Terwijl in Nederland de donderdagzon nog moest opkomen, was het in Los Angeles woensdagavond, een uurtje of zeven. Op dat moment ging het dan eindelijk gebeuren. Koptelefoon op, controller in de hand en achter de schermen naast ons de verzamelde wereldpers. Natuurlijk wil je dan direct de nieuwe Wager-matches uitproberen, maar eerst maar eens een paar gelijkgezinde koppen afknallen in die goeie ouwe Team Deathmatch.
De maps
Tijdens onze hands-on waren er drie (relatief kleine) maps beschikbaar. Summit is een besneeuwde bergtop waarin een basis omringd wordt door open containers, shortcuts, een geniepige bergpas aan de rand van de map en een handjevol huisjes. Op natuurlijke wijze werden de hardste gevechten uitgevochten binnen de basis zelf; mede dankzij de vele ingangen, de rijen servers waarachter je kon verschuilen op de begane grond en de gesloten balustrade met grote ramen die de tweede verdieping opmaakte. Tegenstanders kunnen letterlijk van alle kanten binnendringen, maar een goed communicerend team kan hier op fantastische wijze standhouden. Wat teamspel betreft, is het deze map die er wat ons betreft met kop en schouders bovenuit steekt.
In Radiation zullen de sluwe spelers het beste tot hun recht komen. Deze legerbasis zit vol hoeken en nauwe gangetjes, maar de beste momenten kwamen tot echt van binnenuit. In een aaneenschakeling van ondergrondse kamers zitten genoeg donkere hoeken en schaduwen waar je zo goed als onzichtbaar bent. Tenminste, totdat je een salvo op het hoofd van de tegenstander afvuurt, maar dan is het – voor hem – meestal al te laat. Het design hier is hoekig, benauwd, maar vooral ijzersterk voor solospelers die elke misleidende centimeter uit hun hoofd geleerd hebben.
In de Launch-map, een platform met daarop een immense raket, vinden we een meer open karakter. Alle gangetjes en omwegen leiden namelijk naar één grote climax: het grote open centrum van de map. Het mooie is dat dit centrale platform aan beide kanten schuin omhoog loopt, dus vooral aan het begin van de match – als twee teams op elkaar afstormen als in een middeleeuwse veldslag – is het prachtig om als eerste boven te komen en het centrale platform te overzien, om vervolgens de kopjes van de tegenstanders een voor een te zien opduiken en weer neergaan na een goed gemikt schot. Het beste moment in deze map is echter toch het punt waarop de immense raket afgevuurd wordt, waardoor je beeld begint te schudden en je het gevaarte de ruimte in ziet schieten. Een tip: zorg dat je op dat moment niet ondergronds onder het lanceerplatform nog ‘even snel denkt te kunnen oversteken’. Anders zou je zomaar eens ‘gepwnd’ kunnen worden door een opstijgende raket…
De laatste – en persoonlijke favoriet – is Cracked dat zich afspeelt in de kapotgeschoten straten van Cuba. Deze map doet veel denken aan Invasion, maar dan met nog meer puin, huizen om binnen te duiken en de betere open gebieden die je – vooral op de hogere verdiepingen – alle ruimte geven om stand te houden en tegelijkertijd af te rekenen met tegenstanders die over straat heen rennen. In dit level, meer als bij de anderen, is Tactical Insertion een dodelijk wapen. Opnieuw spawnen in de kleine kamers waar je net bent neergeschoten is bijna een zekerheid voor directe wraak. Cracked demonstreert beter dan de andere maps die rauwe guerrillagevechten die multiplayermatches soms zo briljant kunnen maken.
Aangezien we redelijk beperkt werden in het gebruiken van alle Perks en wapens is er weinig meer dan een voorlopig oordeel te lo en over Team Deathmatch. Alvast duidelijk werd dat Treyarch zeker niet onderdoet voor Modern Warfare 2. De vier maps voelden heerlijk, de gameplay ontzettend vertrouwd en een heel belangrijk punt gaat een hoop frustraties wegnemen bij spelers: kills die je maakt met Kill Streaks worden niet bijgeteld in de aanloop naar je volgende Kill Streak. Eindelijk.
Wager-matches
Dan de Wager-matches. Je kunt je voorstellen dat die niet bijster spannend waren omdat we op het event niet met onze eigen CP gokten. Niets bleek echter minder waar. In een notendop komen deze matches erop neer dat je jouw verdiende CP (waarmee je zo’n beetje alles kunt vrijkopen) inzet in een match. Eindig je bij de top drie, dan krijg je uitbetaald. Eindig je daarbuiten, dan ben je jouw zuurverdiende CP direct kwijt. Her en der is in reacties te lezen dat mensen dit als een soort fun-modus zien of als minder serieuze spin-off van het echte werk (zoals Team Deathmatch of Domination). Op het event werd echter duidelijk dat Wager-matches allesbehalve minder serieus genomen dienen te worden. Sterker nog, hier werd nog meer dan in Team Deathmatch op het scherpst van de snede gespeeld.
One in the chamber
Vooral de modus One in the Chamber is briljant verzonnen. Elke speler heeft drie levens en begint met één kogel in zijn pistool. Schiet je een speler neer (of steek je ‘m neer), dan krijg je er een extra kogel bij. Na drie levens zit het erop en moet je de rest van de match uitzitten. Pas spelenderwijs krijgen we de belangrijke nuances door. Stel je ziet een andere speler lopen en hij jou ook. Je kunt niet direct schieten, want je hebt maar één kogel die raak moet zijn. Dus neem je de tijd om te mikken, maar hoelang heb je daarvoor? Heeft jouw tegenstander nog wel een kogel? Als dat zo is, dan moet je zo snel mogelijk schieten. Is dat niet zo, dan heb je alle tijd om afstand te houden en goed te mikken. De spanning die elke keer weer ontstaat als je een speler in zicht hebt is om te snijden. Bovendien heeft campen totaal geen zin, omdat het niet gaat om wie er het langste overblijft, maar wie er de meeste kills maakt. Van alles dat op het event te spelen was, bleek One in the Chamber zo’n beetje unaniem dé modus waar iedereen direct verliefd op werd.
