In Dark Void speel je van William Grey, een Amerikaanse piloot die er in slaagt neer te storten in de beruchte Bermuda Driehoek. Deze onheilspellende plek blijkt een portaal naar een andere dimensie, waar buitenaardse wezens de dienst uitmaken. De mensen die in deze dimensie verzeild zijn geraakt, vechten voor hun vrijheid. Met de hulp van nota bene de Ru ische wetenschapper Nikola Tesla en een jetpack is het jouw taak de mensen te bevrijden en terug te keren naar de aarde. Dark Void lijkt daarmee voor een verhaal te kiezen dat verzonnen had kunnen zijn door slechte sciencefictionschrijvers in de jaren dertig en dat voornamelijk dient om William een reden te geven vanuit een jetpack buitenaardse wezens af te slachten.

Dark Void draait vooral om de toevoeging van de jetpack. Deze moet de third-person shooter van een extra laag voorzien, doordat de speler nu ook vanuit de lucht aanvallen kan plannen. Opvallend in de ons getoonde demo was de nieuwe hovermode waardoor je in staat bent in de lucht te blijven zweven. Deze mogelijkheid krijg je pas in de loop van het spel beschikbaar, maar ook zonder is je jetpack prima te controleren. De besturing werkt opvallend goed, al vergt het enige gewenning om goed te kunnen vliegen. Leuk is de raketmodus van de jetpack, waarmee je jezelf snel naar voren schiet. Gelukkig is het mogelijk in de lucht om te keren en ga je niet langer dood bij de eerste botsing met een muur. Aanvankelijk was dit wel het geval, waardoor Dark Void bekend stond als 'dat spel waarin je heel veel dood gaat'.

Zoals in vrijwel iedere third-person shooter in het tijdperk na Gears of War kent ook Dark Void een dekking ysteem. In hoeverre deze optie opweegt tegen mogelijkheid om over de vijand heen te vliegen, valt echter nog te bezien en hangt grotendeels af van de moeilijkheidsgraad en het mikvermogen van de tegenstanders. Een leuke toevoeging is de verticale dekking, waarbij je met behulp van je jetpack onder een plateau kunt hangen om zo hoger gelegen vijanden veilig neer te schieten.

Waar Dark Void uitblinkt in de uitwerking van de jetpack, daar moet het ons nog overtuigen wat de rest van de game betreft. Het verhaal heeft ons sterk doen twijfelen of de Amerikaanse drugswetgeving geen uitzondering maakt voor schrijvers van videogameverhalen. Ook de omgevingen wisten vooralsnog weinig te overtuigen. Het ons getoonde level bestond voornamelijk uit oranje rotsen, die weliswaar van mooie lichteffecten voorzien waren, maar verder erg kaal oogden. Gelukkig voelt de omgeving qua grootte niet beperkend voor de jetpack, waardoor er enig gevoel van vrijheid ontstaat. Desalniettemin lijkt Dark Void voornamelijk een lineaire shooter te worden, die wel per situatie de vrijheid geeft een eigen tactiek te kiezen.

Dark Void is nu nog vooral een game die draait om een concept. En hoewel dat ene concept keurig uitgevoerd wordt, mist de game nog een hoop ziel om ons echt enthousiast te maken. Als de omgevingen uiteindelijk levendiger uitvallen en de game meer uitdaging weet te bieden dan enkel achter de vijand aan vliegen, dan kan de game alsnog zeer luchtwaardig worden. Capcom heeft al wijselijk besloten de game een paar maanden langer te laten ontwikkelen. Het zou zomaar kunnen dat een verder opgepoetste Dark Void een erg vermakelijke game wordt.