Twee manieren om te schieten, speciale aanvallen en een trits aan manieren om aan aanvallen van tegenstanders te ontkomen; de tutorial bereidt je alvast voor op de aaneenrijging aan eindbaasgevechten die Cuphead heet. Alhoewel, erop voorbereid; dat ben je eigenlijk nooit. Cuphead is een trial & error-game zoals die niet meer gemaakt wordt. En Cuphead is niet alleen moeilijk, Cuphead is ook nog eens wereldschoon.
De game van Studio MDHR is, kortom, iets speciaals.
Van eindbaas naar eindbaas
Dat wordt wel duidelijk na de tutorial. De structuur van Cuphead is nogal overweldigend als je niet weet wat je te wachten staat, zeker voor een game die grotendeels door twee broers (en naar eigen zeggen hypernerds) is ontwikkeld.
Na de tutorial schakelt het spel naar vogelperspectief. Je bevindt je dan op een soort van Super Mario Bros-achtige wereldkaart. Als vrolijk cupheadje, een stokmannetje met een theekopje als hoofd, doorwandel je op die niet al te grote map de hub van de game. In je uppie of met z’n tweeën bepaal je welke confrontatie met een van de vele vijanden in de game je vermijdt of aangaat.
Alles aan Cuphead is helemaal eigen, van de bijna ondoorgrondelijke eindbazen tot de kla ieke cartooneske stijl.
Iedere vijand is anders, maar iedere tegenstander is ook een eindbaas. Zo’n eindbaasgevecht in Cuphead bestaat zonder uitzondering uit maar enkele screens, waarbij de camera dus niet pant of naar links en rechts scrollt. Heel sporadisch achtervolg je een vijand, resulterend in wat platformelementen. Juist dat simplisme geeft de ‘tekenaars’ van de game de mogelijkheid om met echt prachtige, bijna nostalgische visuele details uit te pakken.
Moeilijk, zelfs met z’n tweetjes
De gevechten zijn bizar. We vechten onder meer tegen een gigantische, megalomane aardappel, twee boksende kikkers met roterende hoofden, een psychotische wortel die solarstralen schiet met zijn derde oog en een vliegende koekoeksklok, waarbij de confrontatie met die laatste vijand resulteert in een lange achtervolging in vliegtuigjes door de lucht. Na een halfuurtje spelen weten we het zeker: we zijn verliefd.
Daarbij hoort wel een kanttekening, want minstens zo vaak scholden we tijdens het spelen de nieren uit ons lijf. Tegenwoordig zijn veel games moeilijk, in het verleden waren veel games onmogelijk. Tu en die twee uiteindes van het bullet hell-esque spectrum balanceert Cuphead. Cuphead is onvergeeflijk. Door de triggers in te houden schiet je tig kogels in welke richting je maar wilt, maar die kogelregentactiek wordt ook gebruikt door je tegenstander. Probeer dan maar eens het overzicht te behouden.
Terug naar vroeger
Als je deze game goed wilt spelen, dan speel je in coöp. Maar zelfs dan is dit tweedimensionale avontuur onvergeeflijk. Ook als tweetal ben je compleet kansloos als je niet de tijd neemt om patronen van de vijanden te herkennen. Met twee cupheads rondrennen geeft wel meer die arcade-achtige feel dan het spelen in je uppie. Ook in dat opzicht neemt Cuphead je mee naar vroeger. Het opstarten van de game voelt bijna alsof je samen met een vakantievriendje op de camping in Frankrijk ein-de-lijk op avontuur mag gaan met die zo aanlokkelijk ogende arcadekast.
Cuphead verschijnt in 2016 voor Xbox One en pc.