De jaren negentig. Quake en Unreal Tournament domineerden het shooter-landschap, Sony zette met zijn PlayStation de consolemarkt op zijn kop en David Jaffe was een rijzende ster. Hij moest zijn beste game nog maken, maar drukte zijn stempel op de industrie met het doorgedraaide Twisted Metal. Spoelen we door naar 2016, dan zien we een ander landschap. De arena-shooter als genre speelt geen rol van betekenis meer, PlayStation is uitgegroeid tot het grootste consolemerk wereldwijd en Jaffe heeft na God of War (2005) geen relevante game meer afgeleverd.
Niet veranderd is hoe trouw Jaffe is aan PlayStation. Zijn nieuwe game Drawn to Death verschijnt exclusief voor de PlayStation 4, als downloadable game. Het is net als Twisted Metal een third-person arena-shooter doordrenkt van de twisted geest van zijn maker. Minus de auto’s. Punks, metalheads, en moordlustige monsters bestrijden elkander online in afgebakende levels, met wapens variërend van kettingzagen tot miniguns. Het bloed vliegt over het scherm, net als de spelers zelf: rennen en rondspringen à la Unreal Tournament is de modus operandi in Drawn to Death.
Geen goed teken
Eén ding: Drawn to Death speelt zich af in het schrift van een middelbare scholier. De spelers, de wapens en de werelden zijn getekend met gekleurde ballpoints. Het is ruw kraswerk op lijntjespapier. En af en toe grijpt de tekenaar in en wordt een immense mensenhand door het leven gehaald. Dat is een grappig concept en geeft Drawn to Death direct een eigen smoelwerk. De rest wordt ingevuld door de punkrock die door de speakers schalt, afgewi eld met een zware voiceover à la, inderdaad, Unreal Tournament.
Dat eigen smoelwerk leidt niet af van het feit dat Drawn to Death eigenlijk niet zo bijzonder is. De game verkeert nog in een vroege fase en is momenteel een houterig technisch wrak – belangrijker is een gebrek aan substantiële originaliteit. Jaffe presenteert zijn nieuwe creatie als een kruising tu en Quake/Unreal Tournament en Super Smash Bros. Dat is Drawn to Death in feite ook, met als probleem dat het behalve zijn eigen stijltje niets toevoegt aan zijn inspiratoren.
Kennis en skill
De opzet is simpel: je wordt (letterlijk) in een arena gesmeten en bindt de strijd aan met drie andere spelers. Je schiet of wordt geschoten en wie als eerst vijf punten scoort, wint. Elke kill is een punt erbij, elke death is een punt eraf. Elk character heeft (à la Super Smash) zijn eigen aanvallen en wapens – vaak een vuurwapen en melee-aanval – en door het level verspreid liggen power-ups. Iedere speler heeft 100 health-punten die niet regenereren en om die health-punten zo snel mogelijk te decimeren pak je damage-multipliers.
En dat is het wel. Hoewel Drawn to Death vloeiend speelt, mist het vooralsnog het ritme van een Unreal Tournament, de bruutheid van een Quake of de fun en chaos van een Super Smash. Maar ook de diepgang van een Twisted Metal lijkt nog te ontbreken. Drawn to Death moet gaan draaien om het leren kennen van de verschillende personages en levels; wie die kennis weet te combineren met vaardigheid wint. Hopelijk weten Jaffe en zijn team die kant van Drawn to Death nog beter uit te tekenen. Vooralsnog staat er een shooter die de jaren negentig geenszins achter zich weet te laten.
Drawn to Death verschijnt later dit jaar exclusief voor PlayStation 4. De game wordt free-to-play. Drawn to Death is momenteel speelbaar in zogenaamde Limited Acce ; feedback van de honderden LA-spelers wordt meegenomen in het verdere ontwikkelproces.