Een valse keizerin, een tirannieke hertog en een plaag van weerzinwekkende Bloodflies teisteren de zonovergoten kliffen van Karnaca, maar tijdens onze hands-on se ie met Dishonored 2 krijgen we niet veel mee van het grote plaatje. De mi ie is schijnbaar eenvoudig: red de briljante wetenschapper Anton Sokolov, een oude bekende uit het eerste deel, en reken af met zijn ontvoerder, Kirin Jindosh. De excentrieke Jindosh bewoont een statig landhuis aan de kust en houdt Sokolov ergens gevangen. Simpel zat, toch?
Betreed huize Jindosh en je ziet snel in dat Kirin zich niet zomaar gewonnen geeft. Zet een schakelaar om en de hele kamer verandert van vorm. Muren, behangen met prachtige stillevens en statige portretten, draaien weg en de vloer schuift aan de kant om ruimte te maken voor een grote vleugel. Met een druk op de knop maak je van een museum met vitrines vol prototypes een studiekamer. Glip langs een schuivende muur en je kunt zien hoe de tandwielen draaien en pneumatische armen uitschuiven. Nog belangrijker, door achter de schermen te duiken, onttrek je je aan de ogen van Jindosh en zijn gevreesde Clockwork Soldiers.
Samen uit, samen gruis
Dishonored 2 volgt trouw in de voetstappen van diens voorganger en geeft de speler alle vrijheid om het doel te behalen. De Clockwork Mansion van Kirin Jindosh zit stampvol met verborgen gangen en geheimen die je een blik in de verdorven ziel van Jindosh geven. Je kunt urenlang verdwalen en elk klein detail opsnuiven, zoals het plakkaat in de keuken met het bevel om de verfijnde oren van de meester des huizes te sparen en daarom vooral niet te fluiten. Of je gluipt binnen vijf minuten ongezien langs de ogen en oren van de wachters, grijpt Jindosh vanuit de schaduw en draagt Sokolov uit zijn labyrintische cel.
Hoe je ook besluit om te spelen – tijdens onze eerste poging was dat rondsluipen tot we een fout maken, ‘O, stik erin’ grommen en vervolgens het hele huis uitmoorden – de talenten van Corvo en Emily zijn veelzijdig genoeg om zowel gewelddadig als geruisloos de mi ie te voltooien. Met Corvo spelen is als het weerzien van een goede oude vriend, met zijn vermogens om door muren te kijken en van mensen of ratten bezit te nemen. Emily kent net zo goed een ruim arsenaal. Verbind met Domino het lot van drie nietsvermoedende wachters met elkaar en laat een van hen over een Stun Mine struikelen om alle drie in elkaar te zien zakken. Of je lokt een van de drie door een gehackte Wall of Light, zodat iedereen in een flits verdampt. Dan hoef je mooi geen lichamen op te ruimen.
Gelukkig ongeluk
Word je gesnapt tijdens het sluipen? Geen nood, want je trouwe zwaard en de veelvoud aan technische snufjes zijn wederom van de partij. Jindosh’ Clockwork Soldiers zijn een geduchte tegenstander, met camera’s aan de voor- en achterkant en vlijmscherpe zwaarden in plaats van armen, maar door snel te denken kun je de agre ieve automaten naar je hand zetten. Als we iets te nonchalant vanuit een klein raampje een lange gang oversteken, merkt een officier ons op en slaat alarm. Terwijl de officier en haar collega op onze locatie afrennen, gaat de Clockwork Soldier achter hen uit de slaapstand.
Voordat we een nis gevuld met kratten voedsel induiken, schieten we met een pistool twee keer in de richting van de automaat. Het hoofd in de vorm van een vogelschedel spat uiteen, maar dat is niet genoeg om het apparaat te stoppen. In plaats daarvan kan het ding geen onderscheid meer maken tu en vriend en vijand. Dat had ons niet beter uit kunnen komen, want de Clockwork Soldier verwerkt de wachters, inclusief de twee die om de hoek komen aansnellen, prompt tot tartaar. Als we voorzichtig een stap uit de nis zetten, zien we de robot staan, zonder hoofd en zwaarden, te midden van vier lichamen. We sluipen op ons dode gemak naar het gehavende gevaarte en steken ons zwaard tu en twee belangrijk uitziende tandwielen, waarna de mechanische wachter uit elkaar valt. We sluipen verder naar het laboratorium van Jindosh alsof de slachtpartij de hele tijd al ons plan was.
Wat ons vooral bijblijft van onze hands-on met Dishonored 2 is niet zozeer de enorme aandacht voor architectuur en detail, de prachtig schilderachtige stijl van de personages, de uitgebreide middelen om de tegenstand weg te vagen of de vele routes die we kunnen nemen. Wat bijblijft is de vertrouwdheid waarmee we de game oppakken, vier jaar na het origineel. Met wat we nu hebben gespeeld wijkt Dishonored 2 nauwelijks af van de blauwdruk van het eerste deel, maar nu met zeker twee keer zo veel mogelijkheden. Zo goed als Dishonored 1 was, kunnen we ons geen beter nieuws voorstellen.
Dishonored 2 verschijnt 11 november voor de PlayStation 4, Xbox One en pc.