Sid Meijer lijkt te begrijpen hoe belangrijk het is om spelers zelf te laten kiezen hoe ze een beschaving aanvoeren. Velen, waaronder vast ook veel van onze lezers, zullen het geweldig vinden als een bezetene met troepen rond hun grondgebied te trekken om zo samenleving na samenleving gewelddadig over te nemen. Geen probleem, dat kan in de Civilization games. Maar ben je geïntere eerd in het ontwikkelen van je eigen volk en het binnenhalen vanrijkdommen, kennis en technologie, dan zit je ook goed bij de nieuwe telg uit de serie: Civilization Revolution.

Onlangs kregen we de kans om als echte turn-based rookies onze kennis over het genre bij te schaven in een online multiplayer-se ie van deze game (lees dat hier), die op de Xbox 360, PlayStation 3 en Nintendo DS zal uitkomen. Het smaakte naar meer. We gaven toe dat het even doorbijten was: de ervaren spelers hadden zo een heel leger bij elkaar gesprokkeld en vochten het daarna steevast uit. Wij waren echter rustig van start gegaan en zo gebeurde het dat Gamer het won van de competitie op het gebied van rijkdommen en kennis. Geen slechte start! Dat is het mooie van Revolution: het laat de speler geheel zelf kiezen waar hij of zij het beste in is en op dat gebied kan de speler dan ook winnen. Het voelt heerlijk vrij en dat werd bij onze se ie met de singleplayer nog duidelijker.

Als beginneling meteen met de online multiplayer starten is als in het diepe springen zonder zwemdiploma: er is een kans dat jezelf boven water houdt, maar zeker van je zaak ben je absoluut niet. De singleplayer geeft de speler wel een verzekerd gevoel: je kiest gewoon de laagste moeilijkheidsgraad en plakt er een tutorial aan vast om zo door de cartooneske figuurtjes in de game begeleid te worden. De tutorial voelt alles behalve geforceerd: je bepaalt zelf wanneer je genoeg hebt geleerd en bouwt vanaf dat moment rustig verder aan de verschillende steden van je maatschappij. Buurlanden komen om de hoek kijken en je beslist of je vrede met ze sluit of ze aanvalt. Dat laatste kan je een hoop rijkdom en ruimte opleveren, maar brengt ook het gevaar met zich mee dat je eigen manschappen de dood in worden gestuurd. Vrede sluiten betekent dat je met grote leiders van de samenleving in kwestie kan overleggen over belangrijke kwesties en kennis en techniek kan delen.

Zo sloten wij, spelende met het Mongoolse volk, vrede met Egypte. We gingen af en toe op bezoek bij Cleopatra om wat kennis uit te wi elen en verder liepen we elkaar niet in de weg. Even later kwamen de zelfingenomen Chinezen ons de les lezen. Nadat bleek dat ze een erg sterk leger hadden, sloten we ook een verbondschap met hen en overtuigden wij ze dat ze Egypte maar eens aan moesten vallen. Zo gezegd, zo gedaan en met trots keken we toe hoe ons stiekeme plan in werking werd gesteld. Heel oneerlijk natuurlijk, zo over de rug van hele volkeren een nieuw verbond sluiten, maar zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar.

Naast de tutorial konden we niet veel nieuws vinden dat we ook al niet in de multiplayer hadden meegemaakt. Die voelde toen al zo compleet dat het ons niet verraste dat deze nieuwe speelse ie weinig nieuws had te bieden. Wel was er een uitgebreide encyclopedie aanwezig met talloze details over samenlevingen, gebouwen en belangrijke personen uit de geschiedenis (die, zolang je welvarend te werk gaat, ook echt in je steden komen wonen). Wat ons het meeste opviel was het speltempo van de singleplayer: die ligt in tegenstelling tot de multiplayer helemaal in je eigen hand. Wil je een kwartier over één beurt nadenken in deze turn-based game, dan kan dat. Logischerwijs moet je bij tegenstanders van vlees en bloed sneller te werk gaan, want iedereen krijgt evenveel tijd voor een beurt. De vrijheid om zelf te kiezen hoeveel tijd je besteedt aan elke zet, beviel ons goed. Het zorgt voor een rustige ervaring, maar nogmaals, dat heeft de speler zelf in de hand.

Dan blijft er toch weer die prangende vraag op ieders lippen liggen of deze game zowel geschikt gaat worden voor de hardcore fans van het PC-front als voor de nieuwkomers op de consoles. Bij de multiplayer hadden we nog onze twijfels, maar de singleplayer heeft zo'n duidelijke begeleiding dat we ons niet voor kunnen stellen dat het voor iemand te ingewikkeld kan worden. Daarbij zullen ook de fans van het genre genoeg uitdaging weten te halen uit deze versie, omdat het niveau flink oploopt naarmate je voor een hogere moeilijkheidsgraad gaat. En nogmaals, je kiest helemaal zelf op welke manier je Civilization Revolution speelt. In een industrie waar games hun spelers veelal aan het lijntje houden om hen maar niet van de betreden paden af te laten dwalen, is een dergelijke vrijheid een groot goed.