Damnation laat je in de huid kruipen van Hamilton Rourke, een cowboy vol littekens die wel van wanten weet. Op het gebied van brute actie welteverstaan, want voor een diepgaande conversatie ben je bij de beste man aan het verkeerde adres. Hij laat vooral van zich horen met zijn fysieke vaardigheden. En hoewel hij op het eerste gezicht een inwi elbare actieheld lijkt die alleen met wapens overweg kan, blijkt hij verra end uit de voeten te komen bij het beklimmen van alles wat los en vast zit.
In tegenstelling tot het doorsnee actiespel focust Damnation zich namelijk op het verticale aspect van de omgeving. De actie situeert zich op meerdere hoogteniveau's, wat resulteert in een afwijkende spelopzet. Het mag geen verra ing zijn dat te midden van de woestijnachtige gebieden vooral hoogbouw de klok slaat. De nadruk op het verticale aspect brengt enkele leuke tactische mogelijkheden met zich mee. Wanneer je bijvoorbeeld de top van een kerk beklimt heb je veel meer overzicht over de totale omgeving, terwijl je met beide benen veilig op de aardkorst veel preciezer te werk kunt gaan.
Het klimmen werkt behoorlijk intuïtief. Binnen de kortste keren weet je de meest gevaarlijke sprongen uit je cowboyhoed te toveren, zonder dat daarvoor bovennatuurlijke vaardigheden benodigd zijn. Spijtig genoeg valt de contextgevoeligheid van de omgevingen ietwat tegen, wat vooral te merken valt tijdens het beklimmen van gebouwen via uitstekende gedeeltes. Een richel van een gebouw kun je op het ene moment zonder enig probleem gebruiken om hogerop te geraken, terwijl even later een sprong in de richting van een identiek ogend uitsteeksel een val in het diepe tot gevolg heeft. Met een beetje polijstwerk zou dit echter goed kunnen komen, zeker omdat de basis naar behoren in elkaar steekt. Doordat het klimmen snel en doeltreffend in het spel verwerkt is, wordt een nieuwe tactische dimensie aan het kla ieke genre toegevoegd. De tegenstanders kunnen zich immers ongemerkt verplaatsen en je van meerdere kanten aanvallen, waardoor de gevechten een stuk minder voorspelbaar zijn.
De wapens vallen daarentegen ietwat tegen. Zo is het richten van je wapentuig nogal onnauwkeurig en heb je niet het gevoel daadwerkelijk dodelijke kogels op iemand af te vuren. Waar het eerste mankement nog enigszins gecamoufleerd wordt door de vergeeflijkheid van het richtsysteem, gaat het laatstgenoemde aspect ten koste voor de spelervaring. De wapens voelen licht aan en lijken nauwelijks terugslag te kennen, waardoor de intensiteit van de gevechten een stuk minder wordt. Hier staat wel tegenover dat het de snelheid van de game bevordert. Bovendien wordt de nadruk meer gelegd op de omgevingen en de bijbehorende strategische mogelijkheden dan op het schietsysteem. Dit neemt echter niet weg dat het zeker een aspect is dat nog wat grondig onder handen genomen mag worden..
Daarnaast kan ook de kunstmatige intelligentie wat extra aandacht gebruiken. Wat vooral opvalt is dat de handelingen van de tegenstanders op dit moment allesbehalve consequent zijn. Het ene moment weten ze je te raken vanuit een ogenschijnlijk onmogelijk positie, terwijl ze je verschijning op enkele meters afstand geregeld totaal niet weten op te merken. Ze hebben er ook een handje van om tegen muren, hekjes en andere obstakels te rennen. Daar komt nog eens bij dat je compagnons niet al te snugger zijn, wat vooral resulteert in kamikazeaanvallen van hun zijde. Het was leuk geweest als de kunstmatige intelligentie daadwerkelijk gebruik zou maken van de hoogteverschillen, wat nu spijtig genoeg nauwelijks het geval is.
Ook al laat Damnation zo hier en daar een steekje vallen, er is overduidelijk de moeite genomen om het traditionele genre op een unieke wijze in te kaderen in de verticale opzet van de omgevingen. Het idee van dit verticale slagveld komt het beste tot z'n recht in de online spelmodi. De actie is razendsnel, de structuur van de omgevingen spoort aan tot een tactische spelwijze en vernuftigheden als speciale vaardigheden geven de spelmodi net wat meer fine e. Daarnaast is het spel ook te doorlopen via de coöperatieve spelmodus, zowel off- als online. Deze spelmodus is naadloos in de game verwerkt en gaat nauwelijks ten koste van de audiovisuele kwaliteit of beeldverversing.
Na het spelen van de previewversie van Damnation resteert vooral een dubbel gevoel. Enerzijds steken de online spelmodi prima in elkaar en bevat het unieke spelprincipe een overdosis aan potentie, maar daar staat tegenover dat de uitwerking van de verschillende spelelementen nog wat te wensen overlaat. Het lijkt echter meer een kwestie van bijschaven, want fundamenteel is het niet eens zo heel onaardig wat Damnation ons voorschotelt. De rap naderende release en het overvolle najaar werken echter niet in het voordeel van de game, waardoor het nog maar de vraag blijft of ontwikkelaar Blue Omega Entertainment genoeg tijd heeft om de manco's aan te pakken.