Een deel wel, maar de vraag is voor hoe lang. Om alvast een voorproefje te geven, som ik er een aantal voor je op. Voel je vrij om op ieder moment af te haken, maar besef dan wel dat Deadpool mi chien niet voor jou is weggelegd.
De antiheld Deadpool neemt als huurling een mi ie aan om multimiljonair Chance White te vermoorden. Om bij zijn doelwit te komen, moet hij eerst door een riool. Dat verklaart alvast de eerste poepgrap uit de inleiding. De tweede laat niet lang op zich wachten. Deadpool plaatst, omgeven door stinkende smurrie, een lading explosieven op een deur die hem toegang tot Chances verblijfplaats verschaft. Met een enorme knal staat de gestoorde held ineens oog in oog met een aantal bewakers. En daar komt nummer twee.
“Laten we eerlijk zijn; ik ben toch niet de enige ben die op dit moment een beetje schijt in zijn broek heeft?” Deze keer lach ik wel.
Deadpool is enerzijds het perfecte gamepersonage, aan de andere kant gaan humor en spellen niet altijd even goed samen. De stripheld heeft hoe dan ook geen keus; als slachtoffer van verregaande experimenten is zijn hersenpan een verzameling van verschillende persoonlijkheden geworden. Gedurende het hele spel gaan ze met elkaar in discu ie en proberen ze elkaar af te troeven. Zonder uitzondering zetten ze humor in als strijdmiddel en zonder uitzondering falen ze. Niemand kan altijd maar grappig zijn, het is vooral een kwestie van vaak genoeg. Als je het publiek (de speler in dit geval), maar regelmatig op de hand krijgt, kom je wel weg met af en toe een mi er.
“Tetten! (..) Tetten! (…) Tetten!”. Nope.
Of je er nu om kan lachen of niet, Deadpool blijft als game enorm trouw aan het bronmateriaal. Het gelijknamige stripfiguur weet als enige Marvel-personage dat hij in een comic zit en is zich logischerwijs van hetzelfde bewust wanneer je hem in een game stopt. Hij spreekt je als speler aan, geeft commentaar op wat je in de game moet doen en spreekt tutorials nog eens hardop uit om je ervan te verzekeren dat niets hem ontgaat. Het is de enige juiste manier om een extravagant personage als Deadpool een eigen game te geven, helemaal als je bedenkt hoe geliefd hij is bij comicfans. Had High Moon Studios er een standaard stripgame van gemaakt met slechts sporadisch een grappige opmerking, dan was het spel al bij voorbaat gedoemd om te mislukken.
“Deze introductie van een vijand wordt mede mogelijk gemaakt door de NRA (National Rifle A ociation). Onthoud: Geweren doden geen mensen, dat doen wij!”. Een kleine glimlach kan er wel vanaf.
Het grote gevaar ligt mi chien niet eens bij de humor; deze is zo alom aanwezig dat Deadpool in het slechtste geval nog altijd een behoorlijk unieke game wordt. Erger wordt het wanneer de held dingen op de hak gaat nemen waar jij als speler wel uren aan moet besteden. Deadpool is absoluut geen vreemde van ‘The Fourth Wall’ en breekt deze nog vaker dan dat hij zijn mond houdt, en dat is al bijna nooit. Punt is: wanneer je als speler een repetitief stukje gameplay krijgt en Deadpool geeft hier commentaar op, dan is het nog leuk. Moet je daarna alsnog een uur van hetzelfde doen, voelt het eerder alsof de game jou in de zeik zet, in plaats van zichzelf. Deadpool moet zich om die reden vooral nog als spel bewijzen. De gevechten en turretsequenties die we zagen, oogden nou niet bijzonder intere ant. Van zulke ongeïnspireerde gameplay moeten we eerder huilen.
“’Je kunt helemaal niet vliegen”, zegt een van Deadpools persoonlijkheden. ‘Het is goed om dromen te hebben, reageert de ander, waarna hij in het diepe springt en ondertu en I Believe I Can Fly zingt.
We hopen het, Deadpool.