Dishonored mag dan braaf een vooraf vastgestelde mi iestructuur hebben, binnen je doelstellingen is er een haast oneindige variatie in hoe je een situatie aan kunt pakken. Voor we die proef zelf op de som konden nemen, kregen we eerst een presentatie met alvast twee suggesties.
Wachtertje omleggen, niemand zeggen
Een daarvan komt me bekend voor; had Gerard niet al omschreven hoe hoofdpersoon Corvo twee parlementsleden stilletjes vermoordt, al sluipend door een chique hoerenhuis? Corvo blijft in aanloop naar zijn doelwit ongezien, slaat wat wachters bewusteloos en laat uiteindelijk een van de politici een gruwelijke dood sterven. Hij kookt ‘m door een kamer vol met gloeiend hete stoom te vullen. Het andere parlementslid komt er overigens niet veel beter vanaf; Corvo teleporteert, wederom zonder opgemerkt te worden, naar de arme stakker toe en blaast hem met een windvlaag het balkon af. Klusje geklaard en geen haan die ernaar kraait.
Dat is in situatie twee wel anders. Stealth wordt daarin overboord gegooid en maakt plaats voor geweld, waar Corvo zich toevallig ook in heeft gespecialiseerd. De mi ie is nog steeds hetzelfde – maak de twee parlementsleden af – maar deze keer zijn er geen morele bezwaren om alle andere mensen ook af te maken.
Veelzijdig
Het klinkt mi chien nog steeds als redelijk eenzijdig, de keus tu en doden of niet doden, maar die twijfel verdwijnt zodra je ziet hoeveel middelen Corvo tot zijn beschikking heeft. Naast een standaard dolk en geweer heb je nog minstens tien andere wapens of foefjes om je vijanden mee om te leggen. Denk aan een kruisboog, granaten, de eerder genoemde windvlaag en zelfs een sadistische prikkeldraadbom, die vijanden in stukjes rijt alsof het hompen klei zijn.
Het meest brute is nog wel dat al deze manieren in het tijdsbestek van luttele seconden werden ingezet. Corvo maakte op een gegeven moment met het geweer in zijn linkerhand een headshot, terwijl hij zijn rechterhand gebruikt om met een dolk een wachter te onthoofden. Even later sprong hij van een dak af om een wachter te verra en met een mes in zijn nek. Dit is duidelijk geen stealth meer. Dit is een regelrechte slachtpartij.
Leuk, dacht ik toen ik de game eindelijk zelf ging spelen. Dat ga ik ook eventjes proberen. Helaas, of eigenlijk maar goed ook, is het niet zo simpel. Dishonored speelt in die zin de eerste minuten behoorlijk stroef. Je hebt allerlei spullen tot je beschikking (allemaal in te zetten met een simpele druk op de linker schouderknop), maar je weet er nog totaal geen raad mee. Omdat je hoofdwapen een dolk is en een revolver bijvoorbeeld al een enorme terugslag geeft, word je gedwongen om heel anders te gaan denken dan je normaal zou doen bij een first-person game met een geweer. Dishonored is absoluut geen shooter, het is een creatief actieavontuur met wapens die eerder doen denken een extreme versie van Ratchet & Clank.
Overleggen
In Dishonored wil je daarom in iedere situatie vooraf met jezelf overleggen. Je kunt niet zomaar een groep wachters tegemoet komen en daarna wel zien hoe het verloopt. Zelfs al denk je het uit, dan zul je waarschijnlijk nog steeds in de problemen komen, niet in de laatste plaats omdat je de mana mist om alles zomaar achter elkaar te doen. Daarom zul je regelmatig een tweede poging moeten doen, in de hoop dat je de situatie die keer beter onder controle hebt. Mi chien dat je die ene wachter dan net op tijd in slaap kunt schieten met een verdovingspijltje, waar hij je de keer daarvoor nog zag en zijn makkers waarschuwde.
Als het dan lukt, dan mag je met recht trots op jezelf zijn. Je hebt dan toch maar mooi een groepje vijanden het nakijken gegeven door in het heetst van de strijd de juiste tactische besli ingen te maken. Je bent net op tijd weggeteleporteerd, gooide die granaat precies op de juiste plek, maakte die cruciale headshot en weerde op heldhaftige wijze tientallen zwaardslagen af. En dan had je nog niet eens de tijd stilgezet, alsof je turn-based aan het vechten was maar de tegenstander geen beurt gunde.
Toegegeven, het is even een flinke schok om na de presentatie (en de laatste trailer) zelf met Dishonored aan de slag te gaan; het was gewoonweg niet meteen zo spectaculair doordat je echt een tactiek moet bedenken voor je ten strijde trekt. Maar dat het knokken en sluipen meteen al bijzonder aanvoelt terwijl je nog geen tien procent van de potentie benut, maakt het leren omgaan met de actie meer dan waard. Het enige wat er daarna nog kan gebeuren, is dat je beter en beter wordt, en Dishonored daarmee bruter en bruter.