Hoe meer namen je noemt om maar te bewijzen dat je nieuwe project echt wat voorstelt, hoe meer afbreuk je doet aan het verhaal dat je eigenlijk wilt vertellen. Deus Ex, Half-Life 2, BioShock: kom met dit soort illustere voorbeelden en mensen krijgen vanzelf argwaan. Elk nieuw project heeft volgens de makers het wiel opnieuw uitgevonden, maar slechts in zeer zeldzame gevallen is dit ook daadwerkelijk zo. Wonderwel lijkt Dishonored nu net die ene titel te zijn die het wel flikt.
Pestpleuriszooi
De wereld van Dishonored is niet bepaald gezellig. De halve wereldbevolking is overleden aan de gevolgen van de pest en…nou ja, eigenlijk is dat al wel zuur genoeg. Ratten lopen over de straten en overspoelen hele steden. Slechts door een elektrische poortbeveiliging worden ze buiten nog niet aangetaste delen van de stad gehouden, in andere delen van de stad krioelen de beesten en blijven ze in leven door lijken aan te vreten. Als wanhoopsdaad worden lijken in het water gedumpt, maar de gevolgen daarvan zijn ook zichtbaar. Bij de haven waar we ons bevinden, tuft net een groot schip binnen met in de touwen een uitgerot walvislijk, wat een pestpleuriszooi.
Toch weet de wereld van Dishonored zich onmiddellijk te onderscheiden van tal van andere games van de laatste jaren waarin een doemscenario wordt geschetst. De cleane, net-niet steriele look van de wereld is een verademing. Waar veel games de term ‘steampunk’ maar misbruiken om alles koper- en bruinkleurig te maken, daar kiest Dishonored er juist voor om chroomkleuren en blinkend metaal te tonen. Helder grijs, niet grauw, domineert het blikveld, waardoor doorgaans zachte kleuren er schril bij afsteken. Een bordeauxrood tapijt gaat eens niet op in een bruin-gelige wereld. Een bijzondere, unieke stijl die we niet eerder zo gezien hebben. Maar je mag ook wat verwachten met een lead artist die eerder aan Half-Life 2 heeft gewerkt.
En dat de beste man wat invloeden heeft meegenomen naar Dishonored, blijkt wel uit de steltlopers die hoofdrolspeler Corvo op een gegeven achter zich aan krijgt. Deze mechanische hoogpoten vallen net niet buiten de toon van de rest van de wereld, maar helemaal plaatsen kunnen we ze ook nog niet. ‘Alles wat nieuw is, is wennen’, zullen we maar denken.
Verraderlijk
Maar waarom krijgt Corvo eigenlijk de hele plaatselijke macht in het stadje Dunwall achter zich aan? Hij raakt verwikkeld in een complot en wordt onterecht beschuldigd van de moord op The Empre , iemand die hij eerder nog beschermde. Aan Corvo om zijn onschuld te bewijzen en uit de handen te blijven van zijn vroegere collega’s. Gelukkig heeft hij een mastercla sluipen gevolgd en zijn bovennatuurlijke krachten komen ook goed van pas. Zo heeft hij de mogelijkheid om kleine stukjes te teleporteren en kan hij andere levensvormen overnemen, waaronder de ratten die door kleinere openingen kunnen trippelen.
Deze kleine rattenvrienden kunnen vervolgens gesprekken afluisteren en wellicht hier en daar een alternatieve route openen. De knaagdieren vormen een centraal onderdeel van de spelwereld en we zullen er ook niet vreemd van staan op kijken als ze ook een belangrijke rol spelen in het verhaal. Mede door de ratten geeft Dishonored spelers de kans om hun eigen route te bepalen om zo op hun eigen manier hun mi ie uit te voeren. Stilletjes zonder gezien te worden door op tijd achter hoekjes te schuilen en jezelf tijdelijk onzichtbaar te maken. Of juist heel actievol, door iedereen vol met blinkend lood te pompen. Of je kiest voor iets er tu enin. Maar hee, je mag ook wat verwachten met een designer die eerder aan Deus Ex heeft gewerkt.
Mengelmoes
Arkane Studios heeft met Dishonored iets bijzonders in handen; een game die zich moeilijk laat bevatten in een paar woorden. De steampunk-setting wordt in een open wereld verweven met een vleugje fantasie. Toch komt het bijzonder eigentijds over door de gekozen artistieke stijl. Een beetje BioShock, een beetje Oblivion, een beetje Deus Ex, een beetje Half-Life 2. Dishonored kan de vergelijkingen hebben, dat geloven we nu al. Nu de rest van de wereld nog.
