Child of Eden (hands-on) | Gamer.nl

Child of Eden (hands-on) | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

Focusgroepen, marktonderzoeken - Tetsuya Mizuguchi maalt er niet om. Als creatief leider van gameontwikkelaar Q-Entertainment lijkt hij ongestoord zijn gang te mogen gaan met excentrieke spellen die hij zelf omschrijft als ‘ambient music experiences’. Na games als Rez, Lumines en Space Channel 5 wordt er niet getwijfeld aan zijn kwaliteiten. Child of Eden is volgens Mizuguchi de spirituele opvolger van Rez en komt tot onze verbazing gewoon als volledige game in de winkel via uitgever Ubisoft.

Het verhaal – mocht je dat nodig hebben om deze al hypnotiserende te kunnen ervaren – draait om Eden, een soort toekomstig, virtueel archief waarin je in de woorden van Mizuguchi ‘de geschiedenis kunt voelen’, nadat de mensheid zich over het universum heeft verspreid. Het doel is om Lumi te redden, een virtuele dame die ook te zien was in een videoclip van Genki Rockets. Zij dient als metafoor van de wereld. Jouw taak is om in verschillende werelden (hier ‘archives’ genoemd, met namen als Matrix, Pa ion en Journey) een allesbedreigend virus te vernietigen.

Organische vormen

Hoewel Child of Eden een soortgelijke spelopzet heeft als Rez – een uit zichzelf voortbewegend schietspel waarin schoten op objecten van invloed zijn op de omgeving en de muziek - heeft het spel duidelijk een andere uitstraling. Waar Rez vooral koud, mechanisch en futuristisch overkwam, is Child of Eden een explosie van organische vormen, felle kleuren en opzienbarende levensvormen. Je begint in een vrij lege wereld en voegt daar steeds meer kleur en leven aan toe. Overleven is al een kunst op zich, maar als je de objecten ook nog op de maat van de muziek weet te raken, dan komt het spel helemaal tot leven.

Volgens Mizuguchi is ook Child of Eden een goed voorbeeld van synesthesie, een staat waarin de zintuigen van invloed op elkaar zijn. Sommige mensen hebben van nature de gave om tijdens een zintuiglijke waarneming de sensatie van een andere zintuiglijke waarneming te ondergaan, zoals het voelen van kleuren of het ruiken van geluiden. In deze context doelt Mizuguchi er in ieder geval op dat hij een interactieve ervaring wilt maken waarin muziek, kleuren en vibratie geen lo e onderdelen meer zijn, maar een nieuw geheel vormen.

Gek op vibraties

Het is ironisch dat juist de Kinect-versie de meeste aandacht krijgt (de Move-editie voor PlayStation 3 komt pas in september), omdat er natuurlijk weinig vibratie te voelen valt als je zonder controller met je armen voor een beeldscherm staat te zwaaien. Om dit op te lo en kun je alsnog een Xbox-controller in je broekzak stoppen. Mizuguchi blijkt nog steeds een grote fan van vibratie – de Trance Vibrator van Rez wordt tot op de dag van vandaag tot een van de vreemdste game-acce oires gerekend – en geeft te kennen dat je maximaal vier trillende controllers in je broek kunt stoppen voor de optimale bibbersensatie. Op het kantoor van Q-Entertainment circuleert zelfs een vibratiecorset, grinnikt Mizuguchi trots.

Handen in de lucht

Hoewel de keuze voor Kinect afhangt van persoonlijke voorkeur, is het een waar schouwspel om iemand als een futuristische dirigent de leiding te zien nemen over deze interactieve son et lumière. Met de rechterhand richt je de ‘lock-on’. Schuif de cursor over een reeks objecten, geef een kleine stoot richting het scherm en een sierlijke opeenstapeling van explosies is het resultaat. De linkerhand gebruik je voor lo e salvo’s op specifieke doelen die je met de lock-on niet kunt raken. Er kan telkens één hand gebruikt worden, met de uitzondering van de verwoestende euphoria-bom, die je voortbrengt door beide handen in de lucht te gooien - letterlijk een joepiemoment.

Het heeft weinig zin om in detail te beschrijven wat je in Child of Eden ziet, omdat de beelden elk voorstellingsvermogen te buiten gaan. In een feest van kleuren en vormen krioelen vreemde beesten, kronkelen gekleurde slierten aan de hemel en zweven walvi en en rode phoenixen rond. Eerst waan je je in een grote waterbak met kwallen en vi en, dan weer in een verwijderde scène uit 2001: A Space Ody ey en daarna lijk je getuige van een explosie in de Haribo-fabriek. Child of Eden bewandelt een dunne lijn tu en genialiteit en wansmaak.

Child of Eden verschijnt 16 juni als retailgame voor de Xbox 360, de PS3-versie in september. Beide versies zijn gewoon met de reguliere controller te spelen. We kunnen alleen maar hopen dat niet iedereen deze vreemde eend in de bijt voorbij wandelt. Want of je het nu een meeslepende topgame of een wanstaltig gedrocht vindt, alleen al het feit dat een creatieve losbol als Mizuguchi de ruimte krijgt om zijn onbegrijpelijke hersenspinselen om te vormen tot een interactieve zintuiglijke ontdekkingsreis, maakt een hoop prettige gevoelens in ons los.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou