Of het multiplayergedeelte van Dead Space 2 ook voor langere tijd onderhoudend genoeg is, weten we niet, daarvoor was onze speelse ie te kort. Wat wel is blijven hangen is het gevoel dat multiplayer en survival-horror best goed samen kunnen gaan. Left 4 Dead bewees dit al met de hulp van honderden zombies, Dead Space 2 laat zien dat het met slechts vier necromorphs ook aardig lukt. Toch is de multiplayer absoluut geen verlengde van wat spelers in de singleplayer rillingen bezorgt. De zenuwslopende afwi eling tu en misleidende stilte en keiharde schrikmomenten heeft plaatsgemaakt voor een constant dreiging.
Mens of gedrocht
Die dreiging komt van de vleselijke, maar vooral vreselijk gemuteerde necromorphs en de gelukkige spelers die zich over hen mogen ontfermen. Of van de Sprawl Security Force natuurlijk, als je het amputatieleed dat zij de necromorphs aandoen juist afkeurt. In vier-tegen-vier-gevechten nemen zij het tegen elkaar op en vliegen ingewanden alle kanten op voor er een winnaar uit de strijd komt. Als een vrouw die naar voetbal kijkt willen we eigenlijk gelijk weten wie er voorstaat, maar laten we eerst even met ze kennismaken. Aan de menselijke kant zijn er simpel gezegd vier Isaac’s, met het pak dat we kennen van de singleplayer. Eigenlijk onderscheiden alleen de wapens waaruit het Sprawl Security Team kan kiezen hen van elkaar. Ieder pak is verder uitgerust met een beginvoorraad helende items en een stasis-module voor noodgevallen.
De keuze tu en de vier verschillende soorten necromorphs, de Spitter, Puker, Pack en de Lurker, heeft wat meer om het lijf. Zij verschillen niet alleen qua uiterlijk, maar ook wat betreft speelstijl. De Spitter spuugt zijn hele hebben en houden als projectiel naar zijn tegenstanders en is daardoor met name geschikt om hen van een afstand af te leiden. Dit vormt de ideale gelegenheid voor de Lurker om toe te slaan, een necromorph die op muren kan lopen en als verra ingsaanval zichzelf in iemand vast kan bijten. Het echte hack-and-slash-werk komt op naam van de Pack, een snelle variant die het voornamelijk van herhaaldelijk meppen op korte afstand moet hebben. Tot slot is er de Puker, die van dichtbij zijn maaginhoud over zijn tegenspelers uitstort.
Mannen met een mi ie
Wie je kiest maakt eigenlijk nauwelijks uit – bij ieder respawnmoment kun je daar weer op terugkomen – belangrijker is dat er gewonnen moet worden. Het Sprawl Security Team doet dit door een aantal taken te volbrengen, de necromorphs hoeven alleen dat plan en de daarvoor benodigde mankracht om zeep te helpen. Als lid van het necromorph-team heb je het dus simpel. De tegenstander moet dood en dat moet zo vaak mogelijk, in de hoop dat het hen genoeg vertraagt om er niet ineens met de overwinning vandoor te gaan. Binnen het Sprawl Security Team is het doden van tegenstanders net wat meer bijzaak, dan zijn de ogen toch vooral gericht op de opeenvolgende doelstellingen. Natuurlijk moet je uit de klauwen van het gespuis blijven - anders kom je nergens - maar als daar teveel tijd aan opgaat, dan speel je ook een verloren wedstrijd. Dus is het zaak om voortgang te blijven boeken, door deuren te openen, lanceercodes te downloaden en, in het geval van de map ‘Solar Array’ tot slot een gigantisch zongedreven mainframe uit te schakelen.
Spelers van het Sprawl Security Team hebben dus belangrijkere dingen aan hun hoofd en dat komt gelukkig tot uiting in het feit dat zij een stuk beter uitgerust zijn dan de necromorphs. De beveiligingspakken zijn niet zomaar in stukken te scheuren en het kost al gauw de volledige aandacht van twee necromorphs om dit toch voor elkaar te krijgen. Omgekeerd is het een ander verhaal. Met een goed gemikt schot vliegen de misvormde benen en armen van de necromorphs af. Dat de balans in het voordeel van het Security Team uitvalt, is niet meer dan logisch. De necromorphs zijn alleen op zoek naar slachtvoer en daar doet hun eigen sterfelijkheid niets aan af. Voor de spelers die wel een doel hebben is het minder praktisch als zij een stuk terug in de map gezet worden.
Houdbaarheidsformule
Hoe dan ook, er wordt flink wat afgehakt en geschoten in de multiplayer van Dead Space 2, die daarmee gelijk een stuk meer hectiek en tempo kent dan zijn solitaire tegenhanger. Maar waar de singleplayer een verhaal heeft om daar betekenis aan te geven, is het in de multiplayer een doel op zich en ligt verzadiging op de loer. Ontwikkelaar Visceral Games belooft een systeem dat herhaaldelijk spelen beloont met nieuwe wapens en vaardigheden, maar hoe de modus zich tu en andere multiplayertitels en nieuwe singleplayer-ervaringen staande gaat houden blijft lastig te voorspellen. De eerste indruk is in ieder geval zeer positief. De angst is uit de formule gesloopt, maar dat maakt het er niet minder spannend op. Hoe onverwachts de schrikmomenten van de singleplayer ook zijn, mensen als tegenstanders zijn pas echt onvoorspelbaar.