Je mag gerust weten dat we nogal sceptisch waren toen For Honor via de eerste cgi-trailer onthuld werd. Ubisoft schakelde in het filmpje heel dramatisch tu en de verschillende tijdperken waarin gevochten kan worden, maar ons vielen amper verschillen op. We moesten ook steeds even goed kijken naar wat voor soort vechters aan het knokken waren. En wat we er ons precies bij voor moesten stellen. Met zo’n CGI-trailer had het vrijwel alles kunnen zijn, als er maar ridders en zwaardjes inzitten.
Ubisoft ging gelukkig gelijk over naar een live demonstratie die het een en ander duidelijk maakte. Voor als je het niet meegekregen hebt: For Honor is een online multiplayergame voor acht spelers die het in teams van twee tegen elkaar opnemen. Maar dan met zwaarden in plaats van pistolen. Naast soldaten die worden bestuurd door andere spelers bestaat het leger van ieder team ook uit een hoop computergestuurde ridders (of samurai, vikings, etc.). Het doel van ieder potje, in de modus die wij speelden althans, is om als eerste team 1000 punten te halen en vervolgens alle menselijke ridders van het andere team te doden.
Sudden death
Normaliter respawn je gewoon weer na een paar seconden. Maar zolang het andere team zijn puntenaantal boven de 1000 weet te houden, blijf je dood. Zij moeten dus enerzijds hun punten op peil houden en anderzijds afrekenen met de overgebleven spelers van het vijandige team. Lukt dat niet dan ontaardt het geheel in eindeloos getouwtrek.
Punten verzamel je bijvoorbeeld door zones te veroveren en vast te houden, of door het computergestuurde kanonnenvoer van het andere team af te maken. De map die wij spelen is ingedeeld in drie zones: een centrale neutrale open vlakte waar de legers elkaar treffen en aan weerskanten nog een hoger gelegen thuisbasis. Meer regels zijn er niet. ForHonor is simpel maar doeltreffend in het schetsen van een grote veldslag.
Wat For Honor zo leuk maakt is het riddertje spelen. Talloze games hebben een in flinke uitrusting uitgedost personage in de hoofdrol, maar dat blijkt veelal puur esthetisch. Het heeft geen effect op hoe je rent, rolt of springt. For Honor doet bijna het tegenovergestelde. Je kunt wel rennen, maar het gaat erg traag en je kunt er eenmaal op stoom niet zomaar meer mee stoppen. Rollen kan wel, alleen ga je er je onderliggende huid niet mee redden als er een andere speler op je inhakt.
In het harnas
Vecht als een man of geef je over en zwicht, zo zei een wijze man ooit eens. Dat is ook het devies in For Honor. Loopt er een tegenspeler op je af, dan kun je maar beter de confrontatie aangaan. Op dat moment schakelt het spel over naar een speciale één tegen één-modus. Met je zwaard in de aanslag wacht je de slagen van de vijand af of maak je zelf aanstalten. Het succes van je slagen hangt af van een simpel maar ingenieus verdediging ysteem.
Als speler kun je jouw zwaard in drie posities houden, links van je middel, rechts van je middel of boven je hoofd. Een blokkade is alleen succesvol als de verdedigende speler precies dezelfde houding aanneemt als de aanvaller. Op die manier probeer je via een dodelijke vorm van rock, paper, sci ors een opening te vinden.
Op uitzondering van wat speciale aanvallen, zoals een shield bash zonder het schild, komt het gevecht ysteem niet verder dan dat. We konden die eenvoud wel waarderen. De fine e zit ‘m in het omgaan met je zware harnas en het steekspel zonder paard. Bovendien wakkert For Honor onze kinderlijke verlangens aan om een dappere ridder te zijn. Ook na de tiende respawn heeft het nog wat om samen met de andere soldaten weer richting het heetst van de strijd te sprinten.
We zijn benieuwd in hoeverre de verschillende tijdperken en bijbehorende vechters anders spelen dan de ridders. Er moet wel voldoende variatie inzitten, en meerdere spelmodi, anders verandert onze ridderfantasie al gauw in repetitieve realiteit.