E3 2015: ADR1FT (hands-on)

Een goede film maakt nog geen goede game. Ruimtespektakel Gravity was een fenomenale bioscoopervaring en de enige film die 3D bestaansrecht gaf. Toen de eerste beelden van ADR1FT bovendreven reageerden gamers unaniem: dit is de film vergamed. Ook in ADR1FT vindt op honderden kilometers hoogte een desastreus ongeluk plaats en wordt het ruimteschip waarin je je bevindt uiteen gereten tot er nog hooguit wat brokstukken door de sterrenhemel zweven. Ook hier is je missie: overleef, zoek contact met het thuisfront en probeer een weg terug te vinden.

En dat werkt. Ook in gamevorm. En al helemaal met een Oculus Rift op de neus. ADR1FT vertaalt het concept naar wat tegenwoordig een FPX wordt genoemd, een first-person experience. Denk Dear Esther, Proteus en Gone Home. Juist het simpele gegeven dat ADR1FT zich met eerstepersoonsperspectief in de ruimte afspeelt maakt het concept bij voorbaat geslaagd; het is de uitwerking die indruk maakt op de E3.

Wat is namelijk het geval? Rondzweven in de ruimte is moeilijk. Zonder zwaartekracht van A naar B bewegen gaat traag, trager dan onder water zwemmen. En wat is onder? Wat is boven? ADR1FT vertaalt perfect de desoriënterende ervaring van manoeuvreren door een omgeving die nooit voor de mens is bedoeld, naar de regels van een game. De controls zijn treffend, de besturing onbeholpen. Naar voor en achter bewegen doe je met de linkerstick, naar boven of onder met de triggers. En om je as draaien met de schouderknoppen.

Gamers met een zwakke maag moeten twee keer slikken voor ze aan ADR1FT met Oculus Rift beginnen. Vooral om je as draaien in de ruimte doet de ingewanden centrifugeren, ook al staat je lichaam met beide benen veilig op de grond. Rondkijken terwijl je door een opengebroken wand de ruimte in zweeft, geeft een gevoel van onmetelijke serene hoogtevrees; je moet de neiging onderdrukken om met die twee benen te gaan spartelen.

ADR1FT ondersteunt zijn wonderlijke ervaring met een wonderbaarlijk toffe game. In de E3-demo zweven we door de restanten van het ruimtestation waar de hoofdpersoon zojuist is ontwaakt na de crash. Als enige overlevende is het onze taak om A) te overleven en B) communicatie met Moeder Aarde te herstellen om een mogelijke reddingsoperatie op te zetten. Het overlevingselement is simpel en draagt bij aan het benauwde gevoel van ADR1FT: ons zuurstofpeil mag niet tot het minimum dalen, dan is het game over.

Om een verstikkingsdood te voorkomen verzamelen we daarom zuurstofflessen die nog rondzweven in het wrak. Door de sticks in te drukken scannen we de omgeving op interactieve elementen, opdrachten en rondzwevend materiaal. Eén zo’n scan kost echter een hoop zuurstof. Op die manier ontmoedigt ADR1FT spelers om het zichzelf te makkelijk te maken. Dat werkt, want een gevoel van avontuur en een reden om goed rond te kijken maakt zich al gauw van ons meester. Beuk te veel tegen muren aan en het glazen vizier dat ons scheidt van een gruwelijke verstikkingsdood begeeft het.

Het duurt niet lang voordat we  als een volleerde André Kuipers zweven via wat over is van de nauwe gangen naar grote bolvormige ruimtes, om even later buiten de ooit veilige wanden van het ruimtegevaarte de stroom te herstellen. Een groot soort radarsysteem treedt in werking, waar we vervolgens tussendoor moeten manoeuvreren. ADR1FT is meer dan de passieve ervaring van eerder genoemde FPX-games en daardoor ook interessant voor een breder publiek, zelfs zonder VR.

En daarmee is ADR1FT zonder meer een van de indrukwekkendste demo’s die Gamer.nl mocht meemaken op de E3. De speler bestuurt, maar is tegelijkertijd overgeleverd aan de ongenadige wetteloosheid van de ruimte. Het bewijst de ongeëvenaarde immersie die een VR-bril op kan roepen, een ervaring zoals film die onmogelijk kan bieden. 

ADR1FT verschijnt in september op pc, Xbox One en PlayStation 4.