Nostalgie is een sterk en mooi sentiment. Het is ook onbetrouwbaar. Wat zijn we vaak kinderlijk enthousiast over de vele gameremakes die tegenwoordig hun weg vinden naar Kickstarter. En wat zijn we vervolgens vaak teleurgesteld - wat we niet altijd willen toegeven - over het eindresultaat.

Om volstrekt tegenstrijdige redenen ook. De nieuwe game lijkt te weinig op dat fantastische origineel, maar het is toch een remake? Ook veelgehoord: de nieuwe game is een regelrechte rip-off, tegenwoordig verwachten we echt wel meer. Hoe dan ook, de oorspronkelijke game is vaak beter. Toen althans, want toen waren we jonger, hadden we meer tijd, minder geld en waren we sneller onder de indruk. Noem het cynisch, maar Carmageddon: Reincarnation lijkt eenzelfde tragisch lot te beschoren.

Geen nieuwe ideeën

Het was ruim drie jaar geleden dat we de makers van de ultragewelddadige racegame spraken, langer geleden dat zij het idee kregen voor een remake. Een succesvolle Kickstarter-campagne later verkeert het spel nog steeds in de pre-alfafase. Dusver zijn slechts drie omgevingen, vier tracks, zes auto’s en enkele power-ups te testen. Let wel, ook die zijn nog lang niet geperfectioneerd.

Het is zeker niet verkeerd dat Stainle wacht op feedback van spelers, maar we hadden op meer gehoopt. Bovendien: heeft de ontwikkelaar geen vertrouwen in eigen ideeën en plannen? Kennelijk niet, want dat wat we kunnen spelen, is niet nieuw. Niet alleen hebben we het allemaal al gezien in eerder verschenen trailers, ook lijkt het – ja, daar komt ‘ie – sterk op de oude game. Maar dan toch wat minder indrukwekkend.

Als een circushond

Waren vroeger de physics van hoge kwaliteit, tegenwoordig kunnen ze zich niet echt meten met de physics van andere racegames. Over de kop slaan voelt nog steeds best goed. En ok, het is absoluut realistisch dat een auto zonder voorwielen onbestuurbaar wordt. Maar dat die auto als een circushond lijkt te huppelen als ‘ie in het water is gevallen, is dat niet. En waren vroeger de graphics nog zo mooi dat het absurdistische geweld voor heel wat controverse zorgde, tegenwoordig zal niemand meer verschrikt opkijken van de uitgesmeerde bloedstrepen op het wegdek en de pixelachtige hoofden die door het beeld vliegen.

Vooral de omgevingen zien er saai uit. Blokkerig, leeg en doods. De idyllische track in de omgeving Dusty Trails oogt dankzij de aankleding en het kleurgebruik zeker niet onaardig, maar de twee beschikbare tracks van Frosty Pa lijken op de grijs-witte blauwdrukken van een blokkendoos. En het industriële Magnuchem hangt van gelijksoortige staalplaten en containers aan elkaar. Prima als er nog veel aan sommige maps gesleuteld wordt, maar laat ze dan pas in een later ontwikkelstadium zien. Nu geven ze een verkeerde indruk van het spel - of een goede, wat nog erger is.

Luipaardprintje en bumperme en

Daarbij moet gezegd worden dat de auto’s er verra end goed uitzien: van de verweerde gele Towmeister tot de rood glanzende Caddy Fat Cat, met stijlvol luipaardprintje en bumperme en. De besturing van de auto’s is redelijk basaal, maar wel gevoelig. In het begin lig je zo in de greppel of ondersteboven achter een wegafzetting. Fijn is dat je daarna niet automatisch op de baan wordt teruggezet of dat je auto in de prak ligt. Je kunt immers vrijblijvend door de hele omgeving cro en. Je auto takelt weliswaar af, maar rijdt tot het bittere eind door. Soms is het onmogelijk om met goed fatsoen door te rijden, bijvoorbeeld als je wielen mist. Dan kun je de auto met gescoorde punten repareren of weer terug op de juiste route laten plaatsen.

Van de gamemodi is er vooralsnog pas één te spelen: Cla ic Carma. Andere (multiplayer-)modi zoals Death Race, Car Crusher en Checkpoint Stampede zijn nog niet af, maar evenmin nieuw, dus waarschijnlijk lijken die sterk op de gelijknamige modi uit eerdere Carmageddon-games. In Cla ic Carma is het behoorlijk uitdagend, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad, om één van de gestelde doelen te halen: het eerlijk winnen van de race (het makkelijkst), het total lo rijden van je opponenten - waaronder oude bekenden als Max Damage en Val Hella - of het doodrijden van iedereen die zo dom is zich in de buurt van de track te begeven.

Hoe gruwelijker, hoe leuker

Dat laatste is wat ook deze Carmageddon geestig maakt. Het is tegelijkertijd behoorlijk moeilijk en nog best tijdrovend de voorbijgangers omver te rijden, want er lopen honderden potentiële slachtoffers. Toch is het belangrijk. Om te zorgen dat je er racetijd bij krijgt, moet je naast absurde stunts uitvoeren en concurrenten van de weg drukken dus ook wandelaars platrijden. Het liefst op een zo gruwelijk mogelijke wijze, want je krijgt bonuspunten voor stijl. En hoe gruwelijker, hoe leuker. Doe je deze dingen niet, dan is er een grote kans dat je de doelen niet binnen het tijdslimiet haalt.

Van de power-ups kregen we in deze fase nog niet veel te zien, afgezien van eentje waarmee je andere auto’s vakkundig van de weg duwt. Wel is duidelijk dat het er veel zijn, waaronder een aantal veelbelovende. Ze variëren van hele praktische en destructieve tot de meer esthetische of simpelweg vermakelijke. Zo is er een keur aan power-ups waarmee je zoveel mogelijk schade aan kunt richten onder onschuldige voetgangers (en hun minder valide medemens). We hopen wel dat die menselijke roadkills in de uiteindelijke game een stuk gevarieerder zijn dan nu. Carmageddon hoort niet te discrimineren in wie we onder onze terreinbanden tot pulp vermalen. Niemand is te min om vereeuwigd te worden als bloedvlek op het asfalt.

Geen blijvende indruk

Eerlijk is eerlijk, in deze fase was eigenlijk nog te weinig van Reincarnation te zien om echt een goed idee te krijgen van het eindresultaat. Uiteindelijk was het heus niet vervelend om andere coureurs van de weg te rijden, laat staan in paniek wegrennende mensjes plat te rijden. Maar het meeste van wat we zagen liet geen blijvende indruk achter. Carmageddon: Reincarnation heeft potentie, in ieder geval als een opgepoetste versie van het origineel. We betwijfelen echter sterk dat Stainle die potentie eruit gaat halen, en of Reincarnation genoeg is om de herinnering aan het origineel ook maar een beetje te doen verbleken.