral wil dat de speler zijn eigen fantasie gebruikt om het verhaal in te vullen. Het is waarschijnlijker dat je, afhankelijk van je acties, bepaalde hints over de spelwereld wel of niet te zien krijgt, waardoor jouw interpretatie van het spel mi chien heel anders is dan die van een ander. Hoe dan ook, Rapture belooft een verrukkelijk vreemde ervaring te zijn die nog een lange tijd in je hoofd zal rondspoken.