Detroit: Become Human is net als Heavy Rain een interactieve film waarin jij de personages bestuurt en keuzes maakt die het verhaal beïnvloeden. Je stapt deze keer in een toekomst waar androids het gesprek van de dag zijn. Veel gezinnen hebben zo'n robot in huis voor de dagelijkse klusjes en ze staan bijvoorbeeld achter de toonbank in de winkel. Daar is niet iedereen blij mee. Door de opkomst van androids zijn veel mensen hun baan kwijtgeraakt en wordt de scheiding tu en rijk en arm alleen maar groter.
Drie androids
Als speler volg je drie van deze androids. Er is Kara, het personage dat in de allereerste teaser voor de game werd getoond. Ze start in een winkel waar ze door een reparatie haar herinneringen is kwijtgeraakt. Als ze door een man wordt opgehaald om thuis voor het huishouden en zijn dochtertje te zorgen, komt ze er al snel achter dat die man Kara kapot heeft geslagen en hij tevens gewelddadig is naar zijn dochter toe.
Een belangrijk onderdeel van het verhaal in Detroit is dat de androids stoppen met het opvolgen van bevelen, maar zelf keuzes gaan maken. Voor Kara is dat punt wanneer ze gevraagd wordt om niet te bewegen, terwijl de vader de riem uit zijn broek trekt en de trap op loopt om zijn dochter te slaan.
Voor Markus, het tweede speelbare personage, is het de bijzondere relatie met zijn eigenaar die hem boven zijn programmering tilt. Deze rijke, oude man is een kunstenaar en een soort vader voor Markus. Door zijn invloed leert deze android kunst waarderen en dus als een mens na te denken.
Het derde personage is Connor, een politie-android. Het is zijn taak om op androids te jagen die hun programmering overstijgen. Zelf lijkt hij geen last te hebben van dit 'probleem' en volgt hij zijn opdrachten goed op. Leuk is dat Connor een soort speciale kracht heeft. Door het bestuderen van objecten op een plaats delict kan hij de situatie reconstrueren met een hologram. Deze hologram kan hij vrij voor- en achteruit spoelen om te zien wat er is gebeurd. Hij wordt in de game gekoppeld met een mopperende ouderwetse detective. De buddy cop-televisieserie schrijft zichzelf.
Keuzes
De drie personages bestuur je om de beurt. De keuzes die je maakt beïnvloeden eerst enkel de individuele verhalen, maar moeten later ook doorwerken in elkaars leven. Intere ant is dat je na elke scène een boom met alle mogelijke keuzes te zien krijgt, zodat duidelijk wordt wat je allemaal hebt gemist. Hoewel je dit wel uit de ervaring trekt, geeft het je een kans om scènes anders te spelen en alles te zien.
Detroit speelt verder grotendeels hetzelfde als Heavy Rain. Je loopt rond en kan bij verschillende voorwerpen een actie uitvoeren. Zo moet Kara in haar eerste uren bijvoorbeeld alledaagse klusjes afronden zoals de afwas of het schoonmaken van de wc. Het blijft soms wel onhandig om je door de krappe huizen te bewegen, maar gelukkig is het mogelijk om het camerastandpunt te wi elen.
De wereld waar je doorheen beweegt is erg mooi, maar de makers gebruiken wel elk excuus om je duidelijk te maken dat je echt in de toekomst zit. Elk stuk papier dat je tegenkomt heeft bijvoorbeeld een bewegend element en om elke hoek is reclame voor androids te zien.
Weinig subtiel
De vraag die na onze speelse ie blijft hangen is daarom of de game in het behandelen van zijn thema's wat meer subtiliteit gaat tonen, maar we zijn er een beetje huiverig voor. Neem een van de eerste scènes met Markus, een android met het uiterlijk van een zwarte man. Zodra hij naar huis loopt na het doen van een klusje, wordt hij lastiggevallen door een groep witte protesteerders. Die duwen hem op de grond en roepen dat types zoals hem hun banen afpakken. Daarna moet hij samen met de andere androids achterin de bus staan, omdat androids en mensen gescheiden blijven. Science-fiction wordt natuurlijk vaak gebruikt om commentaar te leveren op de huidige wereld, maar de vergelijking tu en racisme en robots die daadwerkelijk gevoelloos banen afpakken is wellicht niet de beste manier.
Ook de wijze waarop de androids hun programmering doorbreken is weinig subtiel. De gamer wordt gevraagd om letterlijk door een muur heen te breken door flink op knoppen te rammen, waarna de android deze muur verwoest en zelf keuzes kan maken.
We moeten wel zeggen dat de eerste uren die wij hebben gespeeld echt de introductie zijn van de wereld en deze personages. Het verhaal moet nog op gang komen en kan alle kanten op gaan. De middelen zijn er in ieder geval om een mooi verhaal te vertellen. De game ziet er waanzinnig uit met geloofwaardige personages, zowel in beeld als acteerwerk. We hopen alleen dat het niet bij een oppervlakkig mooi plaatje blijft, maar dat de makers deze kans grijpen om dieper te gaan en een wezenlijk en origineel verhaal vertellen. We hebben in ieder geval zin gekregen om door te spelen.
Detroit: Become Human is vanaf 25 mei verkrijgbaar voor PlayStation 4.