Op Gamescom spelen we een level dat al vaker getoond is in demonstraties van Quantic Dreams nieuwe game. De game speelt zich af in een futuristisch Detroit, waar menselijke robots genaamd Androids net zo gemeengoed zijn als het gelijknamige mobiele besturing ysteem dat heden ten dage is. In zo’n setting is het natuurlijk altijd wachten tot er eens een robot doordraait en dat is precies wat er hier aan de hand is. Een huishoudrobot heeft de vader van zijn gezin overhoop geschoten en houdt nu het dochtertje gegijzeld op het dakterras. De speler, eveneens een Android, komt het plaats delict onderzoeken en onderhandelt daarna met de gijzelnemer.
Onderzoeken met je HoloLens
De manier waarop je rondloopt en de interactie aangaat met je omgeving, kennen we uit Quantic Dreams voorgaande games. Detroit is daardoor niet de meest soepel spelende game. Met name het rondlopen had best eens op de schop genomen mogen worden en ook hadden we soms moeite om precies in de sweet spot te komen om de interactie met een bepaald object aan te gaan.
Intere anter is de manier waarop je vervolgens het plaats delict onderzoekt. Een beetje vergelijkbaar met de manier waarop FBI-agent Norman Jayden in Heavy Rain op futuristische wijze onderzoek deed, simuleer je in Detroit precies wat er gebeurd is en speel je dit voor je neus af op een manier die we anno 2017 slechts kennen van de HoloLens. Zo reconstrueer je bijvoorbeeld dat de vader, die overhoop geschoten over de salontafel ligt gedrapeerd, eerst op de bank zat met een iPad in de hand. Door vervolgens ook die iPad te zoeken, ontdek je weer wat meer over het motief van de doorgeslagen Android: papa was een nieuw model aan het uitzoeken bij de futuristische variant van Coolblue. Een pijnlijke herinnering voor de Android aan het feit dat hij slechts een voorwerp is, dat met één druk op de knop vervangen kan worden.
Deze informatie kun je later weer gebruiken als je het gesprek aangaat met de Android in kwestie. Maar je had ook gelijk naar buiten kunnen gaan zonder deze informatie ooit te vinden. Met of zonder deze en andere info kun je de onderhandeling vervolgens tot een goed of slecht eind brengen. De kans is alleen groter dat je gewapend met alle info het gesprek de juiste kant op dirigeert. In ons geval eindigden zowel wijzelf als de gijzelnemer op het asfalt twintig verdiepingen lager; het meisje was wel gered. In andere uitkomsten zagen we onder andere de gijzelnemer het meisje vrijlaten om vervolgens neergeschoten te worden door het SWAT-team. In dit geval blijft de speler ongeschonden. Nogal een verschil dus, maar het blijft op dit moment even gi en in hoeverre je het doorlopende verhaal nou beïnvloedt. Dat was bij Heavy Rain immers ook soms discutabel.
Geloofwaardige emoties
De meeste indruk maakte de game echter op technisch vlak. Wie herinnert zich nog die gnoompjes die zichzelf de kinderen van Ethan Mars noemden in Heavy Rain? Die game stond daarmee al gelijk met 1-0 achter, want het was moeilijk om echt te geven om die kids met die verschrikkelijk lelijke gezichten. Het (uit)lachen stond ons altijd nader dan het huilen. In Detroit lezen we echt de angst af van het gezicht van het meisje. Om nog maar te zwijgen over de Android, die echt een geconflicteerde indruk maakt. Dit is geen Bioware-rpg waarin je bewust voor een zachtaardige of cocky respons kiest, maar een game waarin je je gesprekspartner probeert te lezen en correct probeert te reageren, zoals je dat in het echt ook zou doen.
Die technische sprong voorwaarts is wat ons betreft e entieel voor deze game. Het verhaal draait immers om Androids die zo menselijk zijn geworden dat het de (ethische) vraag is in hoeverre je nog onderscheid maakt. Zo’n Ex Machina-achtig verhaal kan alleen maar van de grond komen als het geloofwaardig is. Dat is Detroit, tot op zo’n punt dat onze twijfelachtige uitkomst ons met kippenvel achterliet.
Detroit: Become Human verschijnt in 2018 op de PS4. Voor deze preview werd de game gespeeld op een PS4 Pro.