Dat is wel even wennen, om Kerbal Space Program te spelen zonder toegang tot alle geavanceerde technologie. Wij hebben inmiddels meer dan 50 uur in de sandbox-modus doorgebracht en zijn daardoor in staat om zonder al te veel problemen een Kerbal veilig naar een van de manen te vliegen en terug te brengen.
De nieuwe carrièremodus is een heel ander spel met dezelfde Kerbal-verslavingsfactor. We hebben er echter gemengde gevoelens over, maar dat heeft meer met het paid-alphamodel te maken dan met het spel zelf. De carrièremodus is namelijk nog niet af. Met update 0.22 heeft ontwikkelaar Squad slechts een basis gelegd voor wat uiteindelijk de hoofdmoot van het spel moet vormen.
In carrièremodus begin je met slechts een handjevol onderdelen: een booster raket , een capsule, een parachute en een antenne. Dit is voldoende om een Kerbal in een baan rond de planeet te laten vliegen en terug te keren. De echt vaardige Kerbalnauten weten zelfs met deze primitieve middelen de maan Minmus te bereiken, maar dat vinden wij zoiets als een marathon rennen op blote voeten.
Met die eerste set gereedschap kunnen we vluchten maken en ‘science’ verzamelen. In eerste instantie is dit enkel het naar de basis zenden van wat de bemanning door het raampje ziet. Dit levert een paar punten ‘science’ op die we kunnen gebruiken in het researchcentrum. Hier vinden we een tech tree, zoals we die bijvoorbeeld kennen van Civilization. Door punten te investeren kunnen we nieuwe technologie vrijspelen. Met die technologie kunnen we betere wetenschap bedrijven enzovoort.
Dit systeem is even simpel als elegant. Net als in Diablo verdienen we meer spullen waarmee we betere spullen kunnen verdienen. En omdat Kerbal Space Program nog steeds een pure simulatie is waarbij we met talloze factoren rekening moeten houden, is het geen ‘grind’. Het is een ontdekkingstocht, precies zoals we willen dat ruimtereizen aanvoelt.
Maar…
Er zijn wel een paar punten van kritiek. Kerbal Space Program is een ‘paid alpha’, wat wil zeggen dat de game niet af is. En dat betekent dat de tech tree in het researchcentrum nog verre van compleet is. Sterker, het voelt eerder alsof de makers ons alleen maar laten zien wat de bedoeling is. Een prototype, dus.
Daarnaast is het heel frustrerend dat we via Youtube en wiki’s moesten uitzoeken hoe ‘science verzamelen’ nu werkelijk gaat. Hiervoor moeten we met de rechter muisknop op de bemande capsule klikken, een crewrapport opvragen en deze naar huis zenden. Kom daar maar eens achter.
De werking van de verschillende onderdelen wordt ook totaal niet verklaard. Wij weten inmiddels hoe je verschillende delen aan elkaar klikt, en dat solid state boosters ontploffen bij oververhitting. Ook weten we hoe je een raket in ‘fases’ verdeelt, zodat eerst de raketmotor ontbrandt en pas in een volgende trap de parachute opengaat. Maar de carrièremodus houdt dit allemaal angstvallig geheim. Dit is dan ook zeker nog niet het moment om in de game te stappen als je vindt dat een spel je aan de hand moet nemen.
Nerd Central
Wat dat betreft is Kerbal Space Program een van de meest nerdy spellen die we kennen. En dat bedoelen we als compliment. Dit is bij uitstek een game die draait om de creativiteit en vindingrijkheid van de spelersgemeenschap. Die onvoltooide tech tree heeft zelfs speciale ‘hooks’ voor modders die er hun eigen onderdelen in kunnen pa en. Het is ook de community die dit spel van de meest indrukwekkende upgrades voorziet.
Helemaal da bomb
Een al wat oudere mod, bijvoorbeeld, geeft ons de beschikking over een ruimteschip dat een significant deel van de lichtsnelheid zou kunnen bereiken. Het indrukwekkende is dat dit ontwerp gebaseerd is op de werkelijkheid, namelijk op ‘Project Orion’. Project Orion stamt uit het einde van de jaren ‘40, wanneer wiskundige Stanislav Ulam een manier bedacht om de toen al groeiende voorraad kernwapens te gebruiken voor vreedzame doelen. Het idee is dat je kernbommen tot ontploffing brengt achter een ruimteschip en door de schokgolf wordt voortgestuwd. Dit klinkt krankzinnig, maar het werkt. Een prototype met conventionele explosieven in plaats van kernbommen werkt prima. En met een dik genoeg straling child zou een bemand vaartuig binnen vijftig jaar de meest nabije ster Proxima Centauri kunnen bereiken. Dit schip is door modders in Kerbal gereproduceerd.
Makkelijker
Maar modders maken niet alleen allerlei ruimteschepen. Het overgrote deel van de mods is er op gericht om het leven in het spel makkelijker te maken. Zoals een docking laser, die een extra camera geeft die helpt bij het koppelen van een ruimteschip met een ruimtestation. Of de diverse automatische piloten die helpen bij het plannen van vluchten en manoeuvres van je overnemen. Nu moeten we zeggen dat wij onze vingers niet branden aan computergestuurde vluchten. Dat is niet de Kerbal-manier. Kerbals stappen met een wilde blik in hun zwaar explosieve, fragiele metalen buis en zien wel wat er gebeurt.
Nog echter
Hoewel Kerbal best realistisch aanvoelt, is het model voor vluchten binnen de atmosfeer nogal wankel. Wie dat wil aanpakken kan de Ferram Aerospace-plugin installeren, die ervoor zorgt dat vliegtuigen zich wel realistisch gedragen. Dat betekent wel dat al je eerdere ontwerpen grotendeels het raam uit kunnen, en dat vliegen een stuk lastiger is. Maar lastig is geen obstakel. Het is een uitdaging. We zijn hier immers om een zonnestelsel te verkennen, en dat is niet iets voor watjes.