Helaas lijkt Volatile Games zijn opdracht niet helemaal te hebben begrepen. Dead to Rights: Retribution heeft de spectaculaire schietactie ingeruild voor dat wat we in vrijwel elke shooter terugvinden: dekking. De slow-motion duikvluchten uit de eerste twee delen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Er is wel een focus mode, waarmee je de tijd tijdelijk kunt vertragen, maar wat slow-motion juist zo cool maakt is weg.
En als gewone dekkingshooter gaat Dead to Rights: Retribution het ongetwijfeld afleggen tegen al die zoveel betere games. Van onze previewversie waren we in elk geval weinig onder de indruk. Het dekking zoeken, het schieten, de vuistgevechten, alles is stug en weinig spectaculair. Bij het maken van een headshot gaat het spel even in slow-motion en krijg je een close-up van de gigantische bloedfontein, maar dit ziet er eerder raar uit, dan dat het goor is. Ook de stoere finishing moves beperken zich tot een paar welgemikte trappen, waarbij het geluid nog voor de meeste impact zorgt.
Ter afwi eling mag je zo nu en dan spelen als Shadow, je hond. Shadow kan keihard op vijanden afrennen en ze doodbijten, maar kan ook prima met stealth uit de voeten. In een vroege mi ie moet je een sleutel bemachtigen met je hond, terwijl je door een oud fabrieksgebouw vol patrouillerende vijanden sluipt. Het is zelfs mogelijk om lijken naar een donker plekje te slepen, om vijanden niet te alarmeren. Niet zoveel anders dan een normale stealthgame, maar heel realistisch is het niet om een hond al deze semi-intelligente handelingen uit te laten voeren.
Dead to Rights neemt zich vaak een tikkeltje te serieus. Dieptepunt wat dat betreft is een emotioneel te dik aangezette sterfscène van een belangrijk personage. Hoofdpersoon Jack Slate schreeuwt minutenlang de longen uit zijn lijf, belt intu en de ambulance, jankt door tot de ambulance gearriveerd is en de reanimatiepoging van de dienstdoende artsen is mislukt. Die reanimatie had overigens niet clichématiger gekund. Terwijl de ene arts nog probeert door te gaan, verzucht de ander: “Stop maar, het is al te laat”.
Normaal gesproken komt rond deze plek in een preview het slag-om-de-arm-moment. Iets als “We hebben nog niet alles gezien van Dead to Rights: Retribution, dus het zou zomaar kunnen dat het later nog beter wordt.”, schrijven we dan op. Maar eigenlijk hebben we daar weinig vertrouwen in. Dead to Rights: Retribution wordt geen topper, maar ook een gewoon leuke, lekkere knalgame lijkt teveel gevraagd. Over-the-top actie, scores, combo’s, dat soort dingen had Dead to Rights nodig gehad om tof en onderscheidend te zijn. Geen dekking. Maar wacht gerust tot onze review ergens volgende maand om dit oordeel definitief bevestigd te zien.