Mi chien dat we ‘geheel nieuwe game’ enigszins moeten nuanceren. Battleborn voelt namelijk in eerste instantie aan als een mengelmoes van bekende concepten. De spetterende grafische stijl doet denken aan Borderlands, het kiezen van je eigen unieke helden aan League of Legends, het coöperatief schieten hebben we natuurlijk ook al vaker gezien en omdat dit gecombineerd wordt met first-person mêlee-combat in een online omgeving denken we natuurlijk direct aan… euh… Nou ja, laten we het anders toch maar gewoon ongenuanceerd op ‘geheel nieuwe game’ houden, okay?
Gillers van Gearbox
Battleborn speelt zich af op en rond de laatste ster in het universum, omdat een duistere kracht de rest van het heelal opgeslokt heeft. Altijd rottig, maar het weerhoudt een extravagante cast personages er niet van om die laatste ster met hand en tand (en soms met vier handen, en soms met een minigun, en soms met een pijl en boog) te verdedigen. Gearbox heeft straks 25 verschillende personages voor ons klaarstaan en als hun uiterlijk het nog niet weggeeft, dan doet de voice-over dat wel in de eerste coöperatieve mi ie die we mogen spelen: Battleborn doet z’n best om je te laten lachen. Het einde van het universum hoeft immers niet altijd reden tot somberheid te zijn.
Met zes andere spelers en zes unieke personages (we konden geen personages selecteren die een andere speler al had), trokken we door de ijzige vlaktes heen om in eerste instantie gewoon heel veel vijandelijk schietvoer om te leggen. De graatmagere Thorn deed dat voornamelijk vanaf een afstandje, met haar pijl en boog. Ergens halverwege vinden we Montana met zijn babyhoofdje op een reuzenlichaam, breed grijnzend zijn minigun afvurend. Op de frontlinie staan dan weer mêlee-personages als Boldur die er op los beukt en Phoebe die statig schermend vijanden dood probeert te prikken.
Punten pakken
Die verdeling van personages is hetgeen dat Battleborn intere ant moet maken. Niet iedereen kan dezelfde rol vervullen en het meeste speelplezier haal je uit de momenten dat iedereen zich aanpast aan de krachten van zijn of haar personage. Overigens kun je zo’n verhalende mi ie ook in je uppie spelen, maar we vermoeden dat je er dan ook meteen maar één zesde van het potentiele plezier uit haalt. Het meest verra ende is nog wel dat het mêlee-gedeelte prima werkt. Ergens in donkere krochten is het hier en daar al eens eerder geprobeerd om vuisten te gooien vanuit een first-person-perspectief, maar Battleborn slaagt er redelijk in om dat prima uit te voeren.
Veel intere anter echter zijn de kleine nuances die we tijdens het spelen ontdekken. Het neerhalen van vijanden levert bijvoorbeeld ervaringspunten op die je uit kunt geven in je eigen skill-tree. Personages stijgen in rang, kunnen nieuwe skills ontgrendelen en voor zover we nu konden zien, zijn er drie skills tegelijkertijd te selecteren. Tegelijkertijd pak je ook ervaringspunten op die je in de mi ie zelf kunt gebruiken. Zo moesten we halverwege plots een wandelende atoombom beschermen en was er de mogelijkheid om ervaringspunten te gebruiken om bijvoorbeeld turrets op het ding te bouwen, of een mobiel beschermend schild op te roepen.
Aangenaam verrast
Aan het einde van de mi ie beseffen we slechts een minieme fractie van Battleborn geproefd te hebben. We hebben één opdracht achter de rug, in één omgeving, met maar één personage en een team vreemden waarmee we niet communiceerden. Om echt zinnige dingen te zeggen moeten we dus even wachten op meer speeltijd en dan het liefst niet op een beurs zoals de E3 – waar wij onze eerste stappen mochten zetten. In het ergste geval hadden we Battleborn al kunnen afschrijven op basis van zo’n beperkte ervaring, in het beste geval smaakte het naar meer en was onze intere e gewekt. Dat laatste blijkt nu het geval te zijn. We willen meer. Meer personages proberen, meer mi ies checken, meer samenspelen en voelen hoe dit alles standhoudt in competitieve modi. Tot die tijd zijn we nog niet verkocht, maar wel absoluut aangenaam verrast.