Laat één ding vooropstaan: de single- en multiplayer van Dawn of War II zijn qua gameplay twee heel verschillende games. Zoals vorige week al te lezen viel, neem je in de singleplayer slechts vier teams van Space Marine onder je hoede. In de singleplayer is Dawn of War II een RTS zonder economie, zonder het bouwen van een basis en zonder gigantische hoeveelheden eigen troepen. Maar verschillende gameplay betekent niet dat de multiplayer wel een overvloed van dit alles heeft.
In de Dawn of War II-multiplayer neem je het commando over een van de vier beschikbare ra en: het menselijke ras in de vorm van de Space Marines, die ook de hoofdrol spelen in de singleplayer, de groene en oliedomme Orks, de paranormaal begaafde Eldar en de Tyranids, die nog het meest doen denken aan de Zerg uit de Starcraft-serie. Ieder ras heeft op zijn beurt nog eens drie verschillende commandanten, die allemaal hun eigen speciale vaardigheden, uitrusting en sterke en zwakke punten kennen. Net als in de singleplayer spelen ook de commandanten dus ook een rol in de multiplayer, al is die rol wel iets minder belangrijk.
Een multiplayerpotje Dawn of War II begint met één enkel gebouw met daarbij enkele eenheden en de commandant. Bij het gebouw kunnen verschillende eenheden aangeschaft worden, al moet het gebouw eerst verbeterd worden voordat sommige van die eenheden beschikbaar zijn. Het gebrek aan focus op de basis betekent dat de speler zich onmiddellijk op de actie moet storten. Verspreid over het speelveld bevinden zich strategische punten die door soldaten bezet kunnen worden. Er zijn drie verschillende soorten van die strategische punten. De eerste twee soorten zijn nodig om eenheden aan te kunnen schaffen. Bezit je een requisition-punt, dan wordt per seconde een bepaald geldbedrag bijgestort dat kan worden gebruikt om eenheden te kopen. Het power-punt levert per seconde stroom op, wat nodig is om de meer geavanceerde eenheden aan te kunnen schaffen. Het power-punt levert ook de mogelijkheid op om stroomcentrales te plaatsen, waardoor er meer stroom per seconde wordt geleverd. Dit is de enige vorm van base building die in Dawn of War II te bespeuren is.
Het derde strategische punt, het victory-punt, verschijnt slechts bij één van de multiplayermodi. In die modus dien je niet je tegenstander uit te roeien, maar is het zaak zoveel mogelijk victory-punten bezet te houden. Bij de speler die de minste victory-punten bezet loopt een teller langzaam af. Je wint door de teller van de tegenstander op nul te krijgen. Omdat dit enkel kan door de meeste victory-punten in je bezit te hebben betekent dit dat zich hier de meeste gevechten centreren.
Hier zit ook meteen de kracht van de Dawn of War 2-multiplayer. Doordat je minder actief bent met je economie en base building dan in andere RTS-games, vormen de gevechten rond de victory-punten de hoofdmoot van het spel. Het is bijna onmogelijk om met een sterke overmacht continu de overhand te hebben of in een patstelling te raken. Hierdoor transformeert Dawn of War 2 in een continu afwi elende strijd waarin je steeds elkaars punten steelt. Het overwinning ysteem zorgt op deze manier voor een vermakelijk snelle gameplay.
Dat wil echter niet zeggen dat het tactische niveau van Dawn of War 2 niet soms wat vlak aanvoelt. Het gebrek aan alle bekende spelelementen voelt soms wel degelijk als een tekort, ook al houdt de snelheid van het spel de potjes zeker spannend. Tactische diepgang wordt nog enigszins gebracht door de mogelijkheid verschillende upgrades voor je eenheden te kopen. Hiermee kunnen ze sneller of sterker worden, maar ook nieuwe vaardigheden ontwikkelen. Deze upgrades moeten echter wel per eenheid aangeschaft worden, waardoor het verstandig is om je eenheden zo lang mogelijk in leven te houden.
Hoewel de Dawn of War 2-multiplayer erg vermakelijk is zijn er ook zeker wat puntjes van kritiek te bespeuren. Zo heeft de bèta slechts vijf verschillende speelvelden en het lijkt er op dat Relic niet van plan is hier voor de uiteindelijke uitgave van Dawn of War 2 meer van te gaan maken. Op zich is een gering aantal speelvelden niet zo'n probleem als ze stuk voor stuk fantastisch zouden zijn, maar de vijf speelvelden weten maar weinig indruk te maken en voelen een beetje zielloos. Er zijn altijd maar twee strijdende partijen in Dawn of War 2. Per partij kunnen drie spelers meevechten, maar het is niet mogelijk om door te vechten tot slechts één persoon overblijft. Hiermee mist ontwikkelaar Relic toch enkele punten die de multiplayer van Dawn of War 2 wat meer levensduur zouden kunnen geven.