Dat misverstand wist Bungie later min of meer recht te trekken door met ‘VIP Extra’s’ te komen, maar daar betaalt de speler hier alsnog twintig dollar voor, twintig dollar minder dan het digitale totaalpakket met de dlc en de game zelf. Dat is beter dan niets, maar alsnog veel te veel. Bizar.
Haat-liefde-verhouding
Toch houden wij van Destiny, ondanks de maniertjes waarop de game ons in het verleden (en blijkbaar de toekomst) een oor aan naaide, bijvoorbeeld door de devaluatie van content waar we maanden voor hadden gespeeld. De tweede dlc, House of Wolves, zette gelukkig al wat orde op zaken. The Taken King mikt erop om ook de grove gebreken aan te pakken, waaronder het verhaal.
Bij Bungie spelen we de allereerste verhalende mi ie van The Taken King. De mi ie is kort, maar zegt een boel over de intenties van Bungie, in elk geval op verhalend vlak. De mi ie heet The Coming War en speelt zich af op de maan van Mars: Phobos. Je zag Phobos al in de lucht als je op Mars was, maar nu is de maan dus bewandelbaar. We doorlopen ‘m op Easy (met level twintig als minimum om deel te nemen) en selecteren de Hunter, wiens nieuwe subcla net als in The Taken King voor ons voor het eerst beschikbaar is.
Onwennig door sfeer en scripting
Het is bijna onwennig om de eerste mi ie van The Taken King te spelen. Als we aankomen op Phobos, vliegen grote ruimteschepen boven ons hoofd. De ruimteschepen zijn van de Cabal en zij zijn zowel op de grond als in de lucht in veelvoud aanwezig. Maar hoe of waarom, dat openbaart zich pas als we een van de moderne gebouwen op de planeet betreden.
Binnenin gebeuren rare dingen. Cabal worden voor ons gezicht weggezogen in zwarte gaten. Een lift valt uit het niets omlaag. Er dondert een Cabal omlaag in de liftschacht. En als rode draad horen we continu een mi elijkmakend, snerpend geluid, ondersteund door een onheilspellende bas. Eris Morn, bekend uit de eerste DLC, vergezeld ons avontuur continu van ongezellige citaten. Als we niet beter zouden weten, zouden we Destiny bijna eng gaan vinden. De gescripte eventjes zorgen in elk geval voor sfeer, waar het in andere Destiny-verhaallevels aan ontbrak.
Halverwege de speelse ie ontmoeten we hem dan eindelijk: Oryx, de vader van Crota en bovenal The Taken King. Hij spawnt voor onze neus en pas dan blijkt wat zijn kracht is: Oryx is – zoals zijn titel al een beetje impliceert - de baas over de mysterieuze Taken, die lichaam en geest van bestaande vijanden in het Destiny-universum over kunnen nemen. Bijvoorbeeld Cabal en Hive krijgen dan een blauwe, doorzichtige gloed. We mogen de Taken in veelvoud uitschakelen tijdens de presentatie.
De mi ie eindigt als we proberen te ontsnappen aan de Taken, die de planeet lijken te overspoelen. De Cabal bombarderen de basis vanuit de lucht. Aan die absolute chaos weten we uiteindelijk nipt te ontkomen. Mi ie plots afgelopen, nieuwe loot ontgrendeld. Het verhaal van Destiny wordt dankzij The Taken King ein-de-lijk duidelijk en simpel.
Eris Morn zegt het zelf al als Orys, The Taken King, voor je neus spawnt. ‘You have murdered his son, and now he is going to kill us all’ . Duidelijke taal, met bijkomend een nog duidelijker doel voor de Guardians. Het zal aan hen zijn de opmars van de Taken een halt toe te roepen, een oorlog die vermoedelijk strandt in een van de nieuwe Raids.
Warlock wordt een sidderaal
Omdat we tijdens de mi ie Destiny-getrouw nogal wat vijanden krijgen voorgeschoteld, kunnen we ook de nieuwe skills van de subcla teksten. De nieuwe subcla van de Hunter lijkt wat meer te neigen richting een support-cla . Als speciale aanval kan de Hunter een paarse pijl schieten die minimale schade doet, maar waarmee vijanden vertraagd worden. Ook kan de Hunter hinderlijke rookbommen gooien om zowel in PvP als PvE aan vijanden te ontsnappen.
De nieuwe subcla van de Warlock kunnen we helaas maar twee minuten testen, wat net genoeg blijkt om één keertje de speciale aanval te gebruiken. De Warlock schakelt dan naar third-person en begint lichtelijk te zweven. Door de rechtertrigger ingedrukt te houden, gebruikt de Warlock zijn of haar handen om bliksemschichten te genereren en die richting vijanden te schieten. Als een soort van sidderaal zwem je al elektrocuterend over de oppervlakte. Heel cool.
Spannend
Op basis van één mi ie kunnen we nog niet bijster veel nieuwe conclusies trekken, maar The Taken King voelt oprecht als een nieuwe Destiny-ervaring. Bovendien lijkt de uitbreiding op narratief vlak meer te doen door minder te doen. Dat de mi ie zo abrupt eindigde, voelde bijvoorbeeld zeer ondestinyaans. Tegelijkertijd blijft The Taken King trouw aan de actie die we in Destiny zo waarderen. Ook krijgt die actie dankzij de nieuwe subcla es ietsjes meer diepgang, zowel tegen de Taken als tegen tegenstanders van vlees en bloed.