Ontwikkelaar Infinity Ward liet eerder al doorschemeren dat de gameplay van de multiplayer zich niet al te veel zou onderscheiden van Black Ops 3. De competitieve modus van de voorganger was snel en vloeiend, met de nadruk op wall-runs, kneeslides en double-jumps die elkaar in rap tempo opvolgen. Spelers van Black Ops 3 zullen zich in dat tempo thuisvoelen in Infinite Warfare, want vloeiende combo’s zijn ook hier de sleutel tot succes.
Feitjes
De verklaring schuilt in de feitjes. Een van de eerste opvallende dingen is dat de Specialists uit het vorige deel zijn verdwijnen. In feite zijn ze simpelweg vervangen door Combat Rigs, zes verschillende kla en die iedere gespecialiseerd zijn in een concrete speelstijl. De Warfighter is de allrounder, de Phantom de sniper, de Merc de tank; je snapt het idee wel.
Om je spel te kunnen perfectioneren, laat Infinite Warfare je je Combat Rig naar eigen smaak samenstellen. Het Pick-10-systeem, zoals dat in Black Ops 2 werd geïntroduceerd, is weer van de partij en is aangevuld met de Payload en Traits. Het perfectioneren van je kla e gebeurt nog meer binnen de marge van je speelstijl: de Payload en Traits zijn vooral toegespitst op de sterkte punten van iedere Combat Rig.
De pa ieve Traits leggen je in het create-a-cla -scherm drie keuzes voor, waarvan je er maar van een tijdens een potje gebruik kunt maken. Zo kun je in het geval van de FTL-Combat Rig, een A a in-achtige kla e, kiezen om vijanden die jou in het vizier hebben uit te laten lijnen op het speelveld. Maar 't is ook mogelijk jezelf van kneepads te voorzien waarmee je langer over de grond kunt glijden en tegelijkertijd kunt inzoomen met je wapen.
Bij de Payload, die je activeert door beide schouderknoppen in te drukken, maak je in je loadout een keuze uit (maar) twee vaardigheden. In het geval van diezelfde FTL kun je bijvoorbeeld kiezen voor de mogelijkheid om enkele meters te ‘teleporteren’, maar vooralsnog een stuk krachtiger is het pistool waarmee je vijanden met een kogel omlegt. Met die laatste maakten we kill na kill.
Overpowered
Speels? Jazeker. Overpowered? Uhuh. Maar dat moet dan ook een nieuw speerpunt van deze Call of Duty worden: het is all-out chaos. Het is Black Ops 3 on crack in een Jamin-winkel. Het is hectiek, explosies en maaien. En dat alles in redelijk kleine maps, zonder veel overzicht maar met genoeg doorgangetjes om te flanken en je doelwit of objective op verschillende manieren te naderen.
Die soort van ingebakken chaos maakt het opvallend dat de actie niet triviaal aanvoelt. Uiteraard, 't zal voor nieuwkomers een beetje schrikken zijn als ze twaalf man over het speelveld zien springen, rennen en glijden, maar het is niet alsof die twaalf mensen niet goed weten waarmee ze bezig zijn. Net als in games als Titanfall en Overwatch maak je de chaos in Infinite Warfare meester.
Ter illustratie: in de map Throwback, een van de vele mediumgrote maps met drie lanes die het speelveld verdelen, spelen we wederom als FTL. Nadat we collega Simon Zijlemans vier keer achter elkaar hebben neergeschoten in het potje Team Deathmatch, spelen we een UAV vrij. Aan de overkant van een klif zien we op de radar drie vijanden staan. In plaats van op ze te schieten of via de muur naar ze toe te wallrunnen, teleporteren we richting de andere zijde, gooien we een granaat en double-jumpen we weg.
Call of Duty in overdrive
Een triple kill voelt in Infinite Warfare ouderwets fijn. Dat is dan ook min of meer de slogan waarmee een van de presentaties op Call of Duty XP afsluit: Infinite Warfare speelt zich af in de toekomst maar is oorlog als vanouds. Soit, die open deur konden we zelf ook wel intrappen, maar 't klopt dat Infinite Warfare niet aanvoelt als een sci-fi-game – als je überhaupt zou willen trachten dat genre te definiëren.
Infinite Warfare is een heel speelse Call of Duty-game. Dat merk je aan de uiteenlopende maps op bizarre planeten en manen, maar ook aan de algehele gameplay en het wapengerei waarmee je de strijd aangaat.
Op een gegeven moment duiken we de strijd in met een a ault-rifle die kleine bursts van drie ‘kogels’ schiet. Pas na twee potjes in de nieuwe Defender-modus (denk aan Oddball uit Halo) komen we erachter dat we met een energiewapen schieten. Dat we dat niet merken, komt niet alleen omdat de wapens eruitzien als bestaand ballistisch schietgerei, maar ook omdat ze traditionele recoil en reload-animaties hebben. De militaire feel van eerdere Call of Duty-games voert de boventoon.
Dat betekent het volgende: zit je niet op het zoveelste deel van Call of Duty te wachten, dan zal het sci-fi aspect je zeker niet over de streep trekken. Infinite Warfare poogt niet een nieuw publiek aan te trekken en legt geen nieuwe fundering voor de serie. Het vernieuwt enkel binnen de bestaande kaders. De verschillende perks, de welbekende scorestreaks, de kleine (en bijzonder mooi vormgegeven) maps, de Black Ops 3-achtige snelle speelstijl: het is meer van hetzelfde, maar in overdrive. Na een uurtje spelen wilden wij er enkel meer van.
Call of Duty: Infinite Warfare komt op 4 november 2016 uit voor pc, PlayStation en Xbox One.