Panzers speelt zich namelijk af in een alternatie versie van de Koude Oorlog, die lang niet zo koud is gebleven. De mensen die wel geboeid aan de lippen van hun geschiedenisdocent hebben gehangen zijn allicht bekend met de luchtsluis van Berlijn, toen de Ru en al het vervoer naar West-Berlijn afsloten en de Amerikanen genoodzaakt waren met vliegtuigen proviand te bezorgen bij onze hongerige oosterburen. Tot aan deze luchtsluis is Panzers identiek aan onze geschiedenis, maar dan botst een Amerikaans vliegtuig met een Ru ische en kan de speler zijn generaalspetje opzetten om een hele hoop 'commies' af te schieten.

Panzers – Cold War breekt in dit opzicht met zijn voorgangers Phase I en Phase II, omdat deze zich nog afspeelden in de iets te vaak geziene Tweede Wereldoorlog. Een slimme keuze, want na het revolutionaire Company of Heroes zou het spel alleen maar als een achteruitgang gezien kunnen worden. Het vervangende tijdperk van een vroege Koude Oorlog is dan ook enigszins origineel, aangezien de meeste RTS-games zich in een later deel van de Koude Oorlog afspelen. Reken dus niet op kernwapens en andere bedreigende superwapens, maar op wapentechnieken die iets moderner zijn dan ze in de Tweede Wereldoorlog waren.

Hoewel het tijdperk mi chien lichtelijk doet denken aan de RTS kla ieker Red Alert, heeft Panzers een beduidend andere gameplaymechaniek. Zo zul je in Panzers, net zoals bij de voorgaande delen, jezelf niet bezig te hoeven houden met een basis voor je troepen opbouwen. Voor het begin van iedere mi ie kan de speler troepen naar het slagveld sturen, waar hij het de rest van de mi ie mee moet doen. Overleven je troepen een mi ie dan zullen ze bij de volgende opnieuw inzetbaar zijn en wellicht ook beter vechten dankzij de opgedane ervaring. Als speler zul je dan ook niet snel meer dan twintig eenheden, bestaande uit zowel infanterie als tanks, tot je beschikking hebben, en dit is ook exact de gameplay waarin Panzers een eigen karakter heeft. Met kleine troepenmachten zul je moeten proberen de gehele mi ie op te knappen, al kunnen plekken op het slagveld ervoor zorgen dat de speler bijvoorbeeld nieuwe eenheden kan aanschaffen en kunnen gebouwen door je troepen worden ingenomen. De speler zal dus zuinig met zijn troepen moeten omgaan, want in tegenstelling tot andere RTS-games zijn deze niet makkelijk te vervangen.

Op papier klinkt een dergelijk systeem erg intere ant en het werkt ook grotendeels, maar toch is de ervaring vaak dat met alle troepen iedere tegenstander een voor een uitschakelen de meest efficiënte strategie is. Dit geldt niet echt als een gebrek aan Panzers, want het spel is nog steeds zeer vermakelijk om te spelen. Toch krijg je als speler het gevoel dat het spel tactisch niet ver genoeg is uitgediept, zo ontbreekt bijvoorbeeld het dekking zoeken van je troepen of het in de val lokken van tegenstanders. Dit kan mi chien Panzers niet zo zeer verweten worden, maar meer de revolutie die zich afgelopen de jaren heeft afgespeeld in RTS-land. Waar de vorige delen uit de serie makkelijk weg konden komen zonder deze extra elementen, valt het extra op dat ze ontbreken nu er RTS-games zijn geweest die dit wel hebben gedaan. Nergens belemmert deze gameplay het spel, maar het gevoel dat er iets ontbrak liet mij geen enkel moment los.

Grafisch ziet Panzers er overigens zeer degelijk uit. Dankzij de physics-engine kan de speler zich vermaken door muurtjes, bomen en andere obstakels omver te rijden. Natuurlijk mi taan de plaatjes die op het scherm getoond worden zelf ook niet al lijkt het er op dan er een redelijk stevige PC nodig gaat zijn om dit daadwerkelijk te kunnen zien. Ook worden er weerseffecten en een dag en nacht cyclus in het spel beloofd, al vielen deze in de preview versie nog niet op. Allicht komt deze grafische toevoeging pas in beeld tijdens het spelen van een veldslag tegen een menselijke tegenspeler. De slagvelden hebben genoeg detail en zien er realistisch uit, waardoor de sfeer van de koude oorlog goed tot zijn recht komt. Alleen de CGI-tu enfilmpjes zien er niet uit, en zijn daarnaast volkomen zinloos, wat jammer is, want een alternatieve geschiedenis zou beter tot zijn recht komen als deze goed werd uitgelegd.

Het lijkt er op dat Panzers een degelijke RTS wordt, die zeker in setting en opzet relatief origineel uit de hoek komen. Toch hangt er nog continu het gevoel dat de tijd Panzers heeft ingehaald en er iets ontbreekt. Dit breekt het spel niet  zo dat er geen vermaak uit te halen valt, maar ergens knaagt gewoon het gevoel dat er meer potentie in de gameplay zit dan er nu uitgehaald wordt. Fans van de eerdere delen uit de serie zullen zich prima kunnen vermaken met de nieuwste telg, maar fans van het RTS-genre hoeven hier niet te hopen op de volgende Company of Heroes, daarvoor heeft de tijd Panzers helaas net iets te ver ingehaald. Het lijkt dan ook niet alsof Panzers – Cold War zelf echt geschiedenis gaat schrijven in het RTS-genre.