Sticks and Stones
Het grote voordeel van Sticks and Stones is – zonder twijfel – het feit dat iedereen met een kruisboog rondloopt. Naast dat wapen heb je werpme en en een tomahawk, raak je een speler met die laatste, dan is hij direct al zijn punten kwijt. Gelukkig, om frustratie te voorkomen, gooit dat ding als een botte drol. Zoals gezegd is het dus de kruisboog die deze modus maakt, niet in de laatste plaats omdat de punt na een aantal seconden ontploft. Stel je voor je raakt iemand, dan is diegene ‘stuck’ en weet je dat je een kill hebt en hij onvermijdbaar op ontploffen staat. Leuk! Stel je voor iemand raakt jou, dan weet je dat je ten dode opgeschreven bent. In een paar paniekerige seconden kun je er dan nog op z’n minst voor zorgen dat je op je tegenstander afrent en hem meeneemt in de ontploffing. Of in ons geval, iemand neersteken op het moment dat zijn pijl in onze zij ontplofte. Directe wraak en de paniek in de ogen van de tegenstander die zojuist nog dacht een feilloze kill gemaakt te hebben: nog leuker!
De beste kills waren echter diegene die voor de tegenstander onverwacht kwamen. De momenten dat je weet dat iemand om een hoekje gaat komen. Niets lekkerder dan op dat moment een pijl in de grond of de muur te schieten net voor die hoek. Meneer de vijand rent het hoekje om, ziet jou en legt aan, maar voordat hij iets kan doen heb jij hem al omgelegd. Boem, hij ziet het niet eens aankomen. Goud waard!
Gun Game
Gun Game is de modus met als motto: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Bij elke kill krijg je een beter wapen, wie het eerst bij de 20 is, heeft gewonnen. Iedereen begint met een pistool, maar na een paar kills loop je dus al rond met een machinegeweer. Niets lekkerder dan die als eerste in handen hebben, een malloot op je af zien rennen met zijn pistool. Laat maar een paar keer schieten, even lachen, waarna ja volle bak het vuur opent en die arme pistolenman genadeloos omlegt. Het venijn zit ‘m echter in de staart. Wanneer de betere spelers – die zich door pistolen, shotguns, sluipschuttersgeweren en al het andere heengewerkt hebben – hun laatste kills najagen, wordt het pas écht intere ant. Jij ziet aan het wapen hoever iemand is en de spelers die boven je staan haal je op dat moment het liefste neer met je mes, omdat ze dan een wapen teruggezet worden.
Het mooiste moment dat wij beleefden was dat waarop we het 18e wapen in handen hadden. We stonden eerste, maar plots nam iemand die plek over. Okay, op zoek naar iemand met een rocket launcher dus, voordat hij met zijn laatste kill de wedstrijd kon winnen. Eenmaal in zicht renden we erop af, staken we hem neer en werd hij weer teruggezet naar het 18e wapen, daarna waren twee kills van ons genoeg om de match winnend af te sluiten. Ook mooi: iemand, die net zijn pistolen met veel pijn en moeite heeft ingewi eld voor een machinegeweer, neersteken en weten dat hij weer terug moet vallen op zijn pistolen. Gun Game is snel, hectisch én het ideale gevechtsgebied voor spelers die goed uit de voeten kunnen met elk type wapen.
Sharpshooter
De regels van Sharpshooter zijn simpel: iedereen heeft continu hetzelfde wapen en om de zoveel seconden wordt dat wapen willekeurig vervangen door een ander wapen. De simpele opzet is prima, maar het krijgt gelukkig wat meer spanning als je weet dat elke kill een Perk oplevert en een multiplier op je score. Sharpshooter lijkt voorlopig nog de minste van de vier verschillende Wager-matches. Niet dat het niet leuk is, maar zoals men bij alle modi vreesde is de geluksfactor (krijg je een wapen waarmee je goed uit de voeten kan?) net iets te groot om het echt een profe ionele match op het scherpst van de snede te maken. Leuke opzet, maar wel eentje die schraal afsteekt tegen de andere drie fantastische modi. Wij zouden dan ook daar onze zuurverdiende centen liever op inzetten en winnen op skill in een van de andere modi, dan dat we in deze wapenloterij onze CP kwijtraken, omdat iedereen plotseling met een raketwerper rondloopt en beginners gevaarlijk kunnen worden.
Een Call of Duty-multiplayer kun je niet beoordelen op een paar uren hands-on. Of in ieder geval: je kunt geen definitief oordeel vellen. Hoe verhoudt de balans zich als alles vrijgespeeld is, wat werkt op langere termijn wel en niet? Hoe belangrijk worden die CP uiteindelijk, komt er geen moment waarop je alles vrijgekocht hebt en het gokken op Wager-matches simpelweg niet meer dan een lolletje wordt? Het zijn allemaal vragen waarop we nu nog geen antwoord kunnen geven. Wel kunnen we vast uitsluiten dat de multiplayer van Black Ops onder gaat doen voor Modern Warfare 2. Dat gaat gewoon niet gebeuren. Daar zijn de wapens te intere ant voor, de tweaks te slim, de maps voorlopig te goed en de Wager-matches te verfri end. Een definitief oordeel blijven we je dus nog schuldig, maar we sluiten niet voor niets af met de waarheid dat de multiplayer van Black Ops één van de beste is die we ooit gespeeld hebben in een game.