Herstel, dit was New York. Crysis 2 maakt korte metten met de bruisende stad, of beter gezegd, de aliens uit deel één hebben de stad tot oorlogsgebied gebombardeerd. Wat we als spelers zien is dus geen levende stad, maar een meters hoog, kilometers lang strijdtoneel. Hierop vechten buitenaardse wezens het uit met de soldaten van Crynet Systems, een organisatie die in New York toch al een flinke appel te schillen heeft. Met wie? Met jou natuurlijk: Prophet. Dat je feitelijk Alcatraz heet, en het Nanosuit waar Crynet naar op zoek is hebt gekregen van deze Prophet, is niet van belang. Het is eerst schieten en dan pas vragen stellen. Vragen zoals: waarom wil Crynet zijn uitvinding zo graag terug? Het Nanosuit is bijzonder potent en zou wel eens het verschil kunnen maken in de strijd om de wereld. En dus draait het twaalf jaar in de toekomst, in het verwoeste New York, nog altijd om twee dingen: onzichtbaar zijn of onschendbaar. Maar zover is het nog niet, laten we eerst even van het uitzicht genieten.
Ramptoerisme
Een neerstortend ruimteschip vliegt rakelings langs ons heen. Het scheelde niet veel of we werden hard meegesleurd, schurend over de straten van het verlaten New York. Waarom komen we zo’n vreemd gevaarte überhaupt tegen tu en de wolkenkrabbers van deze wereldstad? Een toeristisch uitstapje van de piloot? Onwaarschijnlijk. Een voorteken dat ieder moment de pleuris uit kan breken? Dat lijkt er al meer op. Houd die gedachte even vast. De vloer onder onze Nanosuit-boots stort plots in en we maken een harde smak op het asfalt. Zo hard dat het pak eerst moet rebooten, voor we onze weg kunnen vervolgen. Beduusd van de klap wordt onze hand nog even vastgehouden door het spel en hebben we goed uitzicht op een tweede ruimteschip, dat zich regelrecht in een flatgebouw boort. Explosies volgen, brokstukken vliegen in het rond; we zaten er met de tweede gok toch aardig dichtbij.
Dan is het tijd om zelf de straten af te struinen, met de PlayStation 3-versie om precies te zijn. Ver komen we niet, want het eerste schip heeft tijdens zijn onverwachte landing de weg voor ons versperd. Er zit niets anders op dan een nabijgelegen parkeergarage in te lopen en via het dak een nieuwe route uit te stippelen. Binnen krijgen we voor het eerst de kans om het vernieuwde Nanosuit uit te testen, dat is omgedoopt tot versie 2.0. De vier vaardigheden van het pak in deel één zijn teruggebracht tot twee duidelijke functies, Cloak Mode en Power Mode. Wel is het mogelijk om voort te bouwen op een van deze twee functies, of juist een hybride richting in te gaan, wat de weg vrijmaakt voor alternatieve speelstijlen. Voorlopig houden we het even op de Power Mode en vangen we als een zeef de kogels van schietgrage tegenstanders op. Het is een machtig gevoel om hun verwoede pogingen zo van ons af te kunnen schudden.
Tactische overwegingen
We lopen vrolijk door, schieten menig soldaat af en komen steeds dichter bij de kern van het probleem. Een enorme krater heeft de weg vrij gemaakt naar de ondergrondse tunnels van New York. Het is daar dat we een idee beginnen te krijgen over wat zich zojuist heeft voltrokken in de metropool. Alles wijst op de aanwezigheid van buitenaardse wezens, en al snel wordt dat vermoeden bevestigd. De eerste alien verschijnt op het toneel. Niet meer zo tentakelig als in Crysis, maar eerder net zoals Alcatraz: snel, gepantserd. En daar staan we dan, tu en twee vuren. De soldaten van Crynet Systems weren zich ook wel tegen de buitenaardse bedreiging, maar zijn toch vooral uit op ons pak. De aliens willen gewoon bloed zien. Hoe ze in drie jaar tijd zoveel zijn veranderd is niet bekend. Maar met een DNA-monster op zak hopen we in ieder geval meer te weten te komen. Rest ons alleen nog een veilige plek te bereiken.
En dan is de demo alweer voorbij. Maar we hebben nog even tijd, dus starten het level gewoon een tweede keer op, nu op een hogere moeilijkheidsgraad. Waar er op Normal nog twee tegenstanders voor nodig waren om ons neer te krijgen, is op Veteran de vastberadenheid van één soldaat al genoeg. Tijd voor een heel andere aanpak, dunkt ons. Vol goede moed gaan we opnieuw de parkeergarage in, toch maar weer sprintend. In onze haast struikelen we bijna over een gesneuvelde tegenstander, die zijn hand nog stevig om een pistool geklemd heeft. Het geweer is uitgerust met een demper, wat we als een subtiele hint opvatten. Mi chien kunnen we deze keer beter helemaal uit het zicht blijven.
Wolkenkrabbers aan de horizon
Die tactiek blijkt aardig te werken. Al sluipend en hurkend (ja, dat helpt ook!) rekenen we één voor één met het handjevol veredelde parkeerwachters af. Toegegeven, twee van hen hebben we met een explosief vat om het leven gebracht. Echt stil was het niet, maar knappe jongen die kan vertellen waar de kogel vandaan kwam. Links, rechts, boven, onder: wie zal het zeggen? Crysis 2 wil met zijn levelstructuur namelijk de verticaliteit van New York betrekken in zijn gameplay. Eenmaal op het dak van de garage besluiten we deze uitspraak gelijk op de proef te stellen. We springen daarom niet van het gebouw af maar klimmen via een aangrenzend gebouw nog verder omhoog. Vanaf een veilige afstand schieten we alvast de meest strategisch gelegerde vijanden neer. Waar we precies uithangen is de overgebleven soldaten nog altijd een raadsel. Zodra er een zijn groep verlaat, ontfermen wij ons over het arme schaap, zoals een roofdier dat met zijn prooi doet.
Nog drie stumpers te gaan. De voorgaande sluipmoorden hebben ons overmoedig gemaakt en daarom gaan we deze keer recht op ons doel af. De Power Mode staat aan en we stormen richting het drietal. Dood. Crysis 2 is best pittig, zeker op Veteran, maar net zo goed op Normal. Tactiek is daarom het sleutelwoord. En dat betekent wi elen tu en Cloak en Power Mode, tu en hoog en laag, tu en onder en boven. Alleen de sterkste overleeft in de betonnen jungle van New York. En wie niet sterk is, die moet onzichtbaar zijn.