Pliiing! Wat een heerlijk geluidje is het toch, zo’n wegspringend patroon van de M1 Garand. Voor veel gamers is het ‘t geluid van weleer, van een tijd toen Call of Duty nog concurreerde met Medal of Honor en de Tweede Wereldoorlogsetting geen verlangen, maar een nodeloos kwaad was. Kunnen beide series niet eens naar de toekomst, was toen een veelgehoord verzoek op fora. Er is een boel veranderd, maar Call of Duty: WW2 toont dat sommige dingen juist verra end getrouw zijn gebleven.
Eenvoud?
Zo doet het samenstellen van load-outs in WW2 door het simplisme denken aan Call of Duty 4. Het aankomende deel heeft het aantal combinaties van wapenonderdelen en –perks behoorlijk teruggeschroefd, wat een concretere verdeling van de kla ieke speelstijlen betekent. De game zelf schotelt vijf soldatentypen (‘Divisions’) voor die pa en bij een bepaald wapentype. De Expeditionary Division geeft spelers brandende shotgun-ammunitie en de Airborne Division komt met een geluidsdemper voor submachinegeweren.
Het is mogelijk om als Expeditionary-kla e met een SMG te spelen, maar daar is weinig reden toe omdat je zo geen gebruik maakt van de speciale ammunitie voor shotguns. Sluipschutters, shotgunsoldaten of machinegeweerlegende Rambo’s worden zo iets meer gedwongen in hun rol te spelen. In combinatie met die veelgeprezen (en veelgehoorde) terugkeer naar ‘boots on the ground’-achtige gameplay is het in WW2 makkelijker om op tegenstanders te anticiperen. Het komt niet meer voor dat een sluipschutter opeens via de muur op je afrent terwijl hij een machinepistool in je gezicht leegt of mid-air grijpt naar zijn sniper met een ACOG-scope.
Hoewel eenvoud is teruggekeerd in de load-outs, is Call of Duty: WW2 ten opzichte van vorige delen zeker niet gemakkelijk. Wie de hoop heeft dat de jongste telg laagdrempelig is komt bedrogen uit. De spelsnelheid ligt hoog (denk aan Black Ops 2), de wapens kennen - met de juiste aanpa ingen - weinig terugslag en er zijn niet veel kogels nodig om een tegenstander om te leggen. En hoewel duels niet meer worden beslist door wall-runs en triple-jumps, gingen we tijdens onze allereerste potjes wel direct ten onder aan dropshotters en bunnyhoppers.
De skill gap is dus groot, maar we hadden ook niet anders verwacht. Ontwikkelaar Sledgehammer wil met WW2 allerminst afscheid nemen van dat welbekende Call of Duty-gevoel. De actie leunt nog altijd op snel richtwerk en de combinatie van auto-aim met een stabiele framerate van zestig frames per seconde. Het scorestreak-systeem is ook weer van de partij. Vooralsnog zijn er twaalf scorestreaks om uit te kiezen, waaronder de bijster ergerlijke Glide Bomb en Mortar Strike, maar ze zijn lastiger om te behalen en dus minder prominent aanwezig dan in bijvoorbeeld de laatste twee Modern Warfare-delen.
Ouderwetse hectiek
Meer of minder scorestreaks: in de bèta voert chaos de boventoon, al komt dat vooral omdat drie van de vier maps in het voorproefje aan de kleine kant zijn. Snipers komen tijdens een potje Team Deathmatch in de bèta vaak minder goed uit de verf dan shotguns, submachinegeweren en granaten. Dat heeft als voordeel dat de bèta een fantastisch podium is voor het sounddesign. De geweren klinken zowel in binnen- als buitenomgevingen imponerend en explosies dreunen secondenlang door in je oorschelpen. Call of Duty: WW2 is de best klinkende Call of Duty ooit.
Grafisch maakt WW2 minder indruk, los van het bloedvergieten dat met een granaatinslag gepaard gaat en de zowel bevredigende als angstaanjagende animatie als je iemand levend ziet (en hoort) verbranden na het toedoen van een vlammenwerper of molotovcocktail. De multiplayer lijkt wat meer op cinematografie te leunen. Dat merk je op het slagveld niet enkel aan de sterfanimaties, maar ook aan hoe soldaten reageren op het sterven van andere soldaten en het spotten van tegenstanders in de verte.
Er is een boel in WW2 om enthousiast over te zijn. Het geluid, de snelle duels, de zware militaire feel van de wapens, de duidelijkere speelrollen. Maar waar wij het meest enthousiast over zijn is de nieuwe modus War. War leunt op het behalen van een reeks zeer verschillende objectives, en doet alleen daarom al heel anders aan dan Call of Duty doorgaans doet. Operations Breakers, de enige War-map in de bèta, is erg smal en telt meerdere knelpunten waar het aanvallende en verdedigende team lijnrecht tegenover elkaar staan. In die zin doet de naam van de modus de inhoud eer aan.
Er moet een huis worden veroverd, een tank worden begeleid en luchtafweergeschutammunitie worden opgeblazen. Maar mi chien wel de meest verhitte strijd is die om de brug: een team moet de brug bouwen terwijl het andere team dat moet verhelpen. Als aanvallende partij vliegen de kogels en granaten je om de oren. Er is dan maar een manier om aan het lood uit sluipschutters- en machinegeweernesten te ontkomen en dat is door te verschuilen in het rookgordijn uit rookgranaten. Met de juiste tactiek en teamwork is het zeker mogelijk de bouw van de brug te forceren, maar lastig is het zeker.
Met name de specifiekere rolverdeling van WW2 komt in War goed uit de verf. Waar een campende sluipschutter in Domination een ergernis voor ieder team is, is de traditionele sniper in War een bastion waar de verdedigende partij moeilijk zonder kan. Het is in die zin te hopen dat de War-modus wordt ondersteund met genoeg maps. Call of Duty: WW2 voert weliswaar veel gewenste vernieuwingen door, maar geen van die vernieuwingen geeft de serie zo’n fri e feel als War.
Call of Duty: WW2 komt op 3 november uit voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.